شجاعان نیروگاه رامین| روایتی دست اول از یک فداکاری شگفت‌انگیز

هفت صبح|  فکر می‌کردند یک ساعته کار تمام شود. می‌گفتند دو ساعته دیگر حتما تعمیر شده. اصلا نشد، سه ساعته جمعش می‌کنند. اما کار 18 ساعت طول کشید. آنجا داخل محفظه دستگاهی که به آن کندانسور  می‌گویند دمای هوا حدودا 70 درجه یا بیشتر است.رطوبت؟ 90 تا 95 درجه. هرچه بالاتر می‌روی، دما بیشتر و هوا شرجی تر می‌شود. محیط اسیدی است، چشم را می‌سوزاند و صورت را خیس می‌کند. بخار آنقدر زیاد است که عینک جواب نمی‌دهد. اگر یک شمع دستت بگیری و بالا بروی شمع هم خاموش می‌شود. همه این‌ها خلاصه‌ای از شرایط ماموریت رضا و محمد مهدی در روز یکشنبه بود. دو مهندس برق که 18 ساعت در محفظه‌ای با دمای بالای 70 درجه مشغول تعمیر نیروگاه برق رامین خوزستان شده بودند.

این قصه عکس معروف دو سه روز گذشته است. عکسی که در آن دو مهندس اهوازی با لباس سیاه و صورتی سیاه‌تر، خسته روی سطحی آهنین نشسته بودند و درباره‌شان اینطور گفته می‌شد که در گرم‌ترین روزهای تابستان برق خوزستان و چند شهر دیگر را روشن نگه داشتند. حالا وقتی با روزنامه هفت صبح حرف می‌زنند راز این خستگی در عکس افشا شده. اهوازی‌ها به این دو نام قهرمان داده‌اند، از سمت سرپرست ریاست جمهوری مورد تقدیر قرار گرفته‌اند و در توئیتر محمد‌جواد ظریف از آنها تشکر شده‌ است.  

ویدئویی از مهندسان نیروگاه برق رامین اهواز پس از پایان عملیات

قصه از اینجا شروع می‌شود که ساعت 7 صبح یکشنبه همین هفته، واحد بهره‌برداری نیروگاه رامین اطلاع می‌دهد شاخص‌ها از حالت نرمال خارج شده. مهندسان نیروگاه رامین در خوزستان متوجه می‌شوند که دستگاه کندانسور نشتی پیدا کرده. اینطور که  داوود سلیمانی، مدیر روابط عمومی‌نیروگاه می‌گوید در نیروگاه‌های حرارتی آب بخار می‌شود، پره‌ها را می‌چرخاند و وارد دستگاهی به نام کندانسور می‌شود. 

چرا لوله‌ها نشتی پیدا کرده بودند؟ «نیروگاه‌های برقی سالی یکی دوبار پروسه‌ای به نام اسیدشویی دارند. لوله‌های دستگاه بر اثر دمای آب رسوب می‌گیرند و یک لایه سفالی به وجود می‌آید که با اسید از بین می‌رود. این لکه‌هایی  که روی لباس‌هایمان دیده می‌شود همان ماده اسیدی است که پاک کردنش هم کار راحتی نیست.»این را  رضا خسروی به هفت صبح می‌گوید. یکی از همان دو مهندس معروف. بعد از اسید شویی ممکن است چند جایی از لوله سوراخ شود. اینجا همان نقطه‌ای است که تکنسین‌ها باید دست به کار شوند و سوراخ را پیدا کنند.  اگر می‌خواستند طبق پروتکل پیش بروند باید نیروگاه را خاموش می‌کردند تا دو روز بعد که سرد شد، عملیات تعمیر شروع شود ولی معنای این کار این بود که برق بخش عظیمی‌از خوزستان قطع شود. شدنی بود؟ نه.دمای هوا در اهواز به حدودا 50 درجه هم می‌رسید. «ترجیح ما معمولا این است که دستگاه در مدار باشد و سریع مشکل را حل کنیم» این را خسروی می‌گوید. برای همین آن روز هم ساعت 9 صبح قرار شد رضا و محمد مهدی وارد دستگاه شوند تا آن را تعمیر کنند.یک بطری آب و بقیه تجهیزات را برداشتند و از دایره‌ای هم اندازه با بدنشان وارد شدند تا به لوله‌ها برسند. بیرون بقیه همکارانشان ایستاده‌اند و چشم چشم می‌کنند که این دو نفر برگردند. اگرچه این کار را سالی یکی دوبار انجام می‌دهند اما حتی با وجود اصول ایمنی باز هم خطرات زیادی برایشان می‌توانست وجود داشته باشد.

