صعود کردیم ولی نمی‌بخشیم‌تان؛ مخصوصا شما آقای ویلموتس!
روزنامه هفت صبح | با شاهکار مارک ویلموتس، دیگر هیچ راهی برای تیم ملی نمانده بود جز کسب چهار پیروزی از چهار بازی باقی‌مانده. سخت بود و با دادن میزبانی به بحرین سخت‌تر هم شد. در واقع ایران در این مسابقات فقط در یک بازی مقابل کامبوج میزبان بود و در هفت بازی مهمان. بعد هم ماجرای کناره‌گیری کره‌شمالی پیش آمد و صعود تیم‌های دوم هم سخت‌تر و پیچیده‌تر از قبل شد اما با درخشش بازیکنان و البته تدابیر خوب و درست دراگان اسکوچیچ، این ماموریت دشوار با موفقیت به پایان رسید. این مسیر را مرور می‌کنیم و طعنه‌ای هم به بعضی‌ها می‌زنیم!
*** ایران ۳- هنگ‌کنگ یک؛ پیروزی نگران‌کننده
تیم ملی ایران در گام نخست به مصاف هنگ‌کنگ رفت. شاگردان اسکوچیچ در نیمه اول تحت تاثیر کیفیت بد زمین چمن نتوانستند آنگونه که باید، فوتبال مورد نظرشان را ارائه کنند و با تک گل علی قلی‌زاده، برتری شکننده‌ای را رقم زدند؛ اما در نیمه دوم با درخشش ستاره‌ها، تیم ملی برتری خود را به حریف دیکته کرد و دو گل دیگر توسط وحید امیری و کریم انصاری‌فرد به ثمر رساند. گل دقیقه ۸۵ سیو وان باعث شد تا هنگ‌کنگ برای اولین بار در تاریخ موفق به باز کردن دروازه تیم ملی ایران شود؛ اتفاقی که در شب پیروزی کم‌دردسر تیم ملی کمی ما را نگران کرد.
*** ایران ۳- بحرین صفر؛ شبی که طلسم شکست
این دیدار یکی از دو دیدار دشوار تیم ملی در دور گروهی بود، دیداری که ملی‌پوشان با انگیزه انتقام در آن حضور پیدا کردند. نیمه اول با نتیجه مساوی بدون گل به پایان رسید تا نگرانی و استرس در میان فوتبالدوستان ایرانی به اوج خود برسد. با شروع نیمه دوم، ستاره‌های تیم ملی دست به کار شدند و عیار فوتبال ایران را به رخ تیمی کشیدند که مشخص بود از نظر فوتبالی نمی‌تواند حریف ما شود. پاس طارمی و نفوذ دیدنی و ضربه مطمئن سردار آزمون در دقیقه ۵۴ گل اول را برای ایران به همراه داشت.
گلی که باعث شد نفسی به راحتی بکشیم اما این گل برای اطمینان خاطرمان کافی نبود؛ تنها بعد از هفت دقیقه، سردار گل دوم را مانند یک تیر خلاص بر پیکر بحرینی‌ها شلیک کرد تا نتیجه ۲برصفر شود. در شرایطی که بحرینی‌ها شوکه از دریافت دو گل در خانه به حالت دستپاچه به دنبال جبران بودند، مهدی طارمی روی پاس احمد نوراللهی گل سوم را هم به ثمر رساند تا تیم ملی با کسب برد ۳برصفر مقابل بحرین به کل آسیا بفهماند که برای صعود راهی منامه شده و هیچ حریفی در داخل و خارج از زمین، جلودارش نیست.
*** ایران ۱۰- کامبوج صفر؛ مطمئن و روحیه‌بخش
تیم ملی ایران در سومین گام به مصاف ضعیف‌ترین تیم گروه رفت؛ کامبوج، تیمی که دور گروهی را با یک امتیاز به پایان رساند مثل بازی رفت مقابل ایران حرفی برای گفتن نداشت و اسکوچیچ با توجه به بازی حساسی که مقابل عراق پیش رو داشتیم، به بسیاری از ستاره‌های تیمش استراحت داد. البته تیم ملی به حدی بازیکن خوب و باکیفیت داشت که ترکیبش مقابل کامبوج، هیچ شباهتی به ترکیب دوم یک تیم نداشت و ملی‌پوشان با اقتداری که پیش‌بینی می‌شد، ۱۰ بار موفق به باز کردن دروازه کامبوج شدند تا با روحیه‌ای بالا به استقبال بازی تعیین‌کننده مقابل عراق بروند.
