در ستایش طارمی؛ خونسردترین بوشهری عالم
روزنامه هفت صبح | درخشش مهدی طارمی در پرتغال شگفت‌انگیز بوده است. به نظر می‌رسد برای او پورتو با الغرافه و ریوآوه و پرسپولیس و شاهین بوشهر فرقی ندارد. انگار چندان تحت‌تاثیر شرایط و جو تیم و حاشیه‌های التهاب‌برانگیز قرار نمی‌گیرد و این جزو مزایایش است و البته روزگاری هم جزو معایبش بود؛ وقتی که متوجه نبود از دست دادن یک فرصت چقدر به ضرر تیم و تماشاگران تمام می‌شود یا در آن بازی حساس و سرنوشت‌ساز مقابل سپاهان درحالی‌که پرسپولیس یک بر صفر عقب بود، آن پنالتی نمایشی و دومرحله‌ای با رضاییان را اجرا کرد و برانکو و ما طرفداران را تا مرز سکته پیش برد.
یا مثلا انگار هیچگاه متوجه نشد که رفت‌وبرگشتش به فوتبال ترکیه چه بلایی سر پرسپولیس آورد. در کلامش به شکل معصومانه‌ای هیچ نشانه‌ای از عذاب وجدان نبود! معصومیتی (گاه حرص‌درآور) در وجود او موج می‌زند که او را چندان نگران عواقب ماجرا نمی‌کند. برای همین است که او با کمترین استرس ممکن در پورتو توپ می‌زند و در حرکاتش برخلاف مثلا جهانبخش یا بیرانوند التهاب و هیجان نمی‌بینید.
حتی خوشحالی‌های پس از گلش هم بسیار سنجیده و بدون عواطف شدید و احساسات کنترل نشده است. نه شکرگزاری می‌کند و نه اشکی می‌ریزد و نه دور زمین می‌دود. طارمی مطمئنا در پرتغال به فوتبالیست بهتری بدل شده است. در همین سه بازی اخیر دوتا از گل‌هایش کاملا شبیه هم هستند. وقتی وینگر‌های تیمش نفوذ می‌کنند و مارگا به عنوان مهاجم هدف به داخل شش قدم می‌دود و طارمی با تیزهوشی و زیرکی غریزی خود با ۱۰ متر فاصله به سمت فضای خالی در ابتدای هجده قدم حرکت می‌کند و پاس‌های ارسالی را با ضرباتی خشک و با بغل‌پا به گل‌هایی راحت بدل می‌کند.
سانتر فورواردهای فراوانی را در فوتبال ایران دیده‌ام. به لحاظ بدنی اگرچه علی دایی قدرتمندترین مهاجم بود و فرشاد پیوس فرصت‌طلب‌ترین، اما غلامحسین مظلومی تناسب چشمگیری در فیزیک و ذهن داشت. قد بلندی داشت و درعین‌حال از تکنیک خوبی روی زمین سود می‌جست و سرعتش هم مناسب بود. استارت‌های انفجاری داشت. طارمی بسیار شبیه غلامحسین مظلومی است و به نظرم در برخی خصوصیات از او هم بهتر است (دوستانی عقیده دارند هر مشابه قدیمی بهتر است و با حرف من مخالفت می‌کنند) هیچکس مثل او حرکت در فضای خالی را معنا نکرده است.
از طرفی انعطاف، سرعت و بلندی گام‌هایش او را به یک رهاشده همیشگی از خط آفساید و یک پنالتی‌گیر حرفه‌ای بدل کرده است.الان که دارم این سطور را می‌نویسم، فرصت‌های فراوانی که با سهل‌انگاری از دست داد و ما را عصبی کرد در یادم هست؛ وقتی که در آن سه دو معروف وقتی یک بر صفر پرسپولیس جلو بود، از روی شش قدم با ضربه سر توپ را به اوت زد یا در بازی با اسپانیا وقتی سانتر- لایی مشهور وحید امیری را از دوقدمی با ضربه سر به بالای دروازه فرستاد یا آن لحظه جادویی مقابل پرتغال…؛ فرصت‌هایی که طارمی پخته و درجه‌یک این روزها بعید است دیگر از دستشان بدهد. با وجود او و آزمون (که به لحاظ خصوصیات فیزیکی بسیار شبیه طارمی است)، تیم ملی ما بهترین خط حمله تاریخ خود را دارد.
