درباره نمایش «دیو و دلبر» به کارگردانی ماهان حیدری
روزنامه هفت صبح، سمانه استاد | تئاتر موزیکال گونه‌ای از تئاتر و ترکیبی از موسیقی، دیالوگ و حرکات هماهنگ است. محتوای اساسی این گونه تئاتر می‌تواند درباره مسائل طنز، عشق و نفرت باشد و داستان نیز از طریق ادای کلمات، موسیقی و حرکات جنبه‌های سرگرمی داشته باشد. در یک تئاتر موزیکال موسیقی هم‌پای نمایش پیش می‌رود. دیو و دلبر (Beauty and the Beast) را شاید با کتاب‌های داستانی که در دوران کودکی می‌خواندیم به یاد داشته باشیم.
داستانی افسانه‌ای درباره شاهزاده‌ای که عشق می‌تواند او را نجات دهد. روزی روزگاری در یک سرزمین دورافتاده شاهزاده جوان و زیبایی در یک قلعه قشنگ زندگی می‌کرد. شاهزاده ظالم و خودخواه بود و به همین خاطر پیرزنی که شاهزاده زشتی‌اش را مسخره کرده بود، او را طلسم کرد و به شکل حیوانی زشت درآورد. این طلسم تنها زمانی شکسته می‌شود که شاهزاده کسی را دوست بدارد و عشق انسانی در دلش زنده شود.
«دیو و دلبر» روایتی تخیلی، فانتزی و افسانه‌ای دارد و اولین شرط دیدن این نمایش نیز همین است که مخاطب به دنیای فانتزی و تخیل علاقه داشته باشد، زیرا در غیر این صورت از نمایش لذت نخواهد برد. نمایش «دیو و دلبر» همچون بسیاری از نمایش‌هایی که در تالار وحدت به روی صحنه می‌روند، نمایشی باشکوه است. نمایشی که بسیار خوب از امکانات و مختصات تالار وحدت استفاده کرده. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های صحنه نمایش تالار وحدت عمق زیاد و ماشینری قوی است.
پنجاه و پنج سال از افتتاح این تالار می‌گذرد و می‌توان گفت هنوز تالاری با این مختصات در کشور ساخته نشده و هنوز هم امکانات تالار وحدت بسیار بیشتر از دیگر سالن‌های تئاتری کشور است. طراحی صحنه نمایش در چند بخش یکی از پتانسیل‌هایی است که تالار وحدت در اختیار کارگردان قرار می‌دهد. صحنه در بخش‌های کاخ شاهزاده، اتاق بل و اشیای منزل و همین‌طور روستا طراحی شده است. جلوی صحنه نیز در اختیار بازیگران است تا در زمان‌های مختلف از آن استفاده کنند.
ماهان حیدری در این نمایش به خوبی از امکانات تالار وحدت استفاده کرده و دکور جذابی خلق کرده است. در سوی دیگر طراحی لباس‌ها نیز مناسب است. در این نمایش قرار است اشیا جان داشته باشند، حرکت کنند، حرف بزنند و حتی در حرکات دسته جمعی نیز شرکت کنند. طراحی ساعت و شمعدان معمولی، اما طراحی قوری و فنجان و حتی کمد جذاب انجام شده و این قابلیت را دارد که بازیگر علاوه بر اینکه این شیء را به مخاطب معرفی می‌کند، بتواند به راحتی نیز حرکت کند.
بازیگر اصلی نمایش حمید حامی خواننده مطرح کشور است که در نقش شاهزاده خوش می‌نشیند. او در این نقش ترانه‌هایی نیز برای مخاطب می‌خواند و به جذابیت کار کمک می‌کند. دیگر بازیگران نیز صدای خوبی دارند. موسیقی بهزاد عبدی هم جذاب از کار درآمده، اما گاه صدای موسیقی چنان بالاست که صدای خوانندگان شنیده نمی‌شود و باید این موضوع هماهنگی بیشتری می‌داشت. شخصیت‌پردازی و دیالوگ‌های شخصیت‌های ساعت و شمعدان بازی دونفره جالبی را خلق کرده و صحبت‌های طنز آنها باعث خنده مخاطب می‌شود.
در قصه‌پردازی اثر اما کمی غفلت شده است. نمایش برای کسانی که انیمیشن یا فیلم این قصه را دیده یا کتابش را خوانده‌اند کاملا قابل لمس است، اما برای مخاطبی که با این قصه آشنا نیست برخی نکات گنگ نیز وجود دارد از جمله پیرزنی که او را می‌بینیم، اما نمی‌دانیم طلسم‌کننده شاهزاده است. پایان نمایش که شاهزاده از شکل حیوان به شکل انسان در می‌آید نیز برای مخاطب گنگ می‌نماید.
«دیو و دلبر» نمایشی در ابعاد تالار وحدت است، از پتانسیل‌های این سالن به خوبی استفاده کرده، متنی موزیکال و فانتزی را به روی صحنه برده و می‌تواند لحظاتی خوب را برای مخاطب رقم بزند. این نمایش می‌تواند یک دنیای فانتزی و غیرواقعی با پایانی جذاب بسازد و مخاطب را برای لحظاتی از دنیای واقعی بیرون از سالن دور کند، دنیای جذاب که همه طلسم‌ها با عشق می‌شکنند و همه چیز به خوشی و خوبی ختم می‌شود؛ دنیایی که در آن عشق و دوست داشتن حل‌کننده همه مشکلات است.
