بیوگرافی آرمین زارعی؛ از شروع خوانندگی تا مجوز، زندگی شخصی و همسرش

آرمین زارعی که قبل‌ها با نام آرمین ۲AFM شناخته می‌شد، خواننده‌ای است که شاید نامش را در تالار مشاهیر نبینیم اما بی‌شک همه ما با آثار او خاطره داریم و موزیک‌های ترندش تا ابد در یاد و خاطره ما خواهد ماند. 

تولد و اوایل زندگی

آرمین زارعی، هنرمند برجسته و شناخته‌شده در عرصه موسیقی ایران، در تاریخ پنجم اردیبهشت‌ماه سال ۱۳۶۵ در پایتخت کشورمان، تهران، به دنیا آمد. او به عنوان یک خواننده و ترانه‌نویس با استعداد، توانست در دنیای موسیقی جایگاه ویژه‌ای را برای خود پیدا کند. آرمین از سنین جوانی به دنیای موسیقی علاقه‌مند بود و این علاقه را به صورت جدی از سال ۱۳۸۲ آغاز کرد. در آن زمان، او تنها ۱۷ سال داشت و تصمیم گرفت تا با چهار نفر از دوستان نزدیک خود، فعالیت‌های موسیقایی را به صورت خانگی و غیررسمی شروع کند.

این گروه دوستانه که با شور و اشتیاق فراوان به خلق موسیقی می‌پرداختند، به مرور زمان توانستند تجربیات ارزشمندی را کسب کنند. پس از مدتی، آرمین زارعی تصمیم گرفت تا فعالیت‌های خود را در یک استودیو حرفه‌ای پیگیری کند و به همین منظور به استودیویی رفت که در آنجا با هنرمند دیگری به نام رضایا آشنا شد. این آشنایی نقطه عطفی در زندگی حرفه‌ای آرمین بود.

در ادامه، به پیشنهاد رضایا، آنها تصمیم گرفتند تا یک آهنگ رپ مشترک با عنوان “نارگل” تولید و منتشر کنند. این همکاری نه تنها موجب تقویت ارتباطات حرفه‌ای آنها شد، بلکه باعث شد تا نام آرمین زارعی و رضایا به سرعت در میان مردم و دوستداران موسیقی رپ سر زبان‌ها بیفتد. آهنگ “نارگل” به عنوان یک اثر نوآورانه و جذاب، توجه بسیاری از شنوندگان را جلب کرد و زمینه‌ساز موفقیت‌های بعدی آرمین در عرصه موسیقی گردید.

دلیل لقب 2AFM

در حقیقت، نام ۲AFM به عنوان یک نماد و نشانه از دوستی‌ها و همکاری‌های عمیق من با چهار نفر از دوستان نزدیک دوران دبیرستانم انتخاب شده است. این چهار نفر که هر یک به نوعی در شکل‌گیری و پیشرفت فعالیت‌های هنری من تأثیرگذار بودند، در سال‌های متمادی با هم به خلق آثار مختلف پرداخته و تجربیات ارزشمندی را به اشتراک گذاشتیم.

اگرچه در گذر زمان، شرایط زندگی ما به گونه‌ای رقم خورد که هر یک از ما مسیرهای جداگانه‌ای را انتخاب کردیم و از هم فاصله گرفتیم، اما خاطرات شیرین و لحظات به یادماندنی که در کنار یکدیگر داشتیم، همچنان در ذهنم زنده است. این نام، ۲AFM، نه تنها یادآور دوستی‌های عمیق و صمیمی ماست، بلکه نمایانگر روحیه همکاری و همبستگی است که در آن دوران تجربه کردیم.

با اینکه هر یک از ما به سمت اهداف و آرزوهای شخصی خود حرکت کردیم و به نوعی از هم جدا شدیم، اما من تصمیم گرفتم که این نام را حفظ کنم. این کار برای من به نوعی احترام به گذشته‌ام و به دوستی‌ هایی است که هرگز فراموش نخواهم کرد. بنابراین، ۲AFM برای من بیشتر از یک نام است؛ این عنوان نمایانگر یک دوران خاص در زندگی‌ام و یادآور ارتباطاتی است که به شکل عمیقی بر روی مسیر هنری من تأثیر گذاشته است.

