شراره‌های معصومیت
اِما اِستون؛ ستاره غافلگیرکننده این روزها
روزنامه هفت صبح| «بیچارگان» در تمام دنیا واکنش‌های متفاوتی را به دنبال داشته است. هرچند عموما کفه ترازو به نفع طرفداران فیلم سنگینی می‌کند (جایزه شیر طلایی از جشنواره ونیز، درخشش در فصل جوایز و بیش از صد میلیون دلار فروش برای اثبات این ادعا کافی به نظر می‌رسد)، شیفتگان و منتقدان در یک مورد اتفاق نظر دارند: نقش‌‌آفرینی بی‌پروا و غیرمنتظره اما استون که شاید دومین جایزه اسکار را هم برای او به ارمغان بیاورد.
استودیوها ثابت کرده‌اند که در مقایسه با بازیگران مرد تازه‌وارد همیشه نسبت به دختران جوان بیشتر روی خوش نشان می‌دهند؛ حداقل مرور جوایز معتبر در دو دهه گذشته که چنین چیزی را نشان می‌دهد و از جمله می‌توان به تقدیر از ستارگان جوانی چون جنیفر لارنس، بری لارسن و اما استون اشاره کرد که سال 2016 همه در مقابل اجرای دلنشین او در «لالاند» خلع سلاح شدند.
نزدیک به دو دهه از حضور اما استون در جایگاه یک ستاره تراز اول هالیوودی می‌گذرد و طی این مدت از بازیگر محبوب کمدی-رمانتیک‌های نوجوانانه به منبع الهام سینماگران مولف در تجربیات جاه‌طلبانه تبدیل شده است. با این وجود همچنان ویژگی اصلی استون در نقش‌آفرینی‌هایش مرز باریک در نمایش معصومیت و شرارت است که باعث می‌شود تا کاراکترهایی را جلوی دوربین بیاورد که در عین جلب همدلی تماشاگر، کاملا فریبنده و خطرناک به نظر می‌رسند؛ چیزی که در شخصیت بلا بکسترِ «بیچارگان» نیز مشهود است و به برگ برنده فیلم تبدیل شده.
خود استون قبلا در گفت‌وگوهای مختلف اشاره کرده که بخشی از پرسونای شاخص او به‌عنوان دختر زرنگ و جذاب، که در سال‌های اولیه حضورش به موفقیت آثاری چون «ایزی ای»، «زامبی‌لند» و «عشق احمق دیوانه» کمک کرده بود، مدیون همکاری با جاد اپتاوست. تا جایی که استون حتی رنگ موهای خود را هم به پیشنهاد خالق کمدی‌های معروف هزاره جدید تغییر داده و تا به امروز نیز همین شمایل را حفظ کرده است.
اولین نامزدی اسکار استون برای ایفای یکی از نقش‌های مکملِ «بردمن» ساخته آلخاندرو گونزالس اینیاریتو به دست آمد که با تجربیات قبلی این بازیگر جوان متفاوت بود. دور از نقش‌های قبلی، این بار او را در شمایلی به شدت آسیب‌پذیر و پرخاشگر می‌دیدیم که مثل دیگر بازیگران فیلم در تمام لحظات مقابل دوربین مرز میان حضور واقعی و نمایشی دقیق و حساب‌شده را محو می‌کرد.
اما همکاری با یورگوس لانتیموس فصل جدیدی را در کارنامه سینمایی استون رقم زد و سویه‌ای تاریک و شرورانه را از این بازیگر جوان به نمایش گذاشت که در مقایسه با نقش‌های قبلی او تازه و متفاوت به نظر می‌رسد. رقابت دو ندیمه برای خوش‌خدمتی به ملکه، ورای خوانشی طنزآمیز از تاریخ، جنبه‌های تاریک روان انسان را هم بیرون می‌کشید و در این راه لانتیموس بیشتر از هر چیز به اجرای سه بازیگر اصلی خود (الیویا کولمن، ریچل وایس و اما استون) اتکا داشت.
بعد از موفقیت «سوگلی»، نوبت به «کروئلا» رسید که به لطف انتخاب و حضور اما استون جزو معدود لایو-اکشن‌های موفق دیزنی در دوران بعد از همه‌گیری کرونا به حساب می‌آید. امسال هم که با «بیچارگان» غافلگیری را به حد اعلا رسانده و البته در این میان دو همکاری دیگر نیز با لانتیموس داشته که هنوز اطلاعات دقیقی ازشان منتشر نشده جز اینکه می‌دانیم آثاری غیرمتعارف و تجربی خواهند بود و شاید «انواع مهربانی» (با عنوان اصلی Kinds of Kindness) که در قالب یک اثر آنتولوژی (اپیزودیک) ساخته شده، در یکی از جشنواره‌های مهم سال آینده به نمایش در بیاید. همچنین باید به فیلم کوتاه نالیدن (Bleat) هم اشاره کرد که سال 2022 ساخته شده است.
استون به غیر از سینما، در یکی از عجیب‌ترین محصولات تلویزیونی امسال یعنی «نفرین» ساخته نیتن فیلدر هم بازی کرده بود؛ یک کمدی دیوانه‌وار و نامتعارف که خیلی از بینندگان خودش را با همان اپیزودهای آغازین فراری داد اما کسانی که مانند کریستوفر نولان تا انتها به تماشای سریال نشسته‌اند، آن را یکی از بهترین و بدیع‌ترین آثار چند سال اخیر سرویس‌های استریم می‌دادند.
در هر صورت اما استون که تازه به سی‌و‌پنچ‌سالگی رسیده، جایگاه متفاوتی را میان ستارگان هم‌نسل خودش پیدا کرده و به چالش‌های بازیگری بیش از جنبه‌های دیگر ستارگی بها می‌دهد. در میان پروژه‌های آتی او، قسمت دوم «کروئلا» دیده می‌شود و البته یک همکاری احتمالی دیگر با لانتیموس که برای بازسازی فیلم کره‌ای «نجات سیاره سبز» انتخاب شده.
داستان فیلم اصلی درباره مردی است که فرد دیگری را در خانه گروگان می‌گیرد، به ظن اینکه شاید موجود فضایی و در پی اجرایی نقشه شوم علیه سیاره زمین باشد. با توجه به لحن و موضوع فیلم و اینکه آری استر نیز قرار است تهیه‌کنندگی فیلم را بر عهده بگیرد، می‌شود از حالا روی یک همکاری جنون‌آمیز دیگر میان دختر موقرمز و فیلمساز آتنی حساب باز کرد؛ زوجی که ظاهرا بعد از چند همکاری متوالی تازه به لحن و زبانی مشترک دست یافته‌اند و می‌خواهند تجربیات عجیب و غریب خود را ادامه بدهند.
