نازنین بیاتی و حماقت‌های بی‌پایان ناصرالدین شاه
روزنامه هفت صبح| یک: یکی دو روز قبل، از فیلم شادروان نوشتم و این‌که در نهایت یک فیلم معمولی است اما نکته جالب در این فیلم، بازی خوب از خانم نازنین بیاتی بود که خاطره بد بازی مبالغه‌شده و سهل‌انگارانه ایشان در فیلم دینامیت را تا حدی شست و برد. امیدواریم خانم بیاتی اگر هم می‌خواهند در فیلم‌های کمدی بازی کنند، استانداردهای بازی خودشان را حفظ کنند. مثل کاری که خانم ویشکا آسایش همیشه و در هر شرایطی به آن مقید هستند. تا اینجا آمدیم بگوییم که امیر جعفری سریال یاغی هم هنوز درخشان باقی مانده است.
دو: تایوان به‌جز اسباب‌بازی‌هایش با سینمای فوق العاده‌اش برای ما آشناست. به‌خصوص دو فیلمساز بسیار بزرگ که به‌نوعی راوی زندگی مهاجران چینی در این جزیره بودند. جزیره‌ای که سال‌ها تحت اشغال ژاپن بود و مردم بومی خود را داشت و با مهاجرت وسیع میلیون‌ها نفر از چین در جریان انقلاب سال ۱۹۴۸، ناگهان جمعیتش چند‌برابر شد. فیلم شهر غم ساخته هوشیائو شین به سال ۱۹۸۹ و فیلم آسمان روشن‌تر تابستانی ساخته ادوارد یانگ به سال ۱۹۹۱٫ اگر در مورد تایوان جزئیات دقیق‌تری می‌خواهید این دو فیلم را ببینید که خب هر دویشان طولانی هستند. اما کیفیتشان را تضمین می‌کنم.
سه: یکی از نگرانی‌های عمده ما عاقبت ورزش بانوان است. یعنی واقعا نمی‌دانیم اگر مسئولان محترم ستاد امر به‌معروف و نهی از منکر به همه خواسته‌های خودشان برسند، تکلیف دختران ورزشکار و سفرهای بین‌المللی‌شان چه خواهد شد؟ این نکته‌ای است که فعلا گویی تمایلی به صحبت درباره آن ندارند اما می‌دانیم که با شابلن سختگیرانه این عزیزان، قاعدتا حضور این بانوان ورزشکار هم محدود خواهد شد. امیدواریم این‌گونه نشود.
چهار: درباره کتاب خانم «گرترود بل در خاورمیانه» که خاطرات سفر این چهره مرموز انگلیسی به تهران و بیروت و استانبول است (با ترجمه خوب کیانوش امیری) قبلا اینجا نوشته‌ام. در بخشی از این کتاب، از شگفتی و حیرت آنان در بازدیدشان از خزانه دوره ناصری صحبت شده است. در میدان ارگ تهران و سپس حیرتی که از انبوه جواهرات زیبا و منحصر به‌فرد انباشته در این خزانه به او و همراهانش دست داده بود
اما در این میان ذکر می‌کند که در میان این جواهرات پرتلالو و زیبا، مجموعه‌ای از نقاشی‌های سخیف و بازاری و کپی اروپایی هم به‌عنوان گنجینه قرار گرفته بودند که رهاورد سفرهای شاه به اروپا بوده‌اند و همین‌طور قرص‌های دارویی و تقویتی که ناصرالدین شاه با خودش از اروپا آورده بود و در شیشه‌هایی در وسط جواهرات قرار داشتند و گرترود بل این‌ها را نشانه‌هایی از ابتذال سلیقه و حماقت شاه قاجار قلمداد می‌کرد.
پنج: نکاتی را که به‌عنوان انتقاد در مورد عملکرد مسئولان درباره سیل مطرح کردیم واقعا به آنها اعتقاد داریم. بخشی از مسئولیت حضور مدیران در میانه مشکلات و در کنار مردم و تلاش برای رفع مشکلات است. خب در دولت فعلی این نکته بیشتر از قبل دیده می‌شود و بازتابش هم بیشتر است اما بخشی از یک مدیریت خوب تلاش برای استفاده از فکت‌ها و راهکارهای علمی و عملی در جهت جلوگیری از مشکلات است. اعتماد به‌نفس ناشی از حضور بین مردم نباید ضعف در این قسمت را که در سیل تهران و امامزاده داوود باتمام وجود آن را لمس کردیم، در سایه قرار دهد.