مثلا افتادن از روی میله‌هایی شبیه به داربست‌.  نقاطی از دستگاه وجود دارد که اگر از آن پرت شوند زنده نمی‌مانند. معمولا این بخش‌ها را می‌پوشانند اما خطر که فقط این نیست. انسان تحمل دمای 70 درجه را ندارد. گرما می‌تواند انرژی آنها را تخلیه و داخل محفظه بیهوش کند. آن هم در یک محیط اسیدی که خودش نفس را تنگ می‌کند. این دو مهندس باید گاهی دستشان را تا جاهایی دراز می‌کردند که حتی اکسیژن هم نبود. برای همین نفس را چند ثانیه حبس می‌کردند تا کارشان تمام شد دوباره برگردند پایین تر.

رضا خسروی 39 ساله، 16 سال است که کارشناس بخش‌های مختلف نیروگاه‌های برق بوده.  اوبه جز محمد مهدی امیری نام همه مهندس‌هایی که آن روز حاضر بودند می‌آورد که رنج آنها نادیده گرفته نشود. محسن ویسی‌پور، مرتضی خزائی‌نیا، علی منصوری، مصطفی کرمی‌خراز و عبدالله عطایی.

  او می گوید: «کار بقیه هم همین قدر سخت است. واحد تعمیرات، بهره برداری، و به خصوص جوشکاران که با دولایه لباس ضخیم زیر نور تند آفتاب باید با دستگاه کار کنند.» دیروز وبسایت خبرآنلاین اطلاعاتی درباره نیروگاهی که این افراد در آن مشغول به کار هستند منتشر کرده بود.نیروگاه رامین نیروگاهی ۴۴ ساله است. این نیـروگاه بزرگترین نیروگاه های حرارتی ( بخاری) کشـور است که با هدف تامین برق استان خوزستان و شبکه سراسری احداث گردیده است. نیروگاه رامین در کیلومتر ۲۰ جاده اهواز – مسجدسلیمان و در مجاورت رودخانه کارون و شهـر ویس در شمال شرقی اهـواز قرار دارد. این نیـروگاه با ۶ واحد ( ۴ واحد ۳۰۵ مگاواتی و ۲ واحد ۳۱۵ مگـاواتی ) دارای توان تولیدی ۱۸۵۰ مگاوات است .

رضا خسروی می‌گوید شاید دلیل اصلی انتشار این عکس معروف این بوده که مردم متوجه شوند برق چطور و با چه مشکلاتی تولید می‌شود تا مصرفشان را مدیریت کنند.  او می‌گوید آنها یک شیفت صبح سر کار می‌آیند، یک شیفت بعد از ظهر و یک شیفت هم شب تا صبح. دو روز استراحت می کنند و دوباره شیفت ها شروع می شود.معمولا آنقدر کار روی زمین هست که دو شیفت سر کار می‌مانند. یعنی مثلا از 7 صبح تا 10 شب یا از 3بعد از ظهر تا 7 صبح. این فقط یکی از سختی‌های کار آنهاست. برای همین خسروی می گوید شاید انتشار این عکس بتواند مسئولین را برای به روز رسانی امکانات و رسیدگی به منابع انسانی بیشتر قانع کند و تغییر مثبتی در شرایط کاری آنها ایجاد شود.