۱۰بازیگر ناکام در کسب جایزه ارزشمند اسکار
روزنامه هفت صبح، صوفیا نصرالهی | در یک‌دهه اخیر آکادمی اسکار فراز و فرودهای بزرگی داشت. برخی از برندگان اسکار بازیگری مانند کیسی افلک(برای فیلم «منچستر بای‌‌دی‌سی») و برد پیت(برای فیلم «روزی‌روزگاری در هالیوود») کاملا مستحق دریافت جایزه بودند و بازی‌هایشان ارزش ستایش و احترام داشت در‌حالی‌که برخی دیگر از بازیگران مانند ادی ردمین(برای فیلم «تئوری همه‌چیز») یا جارد لتو(برای فیلم «باشگاه خریداران دالاس») تله‌های اسکار محسوب می‌شوند.
برخی از نقش‌آفرینی‌های شایسته واقعا توسط بزرگترین جایزه هالیوود مورد تقدیر قرار گرفتند اما اسکار معمولا مسیرهای قدیمی و سنتی‌اش را دنبال می‌کند و از توجه کردن به بازی‌های ریسکی‌تر خودداری می‌کند. در یک‌دهه اخیر شاهد بازی‌های خیلی خوبی از سوی بازیگران بودیم که حتی نامزد جایزه اسکار هم نشدند.
نگاه‌کردن به عقب و انتخاب پنج‌بازی برتر هر سال که می‌توانست نامزد اسکار شود کار چالش‌برانگیزی است اما زمانه با نقش‌هایی که واقعا هنرمندانه ایفا شده باشند، مهربان است. نقش‌هایی که همراه مخاطبان و در یادشان می‌مانند. یک بازی فوق‌العاده به اسکار نیازی ندارد تا در یادها بماند اما خوب است ببینیم که از این بازیگران بزرگ به‌خاطر تلاش سختشان تقدیر می‌شود. فهرست زیر مربوط به ۱۰بازیگر مرد یک‌دهه اخیر است که حقشان بود نامزد اسکار می‌شدند ولی نادیده گرفته شدند.
* یک: آدام سندلر / بخش بهترین بازیگر نقش اول مرد / فیلم‌جواهرات تراش‌نخورده / ۲۰۱۹
«آدام سندلر، نامزد جایزه اسکار» احتمالا عبارتی است که خیلی‌ها را متعجب یا شاید حتی عصبانی کند. آدام سندلر محبوبیتش را به‌عنوان کمدین به‌دست آورد اما بارها توانایی بازیگری‌اش را در فیلم‌های بزرگ از کارگردانان مشهور ثابت کرده است. «داستان‌های مهه‌روویتز» نوآ بومباک و «punch drunk love» پل توماس اندرسون دو‌نمونه خوب این مدعا هستند.
اما بزرگترین دستاورد بازیگری سندلر تا امروز بازی در نقش هاوارد رتنر در فیلم «جواهرات تراش‌نخورده» است. او نقش مردی را بازی می‌کند که یک کودک درون قوی دارد و شخصیتی نفرت‌انگیز و به‌لحاظ اخلاقی ورشکسته را بازی می‌کند که مخاطب به‌طرز عجیبی با او احساس همذات‌پنداری می‌کند و برایش دل می‌سوزاند.طلسم هاوارد رتنر این است که هیچ‌وقت راضی نمی‌شود. او دائم روی همه‌چیز ریسک می‌کند تا به امتیاز بیشتری برسد. تنش فیلم گاهی عصبانی‌کننده می‌شود و سندلر در آن سکانس‌های ناخن‌جویدن اضطراب و هیجان هاوارد را خیلی خوب از کار درمی‌آورد.
* دو: هیو جکمن /بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد / فیلم: زندانیان /۲۰۱۳
اسم هیو جکمن غالبا با بازی در نقش ولورین در فیلم «مردان ایکس» گره خورده یا یکی از اجراهایش در فیلم‌های موزیکالی مثل «بینوایان» اما واقعیت اینجاست که او در بازی در نقش کاراکترهای تاریک و آزاردهنده هم رکورد خوبی دارد. هیچ نقشی در این مورد به اندازه کلر دوور در فیلم «زندانیان» نمی‌تواند قابلیت‌های جکمن را به رخ بکشد. در این فیلم او نقش پدری را بازی می‌کند که بعد از گم‌شدن دخترش به‌لحاظ احساسی تا نهایت برون‌ریزی می‌رود.
«زندانیان» این سوال را مطرح می‌کند که مردم در ناامیدانه‌ترین ساعات زندگی‌شان، قادر به انجام چه کارهایی هستند. هیو جکمن در بالابردن حس اضطرابش در حین جست‌وجوی دخترش کار بزرگی انجام می‌دهد. از همان ابتدا مشخص است که دوور قابلیت خشم بی‌حد و حصر دارد و جکمن قادر است همان‌طور که دوور از شایستگی اعمال قانون ناامید و ناامیدتر می‌شود، به‌تدریج این حس خشم را بالا و بالاتر ببرد. در کارنامه جکمن این نقش می‌تواند یک نقطه عطف محسوب شود.
