همه مردان مشترک نیمکت‌های اینتر و میلان
روزنامه هفت صبح | باشگاه میلان با اخراج مارکو جامپائولو بعد از تنها هفت مسابقه، استفانو پیولی سرمربی سابق لاتزیو و فیورنتینا را با قراردادی تا پایان فصل ۲۱-۲۰۲۰ به خدمت گرفت. پیولی که در سال ۱۹۸۶ و به عنوان بازیکن با یوونتوس قهرمان سری A شده، در دوران ۱۵ ساله مربیگری خود به هیچ افتخاری نرسیده و شاید به همین دلیل هم هست که طرفداران میلان حتی پیش از رسمی شدن انتصاب او، از پیولی با هشتگ PioliOut استقبال کردند.
اما شاید دلیل دیگر نفرت آنها از پیولی، حضور هرچند کوتاه مدت او روی نیمکت رقیب سنتی باشد. پیولی در نوامبر ۲۰۱۶ و در شرایطی که اینترمیلان در رده نهم جدول سری A حضور داشت، هدایت این تیم را به دست گرفت و جانشین فرانک دی‌بوئر شد. پیولی اکنون به هشتمین فردی تبدیل شده که هدایت هر دو باشگاه اینتر و آث‌میلان را به عهده می‌گیرد. به همین بهانه نگاهی خواهیم داشت به هفت فرد دیگری که قبل از او چنین تجربه‌ای را امتحان کرده بودند.
*** جوزف ویولا
ویولا که در یوونتوس برای خود نامی دست و پا کرده و با این تیم در سال ۱۹۲۶ به قهرمانی سری A رسیده بود، در سال ۱۹۲۸ به عنوان مربی-بازیکن اینترمیلان منصوب شد. تجربه او در اینتر تنها یک فصل به طول انجامید و او بعد از حضوری دوباره در یووه و سه سال مربیگری در آتالانتا، در سال ۱۹۳۳ هدایت میلان را به دست گرفت. ویولا که سابقه انجام یک بازی ملی برای مجارستان را هم دارد، بعد از یک فصل از میلان رفت و بعد از حضور در ویچنزا و لاتزیو، در سال ۱۹۳۹ بار دیگر به میلان برگشت و برای یک فصل دیگر روسونری را هدایت کرد.
*** جوزپه بیگونیو
مدافع سرشناس فیورنتینا در دهه ۳۰ و سال‌های ابتدایی دهه ۴۰ در سال ۱۹۴۶ هدایت میلان را به عهده گرفت و در سه فصلی که روی نیمکت این تیم نشست، روسونری را به ترتیب به رده‌های چهارم، دوم و سوم سری A رساند. او در ادامه در تورینو، لاتزیو و اودینزه هم مربیگری کرد و سرانجام در سال ۱۹۵۸ هدایت اینتر را به عهده گرفت. دوران او به همراه افعی‌ها تنها نیم‌فصل به طول انجامید و اینتر به رده سوم سری A رسید.
*** لوئیجی رادیچه
پرورش یافته آکادمی میلان و مدافع کناری که در دو مقطع برای این تیم بازی کرده بود، بعد از هدایت مونزا، ترویسو، چزنا، فیورنتینا، کالیاری، تورینو و بولونیا در سال ۱۹۸۱ هدایت میلان را به عهده گرفت. رادیچه دو سال قبل‌تر از یک سانحه رانندگی که منجر به کشته شدن دو تن شد، جان سالم به در برده بود اما نتوانست از عهده هدایت تیم دوران بازی خود برآید و در میانه‌های فصل جایش را به ایتالو گالبیاتی داد. میلان در آن فصل با ایستادن در رده چهاردهم به سری B سقوط کرد. در سال ۱۹۸۳ هدایت اینترمیلان را به دست گرفت و در تنها فصل حضور روی نیمکت افعی‌ها، این تیم را به رده چهارم رساند.
*** ایلاریو کاستانیر
موردی عجیب که بلافاصله بعد از میلان هدایت اینتر را به دست گرفت. بعد از سقوط میلان با زوج رادیچه-گالبیاتی به سری B در سال ۱۹۸۲، کاستانیز هدایت میلان را به عهده گرفت و روسونری را با قهرمانی به سری A بازگرداند. با این حال او در مارس ۱۹۸۴ و در اواخر فصلی که با رتبه ششم میلان در سری A همراه بود از سمت خود اخراج شد. او بلافاصله به اینترمیلان رفت و در نخستین فصل حضور کامل در نراتزوری، این تیم را به رده سوم سری A رساند. حضور در نیمه نهایی کوپا ایتالیا و جام یوفا از دیگر دستاوردهای کاستانیر روی نیمکت اینتر است. او سرانجام در نوامبر ۱۹۸۵ جای خود را به ماریو کورسو داد.