*** ایران یک- عراق صفر؛ انجام شد!
بعد از کسب سه پیروزی روحیه‌بخش، تیم ملی در گام آخر مقابل عراق قرار گرفت، صدرنشین گروه دوم که با یک تساوی هم می‌توانست به عنوان تیم اول راهی مرحله بعد شود. سردار آزمون ستاره تیم ملی در بازی با بحرین، در این بازی هم خوش درخشید و زننده تک گل ایران بود. روی یک کار تیمی دیدنی و حرفه‌ای، سردار آزمون پاس دقیق حاج‌صفی را با یک بغل پای بی‌نقص به تور دروازه عراق چسباند تا تیم ملی برنده راهی رختکن شود.
همه چیز برای صعود آماده بود و تنها یک ۴۵ دقیقه تا عملی شدن آن فاصله داشتیم. شاگردان اسکوچیچ در ۴۵ دقیقه دوم ضمن کنترل بازی، چندین موقعیت خطرناک دیگر هم روی دروازه عراق ایجاد کردند که با خوش‌شانسی حریف به گل تبدیل نشد اما همان یک گل هم برای رقم زدن یک پایان شیرین کافی بود و با به صدا در آمدن سوت داور ازبک به نشانه پایان بازی، تیم ملی ایران با ۱۸ امتیاز و به عنوان تیم اول گروه راهی مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی شد.
*** اما شماها را نمی‌بخشیم!
حالا رسیده‌ایم به مرحله نهایی. تیم دوم رنکینگ فیفا در آسیا هستیم و یکی از دو تیم سید یک. با سیدبندی فعلی، به نظر نمی‌رسد کارمان برای صعود به جام‌جهانی، سخت‌تر از مرحله‌ای باشد که همین سه‌شنبه شب پشت سر گذاشتیم اما یادمان نمی‌رود که چه روزهای سختی را سپری کردیم. فراموش نمی‌کنیم چه بلاهایی سرمان آمد و از مقصران این بلاها هم نمیگذریم.
از مهدی تاج که آن قرارداد فضاحت‌بار را با مارک ویلموتس امضا کرد و پزش را به رسانه‌ها داد و با افتخار آن را در بوق و کرنا کرد اما بعدا مشخص شد که چه قرارداد ترکمنچای‌گونه‌ای بود. البته تاج هنوز هم قبول ندارد که چه دسته گلی به آب داده و زیر بار فضاحتی که به بار آورده نمی‌رود. مارک ویلموتس را هم نمی‌بخشیم.
همان مربی مغروری که آمد و خودش را یک نجیب‌زاده جا زد اما به خاطر پرداخت نشدن حقوقش، تیم ملی را رها کرد و تا دو روز قبل از بازی مرگ و زندگی مقابل عراق در دور رفت، در ترکیه منتظر گرفتن دلارهایش بود و تا وقتی مطمئن نشد که این پول به دستش رسیده، راهی اردوی تیم ملی نشد. البته که او حق داشت خواهان مطالباتش باشد اما وقتی رفتار مربیانی مثل برانکو، کی‌روش و … را در قبال دریافت نکردن مطالبات‌شان می‌بینیم و با رفتار او مقایسه می‌کنیم، نمی‌توانیم کلمه‌ای جز «نانجیبی» را در قبال او به کار ببریم. از بعضی از دوستان هم نمی‌توانیم یاد نکنیم.
همان‌هایی که از بغض کارلوس کی‌روش، بعد از یک نیمه بازی دوستانه با کره‌جنوبی؛ مثلا ذوق‌زده شده بودند و از تفاوت این یک نیمه با کل دوران حضور کی‌روش در تیم ملی حرف می‌زدند! خلاصه که رنج کشیدیم تا به اینجا برسیم اما رسیدیم و باید بگوییم که اگرچه اتفاق خاصی رخ نداده و هنوز کار اصلی را انجام نداده‌ایم اما این دوستان، حتی از همین موفقیت کوچک هم کوچک‌ترین سهمی ندارند. مخصوصا شما آقای ویلموتس!
