لحظه‌ای شیرین در مراسمی کسالت‌بار| آنچه از اسکار دوست داشتیم و دوست نداشتیم

هفت صبح| طبیعتا دوست ندارم فرزندم به تماشای آنورا و یا بروتالیست بنشیند و خیلی از دیگر فیلم‌های مهم این سال‌ها. دوست دارم اگر روزی بپرسد که چرا شیفته سینما شدی پاسخ‌های بهتری به او ارائه دهم. برایش از سینمای کلاسیک بگویم و یا آثار درخشان دهه نود میلادی. از نئو نوآرها و ملودرام‌ها. شاید آن وقت قانع بشود. برای او که اصلا سینما در قالب سالن سینما مفهوم ندارد.

 ولی می‌دانید نکته عجیب‌تر چیست؟ که شاید او هیچگاه در مورد سینما دچار کنجکاوی نشود! شاید برای او سینما یک رسانه فرعی محسوب شود در مقابل بازی‌های کامپیوتری و یا انیمه‌های ژاپنی. شاید اصلا برایش سینما و اسکار مهم نباشد. چگونه به او بگویم که برای چند نسل سینما مهم‌ترین سرگرمی بوده است. از پدیده عشق فیلم‌ها بگویم و خوره فیلم‌ها. صف‌های جشنواره و التهاب سیمرغ و نخل و اسکار. اما شاید برای او مهم نباشد.

سینما دیگر رسانه مهمی نیست. تعداد فیلم‌های مهم سینما کاهش پیدا کرده‌اند. سینما اسیر ایدئولوژی‌های زشت دارد جان می‌کند. در هر فیلم آمریکایی مهم باید منتظر یک پیام درباره ارزش‌های تمدن لیبرال باشی. در مورد تبعیض نژادی، تبعیض جنسیتی، تبعیض جنسی.  حتی وقتی در مورد  مجمع کاردینال‌ها برای انتخاب پاپ فیلم  می‌سازند باز هم سروکله پیام‌های ایدئولوژیک پیدا می‌شود. خسته‌مان کردند. زندگی و داستان‌های زندگی را رها کرده و چسبیده‌اند به پیام و پیام و پیام.  و سال 2024 به لحاظ اسیر شدن سینما در زندان پیام، یکی از بدترین سال‌های سینما بود. 

دیروز اما برای ما کمی شیرین بود. دو انیماتور ما در بخش انیمیشن کوتاه اسکار بردند. سومین اسکار تاریخ سینمای ایران. دوتای اولش سهم فرهادی شده بود برای جدایی نادر از سیمین و قهرمان. سایه سرو داستان یک ناخدا را روایت می‌کند که از اختلال استرس پس از حادثه (PTSD) رنج می‌برد و همراه با دخترش در یک خانه محقر کنار دریا زندگی می‌کند. آن‌ها در مسیر زندگی با چالش‌هایی سخت روبه‌رو می‌شوند که جنبه‌ای دراماتیک و انسانی به داستان می‌بخشد. عجیب آنکه نام کانون پرورش فکری کودکان ونوجوانان به عنوان  تهیه کننده اصلی این انیمیشن به چشم می‌خورد که ریاستش از مدیران مورد وثوق دولت رئیسی بود که در سیاست وفاق آقای پزشکیان به کار خود ادامه داده است‌. 

حضور شیرین سوهانیان و حسین ملایمی در مراسم اسکار از قرار فرایند ویژه‌ای داشته و در گذر از مصائب ویزای آمریکا تنها سه ساعت قبل از مراسم به لس آنجلس رسیده بودند و خب این لذت پیروزی‌شان را دوچندان ساخته بود. خانم سوهانیان متولد 1365 و آقای ملایمی متولد 1362 هستند.