وقتی فوتبال ۱۲۰ برای علی انصاریان سنگتمام گذاشت
روزنامه هفت صبح، احمد رنجبر | آیتم هفت دقیقهای که در فوتبال۱۲۰ در رثای علی انصاریان پخش شد همان چیزی بود که اسمش را میگذاریم کیفیت. اسمش را میگذاریم سلیقه. یک هفت دقیقه طوفانی و تکاندهنده و مملو از نکتههای بکر ژورنالیستی و ضربات ممتد و حساب شده به احساسات و عواطف ما. یک نوستالژی تلخ در رثای یاغی فقید.
خب از عادل فردوسیپور و تیم خوشفکرش جز این انتظار نمیرفت. این یک ضرب شست تکنیکی در تلویزیون ایران بود. نوعی برنامهسازی در وصف یک رخداد ملی که از دسترس لشگر شبکههای ماهوارهای دور است و ما دوست داریم هر روز و در هر شبکهای برنامهای ببینیم با چنین کیفیتی و با چنین تیزهوشی.
آیتم با ویژگی شاخص انصاریان شروع شد، خندههایی از ته دل که حالا با دیدنشان هم لبخند به لبمان مینشیند و هم نماشکی گوشه چشم. متن آیتم هم تکان دهنده بود و گویای حال و روز خراب ما:
«میگن وقتی روزگارت خراب شد، بهش بخند تا بدونه نتونسته شکستت بده. واسه همین هم توی این روزهای سیاه، روزگار واسه از پا درآوردن ما سراغ خندههامون رفته؛ سراغ عمیقترینشون؛ از ته دلت ترینشون.»
عادل این جملهها را از ته دل میخواند و زنگ صدای او به مخاطب ضربه میزد. زخم صدا وقتی کاریتر میشد که همزمان چهره خندان علی انصاریان با آن چهره بشاش روی قاب بود. آیتم فوتبال۱۲۰ گرفتار شعار و شاعرانگی نشد، بلکه هر جمله و هر تصویر آن زاویهای آشنا از زندگی انصاریان را ورق میزد. صدای عادل جایی که از سرزندگی انصاریان میگفت، رنگی از شادی میگرفت و وقتی صحبت از بیماری و مرگ و «روزگار سیاه» میشد، سرشار بود از حسرت.
امتیاز این آیتم فقط به نریشن آن نیست. همزمان تصاویر انصاریان در دوران فوتبال یادمان میآورد چرا به او میگویند «با تعصب»؛ «علی بخیه» و «یاغی». اوج هنر سازندگان آیتم جایی است که اتفاقهای داغ فوتبالی انصاریان پیوند میخورد با خاطراتی که در برنامههای مختلف بیان کرد.
مثل خطای وحشتناک او روی آرش برهانی و تقابل این دو در دورهمی. این آیتم گویای یک ویژگی خاص انصاریان هم هست: صداقت. او در دوران مجریگری نشان داد چه آدم صادقی است و اهل نقش بازی کردن نیست… آیتم فوتبال۱۲۰ با دو جمله تلخ رو به پایان بود:
« جای سیمرغ، خاک سرد نصیبش شد…» ؛ «با مرگ مهرداد غمگین شدیم و با مرگ علی نومید!» این آیتم و بهویژه این دو جمله در ۲۴ساعت گذشته، زیاد دست به دست میشود. این جملهها حکایت حال همه ما در روزگار پر محنت است… آیتم اما با امید تمام به پایان میرسد.
عادل از شور و زندگی علی انصاریان میگوید و صدای خندههایش نقطه پایان آیتم میشود… بعد از مرگ علی انصاریان برنامههای مختلف تلویزیونی، سعی کردند نسبت به او ادای احترام کنند. هیچ کدام اما تاثیرگذاری آیتم فوتبال۱۲۰ را نداشتند.
حتی ورزش و مردم، بهرغم دعوت از امیر حسین رستمی برای خواندن نریشن آیتم انصاریان، ناکام بود. صدای پر از غم رستمی به همراه تصاویر سیاه و موسیقی غمبار آن نسبتی با خندهها و شوق زندگی علی انصاریان نداشت…