ظاهرگرایی، زبان جدید جامعه شهری
امانالله قرایی مقدم: حضور بادیگاردها به نوعی پرفورمنس اجتماعی تبدیل شده که جامعه مدرن از آن به عنوان نماد قدرت استفاده می‌کند
دکتر امانالله قرایی مقدم، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه، در گفت‌وگو با «هفت‌صبح» ضمن تایید این نظریه می‌گوید: این رفتار نه یک مد زودگذر، بلکه ترکیبی از شکاف فرهنگی، طبقاتی و احساس ناامنی در جامعه است.
به گفته او، در شهرهای بزرگ افراد با دنیایی مواجه‌اند که هویت‌شان تا حد زیادی ناشناخته است و در چنین فضایی، ظاهر و ابزارهای قدرت، معیار سنجش اهمیت فرد می‌شوند. خودروهای لوکس، لباس‌های گران‌قیمت، زیورآلات و حتی بادیگارد، همگی نماد جایگاه اجتماعی هستند و ابزاری برای جلب توجه و حس دیده شدن محسوب می‌شوند.
قرائی‌مقدم تاکید می‌کند: این رفتار ریشه‌های فرهنگی عمیقی دارد و نسخه مدرن همان سنت نگهبانان و محافظان اشراف و خان‌ها در گذشته است. در واقع گرچه کلمه «بادیگارد» واژه‌ای خارجی است، اما کارکرد آن، همان نقشی است که نوکران و نگهبانان خان‌ها و اشراف داشتند. نشانه‌ای از هویت، اهمیت و حتی فخرفروشی. در این بین نسل جوان نیز از این رفتارها و شیوه زندگی تاثیر می‌گیرد. حضور محافظ شخصی، هم نشانه موفقیت ذهنی و هم بزرگ‌نمایی تلقی می‌شود و الگویی برای سنجش ارزش و موفقیت اجتماعی است.
دکتر قرائی‌مقدم می‌گوید: اگر کسی بادیگارد دارد، ناخودآگاه مهم تلقی می‌شود. این همان ذهنیت حسی است که در شهرهای بزرگ بر زندگی افراد حاکم است. البته ابعاد امنیتی این پدیده نیز قابل توجه است. احساس ناامنی در جامعه، چه ناشی از مصلحت‌گرایی فردی باشد و چه نبود تعهد جمعی، باعث می‌شود افراد شناخته‌شده برای حفاظت از جان و دارایی خود از نیروهای حفاظتی استفاده کنند.
وی با یادآوری نمونه‌ای از حادثه‌ای که چند سال قبل رخ داد می‌گوید: در سال ۸۴، دختری در سر پل مدیریت قربانی حمله ضاربان شد و هیچ کسی هم برای دفاع از او اقدامی نکرد! از این دست حوادث بارها در جامعه رخ داده و حتما شما نیز در بین حوادث آنها را شنیده‌اید. این موارد نشان می‌دهد که چرا این احساس ناامنی هنوز در ذهن جامعه زنده است.