اخراج از دانشگاه

حسین تهی، یکی از چهره‌های شناخته‌شده در عرصه موسیقی رپ، از دوران دبیرستان تا مقطع دانشگاه، همواره در کنار دوستانش به تحصیل پرداخته است. این دوستی و همکلاسی بودن، نه تنها فرصتی برای یادگیری و تبادل نظر درباره موضوعات مختلف فراهم کرده بود، بلکه زمینه‌ساز شکل‌گیری ایده‌ها و خلاقیت‌های هنری در میان آن‌ها نیز بود.

پس از ورود به دانشگاه آزاد واحد دماوند، حسین و دوستانش با اشتیاق و انگیزه‌ای مضاعف به ادامه تحصیلات خود پرداختند. اما به تدریج، خبرهایی از فعالیت‌های هنری آن‌ها به گوش مسئولان دانشگاه رسید. این خبر که حسین و برخی از همکلاسی‌هایش به عنوان رپر شناخته می‌شوند، به سرعت در میان اعضای هیئت علمی و مدیریت دانشگاه پخش شد.

در پی این اتفاق، مسئولان دانشگاه تصمیمی جدی اتخاذ کردند. آن‌ها با توجه به نگرش‌های خاص خود نسبت به موسیقی رپ و تأثیرات آن بر روی محیط آموزشی، تصمیم به اخراج حسین و دوستانش گرفتند. این اقدام، هرچند به صورت محترمانه انجام شد، اما به وضوح نشان‌دهنده عدم درک کافی از هنر و فرهنگ معاصر بود.

حسین و همکلاسی‌هایش که روزگاری در کنار هم به تحصیل و یادگیری مشغول بودند، ناگهان با واقعیتی تلخ مواجه شدند؛ واقعیتی که نه تنها مسیر تحصیلی آن‌ها را تحت تأثیر قرار داد، بلکه بر روی روحیه و انگیزه‌های هنری‌شان نیز سایه انداخت. این تجربه تلخ، نقطه عطفی در زندگی حسین تهی بود که او را به سمت مسیری جدید و متفاوت سوق داد.

در نهایت، داستان حسین تهی و همکلاسی‌هایش نه تنها نمایانگر چالش‌های فرهنگی در جامعه ماست، بلکه به نوعی نمادی از تلاش برای حفظ هویت هنری و فردی در برابر محدودیت‌ها و قضاوت‌های نادرست است.

فعالیت زیر زمینی و همکاری با تتلو

حسین تهی، هنرمند و رپر شناخته‌شده ایرانی، تا سال ۱۳۸۸ در دنیای موسیقی به صورت زیرزمینی و خارج از چارچوب‌های رسمی فعالیت می‌کرد. او در این دوران، با چالش‌ها و محدودیت‌های زیادی روبرو بود و همواره در تلاش بود تا صدای خود را به گوش شنوندگان برساند. اما پس از وقوع اتفاقات سیاسی و ناآرامی‌هایی که در آن سال‌ها در کشور به وقوع پیوست، حسین با احتیاط بیشتری به فعالیت‌های خود ادامه داد. او نگران بود که مبادا به دلیل نظراتش و محتوای آثارش مورد پیگرد قرار گیرد و دستگیر شود. این ترس طبیعی، او را به فکر فرو برد و تصمیم گرفت که به طور موقت فعالیت‌هایش را کاهش دهد تا از خطرات احتمالی دور بماند.

اما سرنوشت حسین به گونه‌ای رقم خورد که پس از مدتی، با صحبت‌ها و اظهارات امیر تتلو، یکی دیگر از چهره‌های معروف دنیای رپ ایران، دوباره جرقه‌ای از امید در دل او روشن شد. این گفتگوها و تبادل نظرها نه تنها حسین را تحت تأثیر قرار داد، بلکه او را ترغیب کرد تا بار دیگر به عرصه موسیقی بازگردد و صدای خود را به گوش همگان برساند.

در این راستا، حسین تهی تصمیم گرفت با یک شرکت موسیقی معتبر و شناخته‌شده به نام «آونگ» همکاری کند. این همکاری برای او فرصتی طلایی بود تا بتواند آثارش را با کیفیت بالاتر و با لوگوی این شرکت منتشر کند. حسین با استفاده از این پلتفرم جدید، توانست آهنگ‌هایش را به گستره وسیع‌تری از مخاطبان معرفی کند و به تدریج محبوبیت بیشتری کسب کند.

