درباره فیلم ابلق، آخرین کار نرگس آبیار
روزنامه هفت صبح | این یک نرگس آبیار جدید است. سینماگر قصه‌گو حالا خود را به داخل محدوده سینمای بیانگر و متعهد اجتماعی وارد کرده و جایی در صف اول برای خود پیدا کرده است. اینجا او دیگر یک راوی نیست. می‌خواهد حرفی را به تماشاگر منتقل کند؛ مثل بنی‌اعتماد، میرکریمی، اسعدیان و مازیار میری.
مثل فیلمسازانی که نماد سینماگر اجتماعی ایران هستند و خانم آبیار تا به امروز خودش را از این حلقه جدا نگه داشته بود و صدایی تازه و متفاوت در سینمای ایران محسوب می‌شد. این‌بار او به داستان مردان در برابر زنان پرداخته است؛ مردانی که یا خشن هستند و عصبی یا متجاوز هستند و ریاکار و زنانی مظلوم که باید سایه چنین مردانی را به عنوان همسر، پدر یا کارفرما تحمل کنند و کاری نکنند و صلیب بدنامی را بر دوش بکشند.
با چنین نگاهی است که خانم آبیار در وسط گود سینمای اجتماعی ایران می‌ایستد. اینجا با جوشش یک داستان یا یک واقعه روبه‌رو نیستیم. اینجا پیام و مقصود است که ابتدا وجود داشته، بر اسکلت آن یک داستان ساخته شده و سوار شده است. همین نکته تمایز فیلم آبیار با بقیه آثار اوست. درحالی‌که در شیار ۱۴۳، نفس و شبی که ماه کامل شد این جاذبه روایت بود که فیلمساز را با خود همراه می‌کرد و ما را به عنوان مخاطب در مغناطیس داستان و شخصیت‌ها گرفتار می‌ساخت.
اما بی‌انصافی است اگر امتیازات ابلق را نادیده بگیریم؛ در فضاسازی‌ها، بازی‌ها و میزانسن‌های مطمئن و دقیق خانم آبیار که دیگر نشانه سبک فیلمسازی اوست. دوربین او هیچگاه لکنت نمی‌گیرد. قاطع است و می‌داند که چه می‌خواهد. بازی‌های فیلم؛ چه الناز شاکردوست و چه بهرام رادان (در نقشی غیرمنتظره) و چه هوتن شکیبا استثنایی هستند و فصل‌هایی از فیلم مثال‌زدنی محسوب می‌شوند.
ابلق مطمئنا از فیلم‌های مهم جشنواره امسال است و شاید مهم‌ترین آنها و مطمئنا تعهد اجتماعی فیلمساز و پرداختنش به یک سوژه ترندشده و محبوب فضای مجازی، مورد توجه برخی از منتقدان و صاحب‌نظران قرار خواهد گرفت.
اما برای شخص من جای دریغ دارد که دوتا از سینماگرهای مورد توجه و موردعلاقه‌ام در این سال‌ها؛ یعنی محمدحسین مهدویان و نرگس آبیار با چه شتابی امتیازات ویژه خود را فراموش کرده‌اند و تمایل دارند در بدنه سینمای مرسوم و اجتماعی ایران حل شوند و به یکی از خودشان بدل شوند.
بااین‌حال هنوز به کارهای بعدی آبیار و مهدویان امیدوارم. هنوز فکر می‌کنم بهترین فیلم‌های آینده سینمای ایران را یکی از این چهار نفر خواهند ساخت: مکری، مانی حقیقی، آبیار و مهدویان.
