علیرضا بیرانوند: پرتاب‌های بلندم به خاطر چوپانی کردنم هست همیشه مجبور بودم این مدلی مواظب گوسفندانم باشم، ما بستگانی داشتیم که حتی نمی خواست صدای ما را بشنود اما...

علیرضا بیرانوند، دروازه بان تیم ملی ایران و عضو باشگاه تراکتورسازی مصاحبه ای را با سایت «slobodnadalmacija» کرواسی در سال 97 درباره سختی‌های زندگی‌اش و سیر پیشرفتش انجام داد که به شرح زیر است:

شما مشکلات زیادی را داشتید، چگونه موفق شدید به این پیشرفت دست پیدا کنید؟

بله درست است. من در یک خانواده ای روستایی در لرستان بزرگ شدم و پیشه آنها دامداری بود. تنها شهری که ما می شناختیم خرم آباد بود و پدرم هر روز به آنجا می رفت تا پنیر و شیر 12 گوسفندی که داشتیم را بفروشد. ما در فقر شدیدی زندگی می کردیم. واقعا برای چنین فردی رفتن از جایی که 1200 نفر جمعیت داشت به جایی دور از 500 کیلومتر با 8 میلیون جمعیت سخت بود. من به تهران آمدم و در تمرینات باشگاه نفت حضور پیدا کردم. پس از نفت به پرسپولیس و به تیم ملی رسیدم. من در ابتدا در تهران جایی برای ماندن نداشتم و به عنوان کارگر در پیتزا فروشی کارم را آغاز کردم. من 2 سال در کارواش کار می کردم. به خاطر قد بلندی که داشتم ماشین های شاسی بلند را به من می دادند تا بشورم. اکثر این ماشین ها برای تفریح و ورزش بودند.

آیا پس از موفقیت هایی که در تهران داشتی به خانواده ات کمک کردی؟

خانواده ام اکنون 300 راس دام دارند که من برای آنها خریدیم تا کسب درآمدی برایشان باشد. آنها همچنان به پیشه دامداری مشغول هستند. آنها اکنون خیلی بیشتر از گذشته لبنیات می فروشند و وضعیت مالیشان خیلی بهتر شده است. همه چیز تغییر کرده است. ما بستگانی داشتیم که حتی نمی خواست صدای ما را بشنود و هرگز در زمان فقر به ما کمک نکردند اما امروز همه مرا تمجید می کنند.

تو پرتاب های دست غیر عادی ای داری که هیچ کس در دنیا نمی تواند مثل تو توپ را پرتاب کند. درباره این موضوع به ما توضیح بده.

من به عنوان یک چوپان در کنار خانواده ام همیشه مجبور بودم که با پرتاب سنگ مواظب گوسفندانم باشم. آن زمان نمی توانستم با توپ بازی کنم. در آن زمان پیراهن و دستکش های فوتبال به دستم رسید ولی نمی توانستم علنی به خانواده ام بگویم به همین خاطر پنهانی از آنها استفاده می کردم. ما بازی هایی نیز با سنگ داشتیم و موانعی را درست می کردیم و از فاصله دور این موانع را نشانه می گرفتیم و این بازی ها باعث شده تا الان بتوانم توپ را 70 متر پرتاب کنم. البته کلید موفقیت در پرتاب های بلند این است که کتف های قدرتمندی داشته باشید. البته این پرتاب ها برای من مشکلاتی را به همراه داشته است.

پسر 7 ساله ام که مرا از تلویزیون می بیند و پرتاب های دست مرا تقلید می کند و با هر چیزی که در دستش است تلویزیون را نشانه می گیرد. تا الان پسرم دو بار مانیتور تلویزیون را شکسته است و 5 هزار دلار ضرر زده است.

وقتی پنالتی رونالدو را در جام جهانی مهار کردی، در ایران قهرمان شدی.

پیش از آغاز جام جهانی روسیه و وقتی مشخص شد ما با پرتغال و رونالدو هم گروه شدیم، پیام‌های زیادی در شبکه‌های اجتماعی به من رسید. خیلی‌ها منو مسخره کردند. این ناراحت کننده بود که هواداران ایرانی چنین پیام‌هایی را ارسال می‌کردند. بعد از این که داور با تکنولوژی VAR پنالتی‌ اعلام کرد و رونالدو پشت توپ قرار گرفت. من از قبل پیش بینی کرده بوم که کریس به سمت چپ من ضربه را خواهد زد. وقتی پنالتی را گرفتم فقط خدارو شکر می کردم و می گفتم خدای عزیر اکنون به نیازمندان کمک کن. ‌دقیقه 55 بود که آن پنالتی‌ را گرفتم. بازیکنان به من می‌گفتند حواست کجاست ، در زمین هستی؟ در آن زمان انگار روی ابرها بودم بعدا به من می گفتند که علیرضا در آستانه گریه کردن بود.