این بازگشت دوباره به عرصه موسیقی نه تنها برای حسین بلکه برای طرفدارانش نیز نویدبخش بود. آن‌ها که سال‌ها منتظر شنیدن آثار جدید او بودند، حالا می‌توانستند با اشتیاق بیشتری به آهنگ‌هایش گوش دهند و از خلاقیت‌هایش لذت ببرند. حسین تهی با این تصمیم، نه تنها مسیر حرفه‌ای خود را دوباره هموار کرد، بلکه نشان داد که هرگز نمی‌توان با موانع ایستاد و هر بار می‌توان از نو شروع کرد.

دوری و کسب مجوز

وی پس از چند سال فعالیت هنری بدون مجوز در ایران، در پی گرفتن مجوز از وزارت ارشاد جمهوری اسلامی اقدام کرد و پس از سه سال و هشت ماه سکوت و عدم فعالیت هنری، سرانجام توانست مجوز فعالیت رسمی در ایران را از وزارت فرهنگ و ارشاد دریافت کند. پس از سال‌ها عدم فعالیت، در ۱۴ اسفند ۱۳۹۸، نخستین ترانۀ رسمی خود را به نام رفت با مجوز وزارت ارشاد و توسط شرکت ترانه شرقی منتشر شد. آرمین زارعی نخستین کنسرت خود را در ۲۶ اسفند ۱۴۰۱ در سالن همایش میلاد، تهران، برگزار کرد.

زندگی شخصی

آرمین زارعی (معروف به آرمین 2AFM)، خواننده محبوب ایرانی در ژانرهای رپ، پاپ و موسیقی تلفیقی، متولد ۵ اردیبهشت ۱۳۶۵ در تهران است. در مورد زندگی شخصی او، به ویژه ازدواج و فرزندان، اطلاعات رسمی و تأییدشده‌ای از سوی خودش منتشر نشده و بیشتر شایعات و گمانه‌زنی‌ها در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی رواج دارد.

وضعیت ازدواج:

بر اساس منابع مختلف، آرمین زارعی مجرد است و تا کنون ازدواج نکرده. او در مصاحبه‌ها یا پست‌های رسمی خود به طور مستقیم به این موضوع نپرداخته و زندگی خصوصی‌اش را دور از حاشیه نگه داشته.

شایعاتی مبنی بر رابطه عاطفی یا نامزدی با دختری ناشناس وجود دارد. مثلاً در گذشته عکس‌های مشترکی در صفحات شخصی‌اش (مانند اینستاگرام) منتشر شده بود که بعداً حذف شدند، اما هیچ‌کدام به ازدواج منجر نشده.

یک منبع خاص ادعا کرده که او در سال ۱۳۸۸ با سارا خاتمی (بازیگر) ازدواج کرده، اما این اطلاعات با سایر بیوگرافی‌ها همخوانی ندارد و احتمالاً اشتباه یا شایعه است.

فرزندان:

هیچ اطلاعاتی مبنی بر داشتن فرزند وجود ندارد. شایعاتی در مورد “بچه‌دار شدن” او در برخی صفحات خبری مطرح شده، اما این‌ها هم تأیید نشده و بخشی از حاشیه‌های معمول اطراف چهره‌های مشهور است.

آرمین زارعی به طور کلی زندگی شخصی‌اش را خصوصی نگه می‌دارد و تمرکز اصلی‌اش روی فعالیت‌های هنری و کنسرت‌هاست.

دوست ندارم درباره زندگی شخصی ام حرف بزنم

من از بچگی خیلی تودار بودم. نه این که بخواهی فکر کنی از قصد این کار را می کنم. کلا دوست ندارم درباره خیلی چیزها حرف بزنم چون باور دارم که اگر بخواهی روی حواشی تمرکز کنی ممکن است آینده ات را قربانی کنی. برای همین کلا خیلی از مسائل را نادیده می گیرم و درموردشان حرفی به کسی نمی زنم. حتی شاید با صمیمی ترین دوستانم هم درباره مشکلاتم صحبت نکنم. همیشه فکر فرداهایم هستم.

