ناکامی تکواندو در المپیک؛ امپراطوری پولادگر فرومی‌پاشد؟
روزنامه هفت صبح، علی رستگار| المپیک توکیو برای تکواندوی ایران خیلی زود تمام شد. یک وداع تلخ و بدون مدال. این اولین دوره از المپیک از سال ۲۰۰۰ به بعد است که تکواندوی ایران باید با دست خالی به خانه برگردد. از مسابقات ۲۰۰۰ سیدنی که تکواندو به رشته‌های ورزشی المپیک اضافه شد ورزشکاران ایرانی هر بار حداقل یک مدال را صید کرده بودند. در اولین دوره هادی ساعی مدال برنز گرفت. در ۲۰۰۴ آتن سهم یوسف کرمی مدال برنز شد و هادی ساعی به طلا دست پیدا کرد.
در ۲۰۰۸ پکن ساعی یکبار دیگر مدال طلای خود را تکرار کرد. محمد باقری معتمد در ۲۰۱۲ لندن برای ایران مدال نقره گرفت. ۲۰۱۶ هم در ریو کیمیا علیزاده به مدال برنز رسید و نخستین مدال زنان ایران در المپیک را به نام خود ثبت کرد. بعد از این شش مدال پیاپی اما این بار هیچ توفیقی نصیب کاروان تکواندوی ایران نشده. نقطه اوج این ناکامی هم که شکست ناهید کیانی مقابل کیمیا علیزاده در همان اولین مسابقه بود که مفصل در فضای مجازی درباره آن بحث شده.
یک‌روز قبل از او هم آرمین هادی‌پور مغلوب نماینده آرژانتین شد و از دور مسابقات کنار رفت. در نهایت هم سریال شکست‌های تکواندویی با باخت میرهاشم حسینی تکمیل شد. او شانس مجدد برای دست یافتن به مدال برنز را از دست داد تا دستاورد تکواندوی ایران در المپیک توکیو مطلقا هیچ باشد. به زعم خیلی از کارشناسان ورزشی یکی از مسببان این ناکامی بزرگ شخصی است که بیش از دو دهه فدراسیون تکواندوی ایران را قبضه کرده یعنی محمد پولادگر.
محمد پولادگر کیست؟
در اینکه چطور تکواندوی ایران از یک رشته مدال‌آور به این نقطه رسیده عوامل مختلفی دخیل است. مهم‌ترین نکته اما به اعتقاد بعضی کارشناسان و قهرمانان سابق تکواندوی ایران مدیریت سیدمحمد پولادگر است. شخصی که از ۲۱ سال پیش مدیریت فدراسیون تکواندو دربست در اختیار اوست. دولت‌های مختلف آمدند و رفتند اما او قرص و محکم صندلی‌‌اش را حفظ کرده.
پولادگر متولد ۱۳۴۲ در اصفهان است. یک مدیر ورزشی با تحصیلات حوزوی که دان هفت فدراسیون جهانی تکواندو را هم در کارنامه دارد. شروع دوران ریاست او در فدراسیون تکواندو در سال ۱۳۷۹ همزمان بود با اضافه شدن این رشته به ورزش‌های المپیکی. یک اتفاق خوش یُمن برای ورزش ایران که حداقل در سال‌های اول به سود پولادگر هم تمام شد. پیش از آن هم او به مدت شش سال نایب رئیس فدراسیون تکواندو بود و قبل‌تر رئیس هیات تکواندوی استان مرکزی و قم. پولادگر از سال ۱۳۷۷ هم به طور پیوسته عضو شورای مرکزی بسیج ورزش کشور است.
یک جدایی…
مهم‌ترین چالش دوران مدیریتی پولادگر که زمینه‌ساز خیلی از گرفتاری‌های بعدی هم شد، جدایی رضا مهماندوست سرمربی پیشین تیم‌ملی تکواندوی ایران بود. مهماندوست بین سال‌های ۸۶ تا ۹۰ سرمربی تیم‌ملی تکواندوی ایران بود. او در پاییز ۱۳۹۰ در اوج شهرت و محبوبیت به دلیل پرداخت نشدن دستمزدش از سوی فدراسیون به طور شفاهی استعفا داد که بلافاصله با موافقت پولادگر باعث جدایی او از تیم ملی ایران شد. روایت است که مهماندوست قصد برگشت داشت اما پولادگر مانع او شد.