*** جیووانی تراپاتونی
تراپاتونی با یوونتوس شش بار قهرمان سری A شد و یک بار هم این تیم را به قهرمانی اروپا رساند و در چنین شرایطی، شاید کمتر کسی به خاطر آورد که عمو تراپ قبل و بعد از دوران طلایی خود با یوونتوس، روی نیمکت دو تیم میلانی نشست.تراپ بعد از بازنشستگی در سال ۱۹۷۲ در تیم‌های رده سنی میلان مشغول به فعالیت شد و دو سال بعد به شکل موقت سرمربیگری این تیم را به عهده گرفت. او در ادامه و برای فصل ۷۶-۱۹۷۵ هم سرمربی میلان شد و این تیم را به رده سوم سری A رساند. بعد از ۱۰ سال حضور روی نیمکت یوونتوس، تراپاتونی در تصمیمی جنجالی در سال ۱۹۸۶ به اینترمیلان رفت و نراتزوری را در پنج سال آینده هدایت کرد. اینتر او در فصل ۸۹-۱۹۸۸ فاتح اسکودتو شد و قهرمانی در سوپرجام ایتالیا (۱۹۸۹) و جام یوفا (۱۹۹۱) را هم تجربه کرد.
*** آلبرتو زاکرونی
دومین تجربه‌های آریگو ساچی و فابیو کاپلو روی نیمکت میلان، به قیمت ثبت دو فصل کابوس‌وار در تاریخ میلان و حضور در رده‌های یازدهم و دهم سری A تمام شد تا سران این باشگاه تصمیم بگیرند با آوردن آلبرتو زاکرونی به سن‌سیرو در سال ۱۹۹۸، ایده‌های جدیدی را امتحان کنند. زاک که از اودینزه به میلان آمده بود، اولیویر بیرهوف و توماس هلوگ را هم از فریولی به همراه آورد و در فصل نخست با فاصله‌ای یک امتیازی نسبت به لاتزیو، میلان را قهرمان سری A کرد. یک رده سوم و یک رده ششم موجب شد تا زاکرونی در مارس ۲۰۰۱ و قبل از تکمیل سومین فصل از میلان اخراج شود.
بعد از حضور در لاتزیو، زاکرونی در میانه‌های فصل ۰۴-۲۰۰۳ به اینترمیلان آمد تا تیم مریض هکتور کوپر را نجات دهد. در کارنامه اینتر زاکرونی، شکست تحقیرکننده ۵بریک برابر آرسنال در سن‌سیرو هم دیده می‌شود اما او در پایان فصل با قراردادن اینتر در رده چهارم جدول حضور این تیم در مرحله انتخابی لیگ قهرمانان را تضمین کرد. با این حال ماسیمو موراتی که نسبت به توانایی‌های زاک قانع نشده بود، او را برکنار و روبرتو مانچینی را جانشین زاکرونی کرد؛ مانچینی در سال ۲۰۰۲ هم جانشین زاکرونی در لاتزیو شده بود.
*** لئوناردو
لئوناردو که عضوی از تیم قهرمان زاکرونی در فصل ۹۹-۱۹۹۸ بود، در سال ۲۰۰۹ و بعد از خروج کارلو آنچلوتی به مقصد چلسی، هدایت میلان را به دست گرفت. آن هم در حالی که هیچ سابقه مربیگری نداشت و از حدود ۱۸ ماه قبل به عنوان مدیر ورزشی با میلان همکاری کرده بود. میلان که در آن روزها رونالدینیو را هم در ترکیب خود می‌دید، روزگار نسبتا سختی را با لئوناردو پشت سر می‌گذاشت. لئوناردو در اولین دربی دلامادونینای خود مقهور اینتر ژوزه مورینیو شد و ۴برصفر باخت. روسونری در مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان هم در دو بازی رفت و برگشت مقابل منچستریونایتد حرفی برای گفتن نداشت و با دریافت هفت گل از گردونه رقابت‌ها کنار رفت و بعد از حضور در رده سوم سری A ، لئوناردو در پایان فصل و با توافقی دوطرفه میلان را ترک کرد.
تنها شش ماه بعد، لئوناردو با قراردادی ۱۸ ماهه هدایت اینترمیلان را به دست گرفت و جانشین رافائل بنیتس شد. لئوناردو که تیم بنیتس را در رده پنجم سری A تحویل گرفته بود، با کسب ۳۳ امتیاز از ۱۳ مسابقه ابتدایی رکوردی تازه در سری A ثبت کرد و تیمش را در یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان به بردی خاطره‌انگیز برابر بایرن مونیخ رساند. اینتر در پایان فصل با ۷۶ امتیاز نایب قهرمان سری A شد و با پیروزی ۳بریک مقابل پالرمو، قهرمانی در کوپا ایتالیا را هم به کارنامه خود اضافه کرد، جامی که آخرین افتخار باشگاه اینتر تا به امروز بوده است، با این حال لئوناردو در ژوئن ۲۰۱۱ از سمت خود استعفا داد و بعد از آن هم به جز مقطعی کوتاه در سال ۲۰۱۷ (آنتالیا اسپور) دیگر هرگز به روی نیمکت بازنگشت.
