آنالیز | پایان سریال داوینچیز
پرونده سریال «داوینچیز» ساخته افشین هاشمی در پلتفرم نماوا بسته شد
روزنامه هفت صبح| هفته گذشته و همزمان با انتشار قسمت چهاردهم، پرونده سریال «داوینچیز» ساخته افشین هاشمی در پلتفرم نماوا بسته شد.
منظر اول| محتوا
داستان «داوینچیز» درباره زن و شوهری به اسم پرویز و ملیحه است که در یک موزه مشغول کار هستند. آن‌ها به‌طور اتفاقی یک تابلوی نفیس در سقف مخروب موزه پیدا می‌کنند و این‌گونه زندگی‌شان وارد فاز ماجراجویی – معمایی می‌شود. ایده «داوینچیز» خوب است و نویسندگان قصه‌ای سرگرم‌کنند پی‌ریزی کرده بودند. در اجرا اما نتیجه مطلوب حاصل نشد که بخش عمده آن حاصل عدم برگردان تصویری قصه توسط افشین هاشمی است.
نمود این اتفاق را می‌توان در شخصیت‌های اغراق‌آمیز دید که منجر به بازی بد برخی از جمله سام درخشانی شد. او بازیگر موفقی در نقش کمدی است، اما این‌بار حالات و حرکات او نه‌تنها جذاب نیست که جزو بدترین نقش‌آفرینی‌های کارنامه‌اش لقب گرفته. «داوینچیز» در خلق موقعیت‌های کمدی هم ناتوان است و شوخی‌های کلامی و نیز کنایه‌های سیاسی – اجتماعی آن، بکر و جذاب نیست.
منظر دوم| ساختار
افشین هاشمی خیلی تلاش می‌کند تا در کارگردانی حرفی برای گفتن داشته باشد. این تلاش اما نه در سینما و نه در عرصه خانگی به‌بار ننشسته است. سریال خانگی «شبکه مخفی زنان» را اگر استثنا بدانیم، باز هم نمی‌توان ایرادات بیشمار آن را نادیده گرفت. داریم از یک سریال پربازیگر حرف می‌زنیم که فیلمنامه قوی محمد رحمانی را به‌عنوان برگ برنده یدک می‌کشید.
افشین هاشمی در «داوینچیز» هم دنبال خودنمایی بود و مثل «شبکه مخفی زنان» ابتدای هر قسمت یک نریشن می‌خواند. شوخی‌ها و لحن بیان او جذاب نیست، ولی خود اصرار به تداوم این رویه به‌عنوان یک امضا دارد. هاشمی در گرفتن بازی خوب از بازیگران «داوینچیز» هم موفق عمل نکرده. حساب سیما تیرانداز و تا حدودی زهرا کیانی جدا، اما بقیه مقابل دوربین آقای کارگردان نمایشی متفاوت نداشته‌اند و این در حالی است که این سریال جزو بدترین تجربه بازیگری سام درخشانی است.