از اینجا بود که مجادله دامنه‌دار مهماندوست و پولادگر کلید خورد. بعدها کار به اینجا کشید که مهماندوست سرمربی تیم‌ملی آذربایجان شد و با این تیم دو مدال المپیک گرفت که الهام علی‌اف رئیس‌جمهور این کشور از او به طور ویژه تقدیر کرد و چهار دوره هم او بهترین سرمربی مرد جهان از سوی فدراسیون جهانی تکواندو لقب گرفت. بعد از المپیک ریو یکبار دیگر بحث بازگشت او به تیم ملی مطرح شد که به جایی نرسید. حملات پولادگر به مهماندوست و استفاده از تعابیر تندی مثل «مزدور» باعث شعله‌ور شدن آتش این اختلافات شد.
تا جایی که سایر قهرمانان تکواندوی ایران مثل یوسف کرمی و مجید افلاکی و محمد باقری معتمد و … هم از مهماندوست حمایت کردند.
یکبار هم محمد باقری معتمد نایب قهرمان المپیک لندن از پولادگر بابت خیانت در امانت و عدم پرداخت چند هزار دلار بورسیه کمیته بین‌المللی المپیک شکایت کرد که بعد از چهار سال کش‌وقوس و با عمل کردن رئیس فدراسیون به تعهداتش ماجرا حل و فصل شد. پولادگر در تمام دوران مدیریتش اختلافات دامنه‌داری هم با انجمن صنفی کانون تکواندوکاران ایران داشته و آن را غیرقانونی می‌داند.
در حسرت ۹+۱ نفر
پاییز ۱۳۹۸ محمد پولادگر درگیر یک ابرچالش دیگر شد. کیمیا علیزاده نخستین مدال‌آور ورزش زنان ایران در المپیک از ایران رفت و پناهنده شد. اتفاقی که شوک بزرگی برای کل ورزش ایران محسوب می‌شد و با مسائل سیاسی هم پیوند خورد. روزهای اول مدیران فدراسیون ماجرا را انکار می‌کردند و بعد هم می‌گفتند امکان ندارد کیمیا علیزاده بتواند در المپیک توکیو شرکت کند. در نهایت علیزاده در قالب تیمی متشکل از ورزشکاران پناهنده به توکیو آمد.
در مواجهه با این بحران مجموعه فدراسیون عملکرد قابل قبولی نداشت. اگر فقط همین یک مورد بود شاید می‌توانستیم با اغماض به مدیریت پولادگر نگاه کنیم اما ما لیست بلندبالایی از تکواندوکاران تراز اول داریم که از ایران رفتند و پناهنده شدند. میلاد بیگی را مثال بزنیم که رفت برای تیم ملی آذربایجان مسابقه داد و دو مقام قهرمانی جهانی و یک برنز در المپیک ۲۰۱۶ دریافت کرد. یا مهدی خدابخشی که عضو تیم ملی بود و مدال طلای جهانی داشت اما در سال ۱۳۹۸ در صربستان پناهنده شد.
تغییر تابعیت راحله آسمانی در سال ۱۳۹۱ به بلژیک را هم قبل از این ماجراها داشتیم. سینا بهرامی سال ۱۳۹۳ سر از تیم ملی آذربایجان درآورد. پریسا فرشیدی با مدال بازی‌های آسیایی رفت و در آلمان پناهنده شد. همسر او کسری مهدی‌پورنژاد هم برای با پرچم آلمان در مسابقات مختلف جهانی کسب مدال کرد. فرزاد ذوالقدری از استعدادهایی بود که روی آن زیاد حساب می‌کردیم اما سال ۹۸ در بلغارستان پناهنده شد. رفتن این ۹ ورزشکار با استعداد به اضافه مهماندوست سرمربی تیم ملی تکواندو همه نقاط تاریک کارنامه مدیریت محمد پولادگر است.