* سه: رابرت پتینسون /بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد / فیلم: اوقات خوش / ۲۰۱۷
الان دیگر نباید تردیدی در این رابطه باشد که رابرت پتینسون در میان بهترین بازیگران نسل خودش قرار می‌گیرد. پتینسون کاملا از آن روزهای اول بازی در فیلم نوجوانانه «افسانه گرگ و میش» فاصله گرفته و حالا نقش‌های هیجان‌انگیزی برای بازی در فیلم‌های مستقل انتخاب می‌کند.بهترین بازی پتینسون تا امروز شاهکار مدرن برادران سفدی یعنی «اوقات خوش» بوده است.
تریلر شبانه‌ای که داستان یک دزد دغلباز بانک است که باید پول کافی فراهم کند تا برادرش را از زندان بیرون بیاورد. این ماجرا که کاراکتر پتینسون قرار است برادرش را نجات دهد، تنها نقطه رستگاری روح اوست. او می‌خواهد هرکسی را که سر راهش قرار می‌گیرد، نابود کند و راه‌های خلاقانه‌ای برای شرارت و سنگدلی پیدا می‌کند. درست شبیه کاراکتر هاوارد رتنر در «جواهرات تراش‌نخورده»، کانی شخصیتی که پتینسون نقشش را بازی می‌کند هم دچار یک آشفتگی درونی است.
* چهار: ویلم دفو /بخش: بهترین بازیگر مکمل مرد / فیلم: فانوس دریایی (لایت‌هاوس) /۲۰۱۹
یکی از بزرگترین شکایت‌هایی که می‌شود از جوایز اسکار داشت، این است که آن‌ها به جهت‌گیری‌هایشان در مورد فیلم‌های ژانر ادامه می‌دهند. و این وسط ژانر وحشت یکی از آن ژانرهایی است که معمولا به آن توجهی نمی‌شود. فیلمی شبیه «فانوس دریایی» به‌نظر عجیب و غریب‌تر و ویژه‌تر از آن است که توسط آکادمی که طرفدار فیلم‌های جریان اصلی است، مورد توجه قرار بگیرد. اما حتی به‌رغم این ماجرا این‌که به بازی مکمل وحشیانه ویلم دفو در اسکار توجه نشد، مضحک است.
دفو به‌طرزی باورنکردنی گویش و فیزیک یک فانوس‌بان قرن نوزدهمی را به تصویر می‌کشد. «فانوس دریایی» فیلم عجیبی است و نیاز داشته که بازیگرانش یعنی ویلم دفو و رابرت پتینسون خودشان به نقش‌هایشان فکر کنند. بعضی از سکانس‌ها مغشوش و آشفته، برخی دیگر ترسناک و همزمان خنده‌آور است. فو مهارتش را با تغییر همه این احوالات به شکلی نرم نشان می‌دهد. کمتر نامزد اسکاری کارش به شجاعت نقشی بوده که دفو در این فیلم ایفا کرده است.
* پنج: یواکین فینیکس / بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد /فیلم: او / ۲۰۱۳
یواکین فینیکس برای بازی در نقش «جوکر» سال گذشته اسکار گرفت اما چندسال پیش وقتی در فیلم «او» بازی کرد هم استحقاق اسکار را داشت. نگاه اسپایک جونز به آینده‌ای که چندان هم دور به‌نظر نمی‌رسد توانایی انسان‌ها برای تنهایی را زیر ذره‌بین گذاشت. فیلم نشان داد چطور متصل‌شدن هرچه بیشتر مردم دنیا به یکدیگر ممکن است منجر به تنها شدن بیشترشان بشود.
جونز احساساتی را که کاراکتر فینیکس به اسم تئودور نسبت به یک سیستم‌عامل هوش مصنوعی تجربه می‌کند، مورد انتقاد قرار نمی‌دهد و اجازه می‌دهد که رابطه آن‌ها تا رسیدن به پایان تلخش جلو برود و شکل بگیرد. چالش‌هایی که این کاراکتر با آن‌ها روبه‌رو است، معنایش این بوده که فینیکس باید به‌عنوان بازیگر کارهای سختی انجام می‌داده. او باید با کسی تعامل به‌خرج می‌داده که روبه‌رویش سر صحنه حضور نداشت.
* شش: اسکار آیزاک /بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد / فیلم: درون لوین دیویس / ۲۰۱۳
این یکی از فیلم‌های متمایز درباره هنر است که در فهرست خیلی از منتقدان به‌عنوان یکی از برترین فیلم‌های قرن بیست‌و‌یکم تا امروز حضور دارد. برای آن‌هایی که کار هنرمندان را پیگیری می‌کنند، این شک به خود و هراس برای جلو رفتن یک چالش هر روزه است.
