بی‌جهت بزرگ شدگان دنیای فوتبال
روزنامه هفت صبح | می‌خواهم مطلبی برایتان بنویسم درباره بازیکن‌های مشهوری که به‌نظرم زیادی بزرگ شده‌اند. زیادی گنده‌شان کرده‌اند. البته نظر شخصی من است که خب به‌نظرم کاملا درست است.
* یک: از میان دروازه‌بان‌ها مشکلات زیادی در این مورد دارم. از قدیم غیظ پیتر شیلتون را داشتم. کسی که رویای جام جهانی ۱۹۹۰ را برای شاگردان بابی رابسون تباه کرد. ویتور بایا، دروازهبان خوش‌چهره و کیوت پرتغالی از مصائب و مظالم روزگار بود. حواسش همیشه پرت بود، تصمیمات اشتباه می‌گرفت و گل‌های ضایع می‌خورد و سفت درون دروازه بارسلونا هم ایستاده بود. چه دروازهبان بدی بود.
از خشم و عصبانیتم نسبت به ویکتور والدز نمی‌توانم توصیف دقیقی ارائه کنم. که کپی دیگری از ویتور بایا بود. خدا به کسی که ترشتگن را به بارسلونا آورد عمر مضاعف بدهد. از میان دروازه‌بان‌های معاصر دوتا خوشتیپ هستند که می‌توانند اعصاب تماشاگر را مضمحل کنند. یکی دخه‌آ در منچستر که انگار ۷۰درصد زمان بازی در عوالم دیگری سیر می‌کند و آن یکی مانوئل نویر که بیشتر تلاشش در این خلاصه می‌شود که شمایل نویر در هربازی را احیا کند.
دروازهبان خونسرد و خوشتیپی که سیوهای خارق‌ا‌لعاده انجام می‌دهد. او هم مثل هدیه تهرانی در سینمای ایران شده که نصف توانش صرف این می‌شود که برداشت ذهنی دیگران از پرتره هدیه تهرانی را حفظ کند! و چقدر این نویر پر اشتباه است.خدای نکرده فکر نکنید که با دروازه‌بان‌ها مشکلی دارم. تحسین بی‌دریغ من نثار اوبلاک، دروازهبان اسلونیایی آتلتیکومادرید، آلیسون بکر، دروازهبان برزیلی لیورپول و ترشتگن، دروازهبان آلمانی بارسلونا.
* دو: در میان دفاع وسط‌ها بیشترین ستایش الکی نصیب آیالای آرژانتینی شده. به‌خاطر قیافه خوب و جدیت و خشونتش. اما این بازیکن هم تیم ملی و هم باشگاه خود به‌خصوص والنسیا را بارها به ورطه شکست کشاند. دوتا از گل‌های برگزیده تاریخ جام جهانی حاصل پیروزی‌های مهاجمان در مقابل او بوده است. گل زیبای اوون به آرژانتین در سال ۱۹۹۸ که مثل آبنبات آیالا را دور زد و گل برگ‌کمپ از هلند به آرژانتین در جام جهانی ۲۰۰۲ که بازهم آیالا با دریبل زیبای برگ‌کمپ در مسیر رفتن به سمت باقالی‌ها حرکت کرد.
