فار کرای ۶؛ آزادی عمل خسته‌کننده
روزنامه هفت صبح، امیر پایدار | سه سال و نیم پس از عرضه نسخه پنجم مجموعه «فار کرای» و پس از تاخیر شش ماهه به خاطر تبعات ناشی از پاندمی کووید، فار کرای ۶ که برای اولین بار به طور عمده توسط یوبی‌سافت تورنتو و با همکاری یوبی‌سافت مونترآل توسعه یافته است، برای کنسول‌های نسل هشتم و نهم، کامپیوترهای شخصی و نیز سرویس‌های استریم عرضه شده .
ناگفته پیداست که با توجه به تعداد بالای پلتفرم‌هایی که این عنوان روی آنها قابل انجام است، نمی‌توان انتظار بالایی از آن در راستای استفاده از قدرت کامل کنسول‌های نسل جدید داشت. در ادامه به بررسی فار کرای ۶ خواهیم پرداخت تا ببینیم عنوانی که به ادعای استودیوی کانادایی، پنج سال زمان صرف ساختنش شده، توانسته ادامه‌ای شایسته برای این سری پرطرفدار باشد یا خیر.
داستان فار کرای این بار در جزیره‌ای خیالی واقع در دریای کارائیب، با نام «یارا» به وقوع می‌پیوندد. فضای موجود در یارا، با الهام از درگیری‌های چریکی ساخته شده که در کشورهای آمریکای‌جنوبی و به خصوص کوبا دیده می‌شود. رهبر فاشیستی به نام «آنتون کاستیو» (با بازی «جانکارلو اسپوزیتو») بر یارا تسلط دارد و سعی می‌کند تا انقلاب نیروهای چریکی را سرکوب کند.
در این بین، «دنی روهاس»، شخصیت اصلی که توسط مخاطب کنترل می‌شود، یکی از افسران سابق ارتش و در حال حاضر از اعضای گروه چریکی «لیبِرتاد»، روایت کلیشه‌ای از این مبارزات را به نمایش می‌گذارد. جنسیت «دنی» در ابتدای بازی قابل انتخاب است و البته برای عمیق‌تر شدن فرایند داستانی، برای او صداگذاری نیز در نظر گرفته شده و دیالوگ‌های زیادی برای او اختصاص یافته است که در کنار دیالوگ‌های خوبی که برای سایر کاراکترهای نوشته شده، توازن دلچسبی برای تجربه گیمر به همراه دارد.
در حالی که حس و حال روایی قصه در فار کرای ۶ تا حدی تازه به نظر می‌رسد اما کلیت آن به هیچ‌وجه از همان فرمول قبلی فراتر نمی‌رود. استفاده از بازیگران نسبتاً معروف برای شخصیت‌ها بیشتر جنبه تبلیغاتی دارند و کمک چندانی به برقراری ارتباط بیشتر با شخصیت‌شان نکرده‌اند. از طرفی، سازندگان برای دیگر شخصیت‌های موجود که بیشتر شامل اعضای گروه «دنی» می‌شوند، جای چندانی برای پرداختن در نظر نگرفتند و سرنوشت هرکدام‌شان به راحتی قابل پیش‌بینی است.
با تمام این اوصاف اما نباید از یاد برد که داستان، تنها بهانه‌ای برای پیشبرد بازی است و اگر این دیدگاه را برای فار کرای ۶ نیز پیاده کنیم، می‌توانیم به راحتی نمره قبولی را به قصه آن بدهیم و جنبه‌های تبلیغاتی استفاده از جانکارلو اسپازیتو را نیز قبول کنیم. بی‌راه نیست اگر بگوییم سری فار کرای لااقل در شماره‌های اخیر، به گشت و گذار در محیط و گان‌پلی خلاصه می‌شود اما همین دو بخش نیز به قدری شامل محتواهای متنوع هستند که می‌توانند مخاطب را ساعت‌ها سرگرم کنند.
در فار کرای ۶، با محیط استوایی وسیعی روبه‌رو هستیم که مراحل متعدد آن در بخش‌های مختلف شهری و بیرون شهری انجام می‌شود. پس از گذشت چند ساعت ابتدایی که بیشتر حالت آموزشی دارد، به تمام نقشه «یارا» دسترسی خواهید داشت اما با این وجود، مجبور خواهید شد که روند خطی داستان را مطابق آنچه بازی از شما انتظار دارد به پایان برسانید، چرا که مناطق مختلف نقشه، سطح‌بندی‌های گوناگونی دارند و شکست دادن دشمنان مناطقی که مربوط به قسمت‌های پایانی بازی هستند، بدون آپگرید کردن شخصیت تقریباً ناممکن است.
ماموریت‌های فار کرای ۶ اما چندان از عناوین پیشین سری متمایز نیستند. بیشتر مراحل ساختاری خطی دارند و اگرچه مخاطب می‌تواند استراتژی‌های مختلفی را اعم از درگیری مستقیم یا مخفی‌کاری برای پیشبرد آنها به کار بگیرد اما در نهایت شامل از بین بردن تعداد زیادی دشمن، تسخیر پایگاه ارتش یارا یا از کشتن افرادی خاص می‌شود. این بدان معنا نیست که فار کرای ۶ عاری از صحنه‌های سینمایی است؛ اتفاقاً حین انجام ماموریت‌ها، بسیار پیش می‌آید که ترکیب موسیقی با اتفاقاتی که در پس‌زمینه (مانند انفجار و درگیری با دشمنان) رخ می‌دهد، نتیجه‌ای جذاب را به‌وجود می‌آورد.
گان‌پلی بازی نیز همان چیزی است که از این سری انتظار داریم؛ تنوع بسیار زیادی در اسلحه‌ها خصوصاً پس از آپگرید کردن‌شان دیده می‌شود و هر کدام از آنها نیز می‌توانند کارایی متفاوتی در مواجهه با دشمنان داشته باشند. در شماره پیشین نیز حس و سنگینی اسلحه‌ها در گان‌پلی حس می‌شد و حالا در نسل نهم، به لطف هپتیک فیدبک، تجربه لذت‌بخش‌تری در این قسمت عرضه شده است.
البته احتمالاً این تنها بخشی است که تفاوت قابلیت‌های کنسول‌های نسل نهم را به نمایش می‌گذارد و تقریباً تفاوت دیگری در نسخه مربوط به نسل جدید قابل مشاهده نیست. این بار نیز در خلال مراحل می‌توان از یار کمکی (که در فار کرای ۶ با نام «آمیگو» به کار می‌رود) در جریان مبارزات استفاده کرد. عجیب اینجاست که هوش مصنوعی آمیگو (و حتی سایر شخصیت‌های غیرقابل بازی‌ای که به شما کمک می‌کنند) بسیار ضعیف عمل می‌کند.
در واقع یارهای کمکی به راحتی خودشان را به کشتن می‌دهند و حتی هدایت آنها نیز جز در مواقعی که به صورت مخفی‌کاری عمل می‌کنید، چندان فایده‌ای ندارد. خوشبختانه زمانی که یارهای کمکی شما از پا در می‌آیند، لازم نیست حتماً آنها را Revive کنید و می‌توانید صبر کنید تا پس از پای درآوردن تمامی دشمنان، خودشان به طور خودکار بلند شوند! از طرف دیگر هوش مصنوعی دشمنان نیز تعریفی ندارد و احتمالاً بارها با صحنه‌های تکراری در طی یک مبارزه مواجه خواهید شد؛ چراکه اکثر دشمنان دقیقاً برنامه یکسانی برای حمله به شما دارند.
