از این به‌بعد فقط محافظه‌کاری
درباره زاگالو و قنادها و آدرنالین و...
روزنامه هفت صبح| یک: ماریو زاگالو که دیروز در 93سالگی مرد، زمانی برای ایرانی‌ها اسمش طنین تهدیدآمیزی داشت. او تیم فوتبال کویت را تا فینال جام ملت‌های آسیا آورد و در مقدماتی جام‌جهانی 1978 هم مهم‌ترین رقیب ایران محسوب می‌شد، با ستاره‌هایی مثل احمد الطرابلسی و فتحی کمیل.
او تیمی را بنیان گذاشت که دست آخر در غیاب او به قهرمانی جام‌ملت‌های آسیا در سال 1980 رسیده بود و تا انتهای دهه هشتاد یکی از مدعیان مهم فوتبال آسیا باقی مانده بود و به جام‌جهانی 1986 هم راه یافته بود. زاگالو عضو تیمی بود که در جام‌جهانی 1958 اولین قهرمانی برزیل را رقم زد.
او گوش چپ بازی می‌کرد و پله و واوا در خط حمله بودند و گارینشا در گوش راست. او بعدها سرمربی برزیلی بود که در قشنگ‌ترین جام‌جهانی تاریخ یعنی در 1970 قهرمان جهان شد. با پله و ریوه لینو و کارلوس آلبرتو و جرزینیو و توستائو.
زاگالو آن‌قدر برای ایرانی‌ها خطرناک محسوب می‌شد که ضیا خواننده دهه پنجاهی که این روزها با جمال‌جمالو اسمش دوباره سرزبان‌ها افتاده، ترانه‌ای را در تمسخر زاگالو خواند و در برنامه رنگارنگ تلویزیون هم پخش شد.
دو:گزارشی خواندم که رئیس اتحادیه قنادها شکایت کرده که بهترین شیرینی‌پزهای تهران در حال مهاجرت به حاشیه خلیج‌فارس و اروپا و کانادا هستند. آوازه شیرینی‌های ایرانی فعلا در جهان پیچیده و جایزه‌های مهمی هم برده‌اند و حالا شیرینی‌پزها هم در ردیف مهاجرت قرار گرفته‌اند.
سه: دیروز بازی اینترمیلان و ورونا حوادث عجیبی را پشت‌سر گذاشت. بازی تا دقیقه 94 یک- یک بود که اینتر روی یک حمله و چند تا شوت پیاپی به گل دوم رسید. ورزشگاه منفجر شده بود و همه در حال شادی بودند.
دو دقیقه بعد در حالی‌که روی یک ضربه کرنر کل تیم ورونا جلو کشیده بودند، بارلا و الکسیس سانچس دو نفری به سمت دروازه خالی ورونا حرکت کردند و به شکلی باورنکردنی توپ را گل نکردند. یک دقیقه بعد یک بازیکن ورونا هم اخراج شد. سه دقیقه بعد در دقیقه 99 داور پنالتی به سود ورونا گرفت اما پنالتی گل نشد! می‌توانید میزان آدرنالین ترشح شده در استادیوم را حدس بزنید.
چهار: کیف کردید از یادداشت‌های امروز؟ نه طعنه‌ای نه کنایه‌ای نه گستاخی‌ای. اگر به خودم بود می‌خواستم درباره نگاهی بنویسم که در یک گروه سیاسی در رشد و نمو است و ایران را به دو قطب کاملا متضاد بدل خواهد کرد و با خیره‌سری بر خواسته‌های خود پافشاری می‌کنند و خود را مستقیم به آسمان وصل می‌کنند و بدترین جملات و اظهارنظرهای سیاسی را بر زبان می‌آورند و خلاصه می‌تازانند.
اما تصمیم گرفتم اصلابه این چیزها کار نداشته باشم و به‌جایش درباره شیرینی و زاگالو و اینترمیلان حرف بزنم و تازه اشاره‌ای هم به شیوه خوشحالی گلزن اینترمیلان نکنم. از این به‌بعد فقط محافظه‌کاری!
