۴۵ دقیقه آسمانی!
بهترین نمایش و بهترین نتیجه یک دهه اخیر
روزنامه هفت صبح، کمال بردبار| این یکی از زیباترین 45 دقیقه‌های فوتبال ما بود. چیزی در حد نیمه دوم ایران و آرژانتین در سال 2014. شگفت‌انگیز بود که چگونه تیم سردرگم نیمه اول بازی با ژاپن در نیمه دوم این‌گونه بی‌محابا و قدرتمند ظاهر شدند. همان طور که پیش‌بینی می‌کردیم دیروز امید ابراهیمی به جمع قدوس و عزت‌اللهی پیوسته بود تا کمربند میانی را محکم کند و محبی و جهانبخش در دوسوی آزمون بودند.
جهانبخش عقب‌تر بود و اجازه می‌داد تا رامین رضاییان پیشروی کند و محبی نزدیک به آزمون. یک نیمه در اندیشه‌های دفاعی طی کردیم و یک گل بسیار بد خوردیم. حاصل فریب خوردن عجیب کنعانی‌زادگان روی سر توپ شماره پنج ژاپن و عکس‌العمل ناشیانه بیرانوند روی ضربه آرام این بازیکن و گل ژاپن.
اما در نیمه دوم همه چیز تغییر کرد. محبی هرچه بیشتر به آزمون نزدیک شده بود و رامین رضاییان هم بی‌محابا نفوذ می‌کرد و جهانبخش نقش دفاعی بیشتری پیدا کرده بود. دوندگی شگفت‌انگیز امید ابراهیمی و عزت‌اللهی و پرس سنگین هافبک‌های ژاپنی آنها را از بازی خارج کرده بود. و باور نکردنی بود که غول بزرگ آسیا این‌گونه در دستان بازیکن‌های ایرانی اسیر شده بود.
ستاره بازی بی‌تردید آزمون بود که کلاس بالای بازی خود را مدام به همه گوشزد می‌کرد. پاس گل درخشان او به محبی او را به آمار سه پاس گل در این تورنمنت رساند. او بدشانس بود که حرکت انفرادی‌اش با یک نصفه آرنج آفساید، مردود اعلام شد.
به جز آزمون باید از امید ابراهیمی یاد کنیم که یک نفس دوید و تکل زد. باید از رامین رضاییان حرف بزنیم که بین خصوصیات تدافعی و تهاجمی‌اش بالانس فوق‌العاده‌ای برقرار کرده بود و از عزت‌اللهی بگوییم که بهترین بازی دوران فوتبالش را ارائه داد و هافبک‌های گران‌قیمت ژاپن را محو کرده بود.
باید از میلاد محمدی بگوییم که یک دیوار دفاعی قدرتمند تشکیل داده بود و از قدوس بگوییم که نیمه اول بسیار خوب بود و نیمه دوم آن قدر که فکر می‌کردیم موثر نبود. از محبی بگوییم که هر نقصی داشته باشد شجاع است و نترس و از جهانبخش بگوییم که هرچند هنوز هم بازی‌اش حتی در 90 دقیقه نوسان دارد اما شجاعتش در زدن پنالتی دقیقه 96 مثال زدنی بود.
او در گل مساوی ایران هم نقش مهمی داشت و بالاخره از قلعه‌نویی بگوییم که محافظه کاری را کنار گذاشت و در نیمه دوم بازی با ژاپن نقشه‌های تاکتیکی خود را با اعتماد به نفس اجرا کرد و رویایی‌ترین 45 دقیقه یک دهه اخیر را رقم زد. شکست دادن ژاپن بزرگ‌ترین موفقیت ورزشی ما در این سال‌ها بوده است.
حالا روز چهارشنبه باید به ملاقات قطر برویم. ترس اما اینجاست که در غرور شکست دادن ژاپن از حریف نیمه‌نهایی خود غافل باشیم. بزرگ‌ترین کار گروه مربیگری الان اینجاست که به بازیکن‌ها بفهمانند ماموریت تمام نشده است. راستش شادمانی و جشن انتهای بازی کمی ما را ترساند.
مثل برد مقابل ولز در جام جهانی که چنان غرق در شادی و سرور شدیم که با انرژی‌های تهی و انگیزه های خالی مقابل آمریکا قرار گرفتیم. آن جشن و آن مراسم کی‌روش پران! مراسم شکرگزاری و بوسه و گریه نیز در انتهای این بازی می‌تواند ما را در همان چاه بیاندازد. حواسمان را جمع کنیم که حضور در فینال در نزدیک‌ترین فاصله خود با ما قرار دارد. ماموریت تمام نشده است.
