سخنرانان شیرین‌سخن بی‌دقت
درباره رائفی‌پور و مجوزها و دف‌زن‌ها و آدرنالین و والت دیسنی.
روزنامه هفت صبح| یک: آقای رائفی‌پور خیلی فعال هستند و مدام سخنرانی می‌کنند. شیرین سخن هم هستند هرچند که با بسیاری از دیدگاه‌هایش موافق نباشیم. اما وقتی کسی این‌قدر سخنرانی می‌کند باید با آمادگی بیشتری پای منبر برود.
تعداد خطاهای تاریخی و جغرافیایی او در حال افزایش است و بعید نیست به زودی مثل استاد خیابانی برای رائفی‌پور هم کلیپ‌های مجموعه اشتباهات لفظی و کلامی ساخته شود. اشتباه ایشان در مورد اقبال لاهوری اتفاق عجیبی بود.
دو: وزیر ارشاد احساس می‌کند در مورد هر اتفاق در حوزه فعالیتش باید مسئله را به گرفتن مجوز ختم کند. تقریبا در هر موردی که ایده خاصی ندارد سوژه را به اخذ مجوز حواله می‌دهد. حالا رپرها باشند یا حجاب استایل‌ها و یا هر حوزه دیگری. می‌دانم که چه انتظاراتی از او در میان طبقات سنتی و مذهبی وجود دارد اما قرار نیست همه فعالیت‌های فرهنگی در این کشور به مجوزهای ارشاد منوط شوند.
سه: این دف‌زن‌های شیرازی مسابقات جام ملت‌های آسیا را رها کنید. این خبرنگاران عمدتا اصولگرا تا خانم خزعلی را می‌بینند زود سوالی در مورد این گروه آماده می‌کنند و بنده خدا خانم خزعلی هم باید جملاتی در وصف حقانیت زن ایرانی و خط‌کشی با دف‌زن‌های شیرازی بر زبان بیاورد. بنده خداها کار خاصی هم نکردند. رهایشان کنید طفلی‌ها را.
چهار: بازی کره‌جنوبی و عربستان انتهای آدرنالین بود. دو سرمربی همدوره. مانچینی و کلینزمن در یک دوره زمانی در دو تیم ایتالیا و آلمان نقش‌های مشابهی را ایفا می‌کردند. به عنوان بازیکن کلینزمن رزومه بهتری داشت و محبوب‌تر بود و به عنوان مربی مانچینی آوازه بیشتری پیدا کرد. هردو سرمربی تیم‌های ملی کشورشان هم بوده‌اند.
حضور این دو سرمربی روبه‌روی هم، ناخودآگاه همان تقابل کلاسیک ابدی –ازلی ایتالیا و آلمان را به ذهن متبادر می‌کرد. از طرفی موذی‌گری کره‌ای‌ها برای این‌که به بهای تساوی شرم‌آور مقابل مالزی به این طرف جدول بیافتند و از دست ژاپن و ایران رها باشند،حساسیت بازی را دو چندان کرده بود.
عربستانی‌ها تا دقیقه 60 تیم بهتر بودند و یک گل هم زدند اما نمایش کره‌جنوبی از دقیقه شصت تا انتهای وقت‌های اضافه نشان از بیدار شدن یک غول خفته داشت. حواستان به کره‌جنوبی و ستارگانش باشد هرچند که در چهاربازی فقط بحرین را در نود دقیقه شکست داده‌اند.
پنج: کودک ما از کارتون‌های والت دیسنی خوشش نمی‌آید. برعکس ژاپنی‌ها را دوست دارد. می‌گویم چرا آخر؟ می‌گوید این والت دیسنی‌ها همه‌شان می‌خواهند بگویند دوستی خیلی خوب است و مهربانی و این چیزها! این هم از نسل کودکان ما!