«درون لوین دیویس» به این جنگ هر روزه از دریچه چشم یک خواننده فولک نگاهی می‌اندازد. خواننده‌ای که زندگی‌اش با تنهایی و تراژدی نابود شده است. در طول فیلم دیویس با بارقه‌هایی از موفقیت و راحتی وسوسه می‌شود که هیچ‌گاه به آن‌ها نمی‌رسد. اسکار آیزاک ردای این فلسفه زندگی سخت را به تن کرده و مثل بیشتر کاراکترهای فیلم‌های برادران کوئن، روح سنگینش را در پس ظاهری طعنه‌زن و سخت پنهان کرده است.
* هفت: ایتان هاوک /بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد / فیلم: اولین اصلاح‌شده /۲۰۱۷
ایتان هاوک یکی از بزرگترین بازیگران زنده جهان است اما او غالبا نقش‌های درونگرایانه بازی می‌کند و آکادمی اسکار دنبال نقش‌های پرسروصداتری است. در‌حالی‌که بهترین بازیگری به معنای بیشتر بازی کردن نیست. بازی آرام و کنترل‌شده‌ای شبیه آنچه که ایتان هاوک در فیلم «اولین اصلاح‌شده» ارائه می‌دهد، سزاوار ستایش و مورد توجه قرارگرفتن از سمت اسکار است.
حتی می‌تواند جزو بهترین بازی‌های قرن بیست‌و‌یکم قرار بگیرد. کشیش تالر مردی که هاوک نقشش را بازی می‌کند، با تراژدی دست و پنجه نرم می‌کند و فقط با تحمل درد است که می‌تواند روحش را شفا دهد. هاوک هنرمندانه اضطراب‌های وجود تالر را و این‌که چطور منجر به انجام کارهایی از سمت او می‌شود، نمایش می‌دهد.
* هشت: تارون ایگرتون /بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد /فیلم: راکت‌من / ۲۰۱۹
شاید تاثیر این باشد که فیلم بلافاصله سال بعد از «بوهمین راپسودی» به نمایش درآمد، به همین‌دلیل با وجود این‌که نقدهای بهتری رویش نوشته شد، آن ستایشی را که باید از سمت فصل جوایز دریافت نکرد. شاید هم به این دلیل که تارون ایگرتون مثل رامی مالک بازیگر شناخته‌شده‌ای نبود. اما به‌هرحال او در این فیلم شگفت‌انگیز است.
نکته مهم فیلم این است که ترانه‌ها را واقعا خود او می‌خواند و همین باعث شده که فیلم یک موزیکال واقعی باشد. ایگرتون در فیلم سرشار از انرژی است. صدایش خوب است اما به جز اجرای خوبش در صحنه‌های موزیکال، موفق می‌شود به‌لحاظ احساسی هم با کارش فیلم را ارتقا بدهد. بعد از این فیلم احتمالا فرصت‌های بهتری نصیب ایگرتون می‌شود که خودش را نشان بدهد.
* ۹: سونگ کانگ هو / بخش: بهترین بازیگر نقش مکمل مرد /فیلم: انگل / ۲۰۱۹
فیلم «انگل» یکی از بزرگترین شگفتی‌های سال گذشته بود که در فصل جوایز بسیار موفق ظاهر شد. نه تنها برای یک فیلم خارجی‌زبان این‌همه عشق و علاقه و جایزه عجیب بود که هیچ فیلم کره‌ای دیگری در تاریخ تا این اندازه با ستایش و جایزه مواجه نشده بود. سونگ کانگ هو برای کسانی که سینمای کره را دنبال می‌کنند، نام آشنایی است. او یکی از بزرگترین بازیگران کره است.
خودش در مصاحبه‌ای گفته بود، همیشه عاشق بازی‌کردن در نقش مردهایی بوده که چهره معمولی داشتند و معلوم بوده که با زندگی روزمره دست و پنجه نرم می‌کنند. اما واقعیت این است که آن‌ها فقط از بیرون معمولی به‌نظر می‌رسند. بازی او قطعا از نقاط قوت فیلم «انگل» است. او موفق می‌شود آن حس بیگانگی با طبقه اجتماعی ثروتمندان و باری به هر جهت بودن کاراکترش را درست به نمایش بگذارد.
* ۱۰: رابرت دنیرو / بخش: بهترین بازیگر نقش اول مرد / فیلم : مرد ایرلندی / ۲۰۱۹
«مرد ایرلندی» استحقاقش را داشت که نامزد جایزه‌های اسکار بیشتری شود و عجیب‌ترین نکته این است که رابرت دنیرو برای بازی در شاهکار مارتین اسکورسیزی، نامزد دریافت جایزه نشد. آن‌هم با وجود این‌که او قلب و روح این فیلم بود. شاید چون بیشتر بحث درباره حضور دنیرو به تکنولوژی تغییر سن که روی نقش او بیشتر از بقیه ایفا شده بود، می‌پرداخت. او نقش کاراکتری بسیار پیچیده را بازی کرد. آدمکشی که احساس و تشخص و افسوس و پشیمانی زیادی در وجودش دارد. هرچه بیشتر تماشایش می‌کنیم وجوه بیشتری از کاراکترش را آشکار می‌کند.