در مورد داوید لوییز برزیلی زیاد لازم نیست حرفی بزنم. خوش‌قد و بالا، خوش‌چهره، وزوزی و تکنیکی اما خداوندگار گاف و سوتی و تصمیمات اشتباه. نمی‌دانم در مغز او دقیقا چه می‌گذرد اما می‌توانم نفرت تماشاگران تیم‌های پرطرفدار جهان از او را درک کنم. او یکی از مجرمان اصلی شکست هفت بر یک برزیل مقابل آلمان در نیمه‌نهایی جام جهانی ۲۰۱۴ بود و همین هفته پیش استاد خوشتیپ، یک‌تنه سند شکست آرسنال را برابر حریف نه چندان سرشناس خود امضا کرد.دفاع وسط‌های مورد علاقه‌ام: تورام، نستا، باره‌سی، جان تری، ویدیچ و لاپورته
* سه: در سمت دفاع چپ روبرتو کارلوس و مارسلو دقیقا تیپ بازیکنانی هستند که به‌نظرم به شکل اشتباهی بزرگ شده‌اند. خب من هم مسحور آن شوت آزاد کارلوس به فرانسه هستم و دیگر شوت‌های سنگینش اما او در چندبازی بسیار مهم اشتباهات و بی‌مسئولیتی‌های شگفت‌انگیزی از خود بروز داده که خسارتشان سنگین بوده است. مثلا در جام جهانی ۲۰۰۲، درحالیکه برزیل دو بر یک از دانمارک جلو بود، برای یک توپ معمولی داخل هجده‌قدم تصمیم گرفت که قیچی‌برگردان بزند که خب نمی‌تواند و برایان لادروپ توپ لقمه‌شده از سوی ایشان را به یک گل ساده تبدیل می‌کند.
یا در بازی یک‌چهارم نهایی مقابل فرانسه در جام جهانی ۲۰۰۶ که اهمال خنده‌دارش در یارگیری با تی‌یری آنری به گل پیروزی فرانسوی‌ها بدل می‌شود. مارسلو هم که کلا یک کپی شرورتر از کارلوس است و نفوذ از سمت چپ دفاع رئال، برنامه همیشگی همه تیم‌هایی است که با آنها بازی دارند. اما خوب نفوذ می‌کند و خوب گل می‌زند. در پست دفاع چپ آندریاس برهمه آلمانی، جونیور برزیلی، مالدینی ایتالیایی و آلابای اتریشی، مدافعان کاملی هستند.
* چهار: در دفاع راست زمانی یکی از بدترین دفاع راست‌های تاریخ در منچستریونایتد توپ می‌زد. رافائل را می‌گویم که نه استعداد داشت، نه تکنیک، نه شعور درک بازی. کارواخال هم روی اعصاب من است اما توازن خوبی در کار حمله و دفاع دارد که موجب می‌شود او را در این لیست نگذارم. با شخصیتش مشکل داریم اما دفاع راست خوبی است. این را هم بگویم که تحسین‌شده‌ترین دفاع راست فعلی جهان یعنی الکساندر ترنت آرنولد، هنوز جایی در قلب من باز نکرده. این را هم اضافه کنم که خاویر زانتی مدل ایده‌آل دفاع راست محبوب من است و البته کافو و از قدیمی‌ترها کارلوس آلبرتو.
* پنج: در خط هافبک پل پوگبا کابوس من است. بازیکن این‌قدر تکنیکی و این‌قدر بی‌مسئولیت. او فوتبالیست است یا مدل عکاسی؟ اگر نمی‌تواند مثل همتای بسکتبالیستش یعنی دنیس رادمن، سرگرمی‌های خارج از زمین را به محض ورود به بازی فراموش کند، فایده این‌همه پول برای او چیست؟ از شکل بازی ایسکو هم لذت نمی‌برم.
متوجه نمی‌شوم فایده او برای تیم‌های بزرگ چیست. دریبل‌های متمادی در عرض و تاخیرهای طولانی در پاس دادن. هافبک‌های مورد علاقه من امثال ژاوی و اینی‌یستا و اسکولز و گیگز و افنبرگ و البته دی‌بروینه و اریکسون هستند. حتی دیمیتری پایت. بازیکنانی که ارزش ورزش حرفه‌ای را درک کرده‌اند و تکنیک را با نوعی کمیاب از احساس مسئولیت مخلوط کرده‌اند.
* شش: و بالاخره ذکری هم کنیم از دوقلوهای بی‌استعداد منچستریونایتد یعنی لیندگارد و راشفورد. بازیکنان خوش‌شانسی که فرصت بازی در یکی از محبوب‌ترین تیم‌های جهان را دارند درحالیکه بعید می‌دانم حتی در وستهام و برایتون هم شانس فیکس‌شدن داشته باشند.
