بهترین فوتبالیست‌های قبل از انقلاب
روزنامه هفت صبح | هفته پیش از بهترین فوتبالیست‌های ایرانی مورد علاقه‌ام نوشتم و خب بسیاری به من حمله کردند که پس فهرست ۱۰بازیکن برتر تاریخ فوتبال ایران چی؟ و چرا سلیقه‌ات را این طوری تسری می‌دهی؟ باشد. باشد. آن یک لیست شخصی بود اما از تک تک انتخاب‌هایم دفاع می‌کنم. اما انتخاب بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران سخت‌ترین کار دنیاست. اول به خاطر کمبود منابع و شواهد از بخش بزرگی از تاریخ فوتبال ایران و دوم اختلاف سلیقه میان کارشناسان فعلی.
امروز برایتان از ۱۰بازیکن برتر پیش از انقلاب می‌نویسم. همین حالا بگویم که هرچند خواسته‌ام طبق نظر افکار عمومی و کارشناسان بنویسم و سلیقه شخصی‌ام را دخالت ندهم اما نشد و دست آخر نفر اول این فهرست علی پروین شد! اما بسیاری این عنوان را شایسته پرویز قلیچ‌خانی می‌دانند. به هرحال در هردو حالت اختلاف کیفی این دو بازیکن بسیار کم بوده است.
یک: علی پروین. بسیار دیر راهی تیم ملی شد. از کیان آمد و رفت پیکان و آخر سر پرسپولیس اما ۱۶فصل در پرسپولیس توپ زد. هافبک راست بود و بعدش هافبک بازی‌ساز. او در موفقیت‌های تیم ملی در المپیک مونترآل ۱۹۷۶، صعود به جام جهانی ۱۹۷۸، قهرمانی در جام ملت‌های آسیا در سال۱۹۷۶ و همین طور قهرمانی در بازی‌های آسیایی تهران (۱۹۷۴) هم از عناصر اصلی تیم ملی ایران بود.
دو: پرویزقلیچ‌خانی. فقط یک‌سال از پروین بزرگ‌تر است اما هفت سال قبل از او راهی تیم ملی شد و در قالب یک استعداد ۱۹ ساله وارد ترکیب اصلی شد. در دفاع و هافبک و حمله سابقه بازی دارد و گل‌های مهمی را به اسرائیل و استرالیا زده است. سابقه ملی‌اش به خاطر فعالیت‌های سیاسی، محرومیت‌ها و زندان‌ها و بازیگوشی‌ها با وقفه‌های متعددی روبه‌رو شد. در کیان و عقاب و پاس و دارایی و تاج و پرسپولیس توپ زده است. قهرمانی در سه جام ملت‌ها و حضور در سه المپیک از فرازهای کارنامه قلیچ‌خانی است.
سه: حسن روشن. ستاره گریزپا و تکنیکی که زود جلوه‌گر شد و به تک ستاره تاج از سال ۵۴ به بعد بدل شد. تکنیکی و ماجراجو و جنگنده و زننده زیباترین و حساس‌ترین گل‌های تاریخ فوتبال ما. نقش بسیار موثر در قهرمانی جام ملت‌ها در سال ۱۹۷۶ و همین طور صعود به المپیک مونترال و جام جهانی ۱۹۷۸٫
چهار: همایون بهزادی. از شمایل‌های فوتبال پیش از انقلاب ایران. اولین عامل محبوبیت پرسپولیس و بازیکنی که از شاهین به تیم ملی رسید و با حمید شیرزادگان یک خط آتش قدرتمند درست کردند و بعدها همین ترکیب را با حسین کلانی در پرسپولیس احیا کرد. متخصص توپ‌های هوایی و کسی که حق پدری بر سر پرسپولیس بی‌مهار دهه پنجاه دارد.
پنج: علی جباری. تکنیکی و باهوش و سریع با شم گلزنی. یکی از کامل‌ترین هافبک‌های هجومی در فوتبال ایران. او از عوامل بزرگ موفقیت تاج در دوران رایکوف بود. اولین کسی که ملقب به عنوان سلطان در فوتبال ایران شد. قبل از علی پروین.
شش: ناصر حجازی. خوش استیل و بلند بالا و اولین دروازه‌بان مدرن فوتبال ایران . از سال ۴۹ تا سال ۵۷ هروقت در اردوی ملی حاضر بود همه می‌دانستند که شماره یک مال اوست. رقبایش مثل رشیدی و مودت هرگز رقیب جدی او نشدند. در تاج درخشید و به شهباز کوچ کرد و دل طرفداران تاج را حسابی خون کرد!
هفت: حسن حبیبی. دفاع وسط سختکوش پاس در دهه سی و چهل که وقتی با تیم ملی جام ملت‌های ۱۳۴۷ را برنده شد تصمیم گرفت در سی سالگی فوتبال را کنار بگذارد. او دوره‌ای در تاج هم بازی کرده است.
هشت: غلامحسین مظلومی. گلزن بزرگ خوزستانی تاجی‌ها که در زمین و هوا خطرناک بود و فرصت طلب و تیزهوش. چهارفصل آقای گل فوتبال باشگاهی شد و حیف که جام جهانی ۷۸ را به خاطر مصدومیت از دست داد.
۹ : ابراهیم آشتیانی. به عنوان یک دفاع راست نفوذی بهترین بازیکن جام ملت‌های آسیا در بانکوک به سال ۱۹۷۲ شد. همین عنوان آن هم برای یک دفاع راست نشان می‌دهد که آشتیانی چه جواهری در سمت راست دفاع ایران بوده است. او در پرسپولیس با پروین و کلانی سمت راست سرخ