اعتقادی به خود سانسوری ندارم

من اعتقادی به خودسانسوری ندارم اما سعی کردم اشکالاتم را اصلاح کنم. من هنوز هم سبک و سیاق موسیقی ام همان است. فقط سعی می کنم کلامی که در کارهایم استفاده می کنم مطابق با عرف جامعه ای که در آن زندگی می کنم باشم. البته قبلا هم کلامم طوری نبود که آدم رویش نشود جلوی خانواده اش گوش کند. چون خیلی از کسانی که موسیقی من را می شنیدند با خانواده گوش می کردند. اما بالاخره سنم کمتر بود و نمی دانستم چی به چی است.

همیشه توکل ام به خداست

قبل از هرچیز توکلم به خداست و اعتقاد دارم اگر خدا بخواهد این اتفاق می افتد و اگر نخواهد هم نمی افتد. اما باید بگویم تا این ساعت که روبه روی تو نشسته ام  خودم هیچ کاری را شخصا برای هیچ سایت و شبکه ماهواره ای نفرستادم. ولی وقتی قانون کپی رایت وجود ندارد و من نمی توانم از حقوق خودم دفاع کنم آیا به نظر شما فایده ای دارد؟ طبیعتا وقتی کاری منتشر می شود هر سایت و یا رسانه ای می تواند آن را با لوگوی خود به صورت انحصاری استفاده و پخش کند. و تنها یک سایت نیست که بشود جلویش را گرفت.

با کسی کاری ندارم

نه من کلا سرم در لاک خودم است. کاری به کسی ندارم و خدارو شکر کسی هم تا امروز کاری به من نداشته. این برداشت تو است که اینطور فکر می کنی. به نظرم یک آرتیست باید آرتیست باشد. یک آرتیست باید خوش لباس باشد، خوب حرف بزند و خوب برخورد کند. چه در دنیای مجازی و چه در دنیای حقیقی. اتفاقا گاهی اوقات در همین اینستاگرامم به مسائل روز واکنش نشان می دهم. مثلا وقتی تیم والیبال قهرمان شد یا زمانی که توافق برجام نهایی شد پست تبریک گذاشتم. بیشتر سعی می کنم به مسائل مثبت واکنش نشان دهم.

هرکسی پستی و بلندی خودش را دارد

بالاخره هرکسی پستی و بلندی های زندگی خودش را دارد. شاید خیلی ها من را از دور ببینند و بگویند با حمایت مالی به اینجا رسیده. در صورتی که مطمئنا این آدم ها از هیچ چیز زندگی من خبر ندارند. من هم مشکلات و سختی های زندگی خودم را داشتم ولی چه اهمیتی دارد که بخواهم از مشکلات گذشته ام بگویم، آن هم وقتی که دیگر گذشته و قرار نیست چیزی عوض شود. فقط همینقدر بگویم که من روی پای خودم بزرگ شدم. اگر چه  در مقاطعی خانواده و دوستانم هم در این راه کمکم کردند اما همیشه خودم بودم و خودم.گذشته ها برای من گذشته. من فقط به آینده ام فکر می کنم.

بچگی‌ها خیلی شر بودم

خیلی شیطون بودم. همه از دستم عاصی بودند. از در و دیوار بالا می رفتم. باورت نمی شود اما یادم است در ۹ سالگی در یک روز سه بار سرم شکست.یعنی در یک روز سه بار رفتم دکتر و سرم را بخیه زدند. هنوز هم جایش روی سرم هست. اگر سرم را از ته بزنم کاملا جای شکستگی را می بینی.

از بچگی به فکر موفقیت بودم

هر آدم موفقی از بچگی به آینده اش فکر می کند. راستش را بخواهی من همیشه و از بچگی مطرح بودن را دوست داشتم. دوست داشتم بزرگ که شدم آدم معروفی شوم. اما هیچ وقت فکر نمی کردم رپر شوم. تصورم این بود که یک روز بازیگر معروفی می شوم.اما الان واقعا راضی ام. خوانندگی را از ته دلم دوست دارم. عمرم را پایش گذاشتم و از این به بعد هم می گذارم.

رفاقت با مرتضی پاشایی

خدا بیامرزتش. پسری با اخلاق های کاملا متفاوت بود.بمب انرژی مثبت بود. همیشه به من روحیه می داد، از من خیلی تعریف می کرد و خیلی به من میدان می داد. این را تا به حال جایی نگفته ام اما دوتا از مطرح ترین آهنگ هایم به نام «چیزی شده» و «مبارک باشه» را در استودیوی مرتضی خواندم. آن زمان مرتضی هیچ آهنگی بیرون نداده بود. تازه کار «یکی هست » را خوانده بود و یک روز برایم گذاشت و گفت این آهنگ را می خواهم پخش کنم.

می گفت می خواهم مجاز شوم. همیشه می گفت آرمین من تو را خیلی دوست دارم و من هم کلی ذوق می کردم از تعریف هایش. خیلی انرژی مثبت به من می داد. خلاصه این که کمی بعد مرتضی مجوز گرفت و اولین کنسرتش هم من را دعوت کرد و آنجا با معرفی ام در سالن برایم سنگ تمام گذاشت. مرام و معرفت زیادی داشت و جالب این است که حتی وقتی مجاز و معروف شد بازهم همان آدم سابق بود. این رفتارش خیلی برایم ارزش داشت.

سبک موسیقی آرمین زارعی

سبک موسیقی آرمین زارعی (که بیشتر با نام هنری آرمین ۲AFM شناخته می‌شود) ترکیبی منحصربه‌فرد از رپ، پاپ و گاه موسیقی الکترونیک است. او یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های رپ‌پاپ ایرانی در دهه ۱۳۹۰ محسوب می‌شود و نقش مهمی در نزدیک کردن موسیقی رپ به جریان اصلی پاپ ایران داشته است.

رپ ملودیک و احساسی

برخلاف بسیاری از رپرهای نسل اول، آرمین معمولاً از ملودی‌خوانی در کنار رپ استفاده می‌کند.

او در قطعاتش، به‌ویژه در آهنگ‌هایی مثل «چی شد»، «بگو برا چی»، «نه نرو» یا «دیوونه»، ترکیب جذابی از رپ ملایم و ملودی پاپی ارائه می‌دهد.

این باعث می‌شود کارهایش برای مخاطب عام نیز شنیدنی باشد.

محوریت احساسات شخصی و روابط عاطفی

بخش بزرگی از ترانه‌های او حول عشق، جدایی، دلتنگی و خاطره می‌گردند.

او به‌جای تمرکز بر اعتراض اجتماعی (که در رپ فارسی رایج است)، به بیان درونی و احساسی گرایش دارد.

زبان ترانه‌هایش ساده، محاوره‌ای و نزدیک به زبان جوانان شهری امروز است.

تنظیم‌های مدرن و پاپ‌محور

همکاری آرمین با تنظیم‌کننده‌هایی مثل سعید انصاری، مسعود جهانی و علیرضا ظریف باعث شده موسیقی‌اش رنگی مدرن و گوش‌پسند داشته باشد.

در تنظیم‌هایش از بیت‌های الکترونیک، بیس عمیق و سینت‌پدهای احساسی استفاده می‌شود.

گاهی هم به سبک R&B و Dance-pop نزدیک می‌شود.

هویت شهری و مدرن

در اجرا، استایل و ویدیوکلیپ‌هایش، آرمین همیشه تصویری از جوان مدرن تهرانی ارائه می‌دهد:

لباس‌های برند، فضاهای شهری، ماشین، نور نئون و روابط عاشقانه‌ی پیچیده.

در واقع، موسیقی او تصویر فرهنگی یک نسل خاص از جوانان ایران است.

تحول پس از بازگشت رسمی

بعد از چند سال ممنوع‌الکاری، آرمین با مجوز رسمی بازگشت (از حدود ۱۳۹۸ به بعد).

در آثار جدیدش مثل «بزن بریم دریا»، «رفتی» یا «من باهات قهرم» می‌توان دید که سبک او پخته‌تر و بیشتر پاپ‌محور شده است؛

رپ در آثار اخیرش به نوعی مکمل احساس و ملودی شده، نه محور اصلی.

اگر بخواهیم خلاصه کنیم:

سبک آرمین زارعی را می‌توان “رپ احساسی پاپ‌شده” نامید — جایی میان صراحت رپ و لطافت پاپ.