محل کشف الواح هخامنشی چه سرنوشتی پیدا کرده است؟
۱۶۳ گل‌نبشته هخامنشی استردادشده از آمریکا پس از حدود ۹۰ سال در تهران رونمایی شد
۱۶۳ گل‌نبشته هخامنشی استردادشده از آمریکا پس از حدود ۹۰ سال درحالی در تهران رونمایی شد که وضعیت محل کشف این تلبت‌های گلی هخامنشیان، محل پرسش و تناقض است.
آبان ۱۳۱۱ خورشیدی (۱۹۳۲ میلادی)، باستان‌شناسان به سرپرستی «ارنست هرتسفلد»، پلکان سنگی بزرگ جبهه شرقی آپادانا و پلکان شمالی کاخ سه دروازه را که هر دو آن‌ها دارای نقوش برجسته و حجاری‌های ممتاز است، کشف کرده بودند و در هنگام احداث راه برای عبور واگن، در گوشه شمال شرقی تختگاه، تعداد زیادی الواح گلی را پیدا کردند.
اریک اشمیت ـ باستان‌شناس آلمانی ـ آمریکایی در کتاب «تخت جمشید، بناها، نقش‌ها و نبشته‌ها» (انتشارات فرانکلین- امیرکبیر ترجمه عبدالله فریاد در سال ۱۳۴۲) به این شکل به ماجرا اشاره کرده است: «در سال ۱۳۱۲ مجسمه عظیم گاو که متعلق به پایه‌های سنگی طرفین ایوان ورودی تالار تختگاه بود ظاهر گشت. در قسمت شرقی همان کاخ، هیأت علمی به کشف پلکان سنگی که به آب‌رو‌های زیر زمینی منتهی می‌شد، موفق شد. در هنگام احداث راه به منظور عبور واگن در گوشه شمال شرقی تختگاه، هرتسفلد تعداد زیادی الواح گلی کشف کرد.»
در گزارش‌های موسسه شرق‌شناسی شیکاگو نیز آمده است: «در مارس ۱۹۳۳، یک اکسپدیشن باستان‌شناسی از مؤسسه شرق‌شناسی، بخشی از دانشگاه شیکاگو، در جنوب غربی ایران در میان ویرانه‌های تخت جمشید، پایتخت امپراتوری ایران باستان، مشغول به کار بود. هنگام ساخت جاده‌ای برای عبور کامیون‌ها به منظور آوردن آب آشامیدنی، کارگران به طور تصادفی بایگانی عظیمی از لوح‌های گلی ۲۵۰۰ ساله، که با حروف میخی گوه‌ای‌شکل نوشته شده بود، کشف کردند که در داخل یک دیوار استحکاماتی ذخیره شده بود.»
«اریک اشمیت»، که از سال ۱۳۱۳ تا ۱۳۱۸ خورشیدی، سرپرستی کاوش‌های تخت جمشید را به عهده داشت، دیگر بخش‌های خزانه تخت جمشید را کاوش می‌کند، تاریخ این کاوش در برخی منابع بهار ۱۳۱۵ خورشیدی اعلام شده است. از جمله کشف‌های مهم این فصل نقش برجسته «بارعام» داریوش اول بود. در اطاق‌های نزدیک این نقش تعدادی لوح گلی به خط میخی بدست آمد.
پس از چند سال وقفه، از سال ۱۳۴۲ تا ۱۳۵۲ هیأتی از طرف اداره کل باستان‌شناسی و فرهنگ عامه وزارت فرهنگ و هنر به سرپرستی اکبر تجویدی به مدت پنج فصل در باروی شرقی تخت جمشید بر بالای کوه رحمت، شمال غربی حیاط سنگی واقع در دشت جنوبی پایین‌دست تختگاه و قسمت جنوبی تختگاه موسوم به «برزن جنوبی» را کاوش می‌کند، که نتیجه آن کاوش‌ها در کتابی با عنوان «دانستنی‌های نوین درباره هنر و باستان‌شناسی عصر هخامنشی، بر پایه کاوش‌های پنج ساله تخت جمشید» به سال ۱۳۵۵ توسط انتشارات مرکز باستان‌شناسی ایران منتشر شد.
تجویدی در صفحه ۲۱۲ همان کتاب درباره بارو تخت جمشید نوشته است: «.. به نظر می‌رسد برج و بارو‌های بالای کوه رحمت در تخت جمشید مربوط به دوران هخامنشیان و طبق مفاد کتیبه داریوش (اول) بر پیش بست جنوبی صفه در زمان همین پادشاه و در ابتدای شهریاری او که به قلع و قمع مخالفان می‌پرداخته و تخت جمشید را پایگاه مستحکم خود قرار داده ساخته شده است، اما در دوره خشایارشا تختگاه توسعه پیدا کرده و از حالت قلعه‌ای بیرون آوردند. بارو‌ها را که حالت احترام به پیشینیان بوده و مظهر شکست‌ناپذیری شاهنشاهی حفظ کردند و تنها تیرکش‌های آن را مسدود کردند و تغییرات جزئی دادند که تا همین امروز به همین شکل باقی مانده است.»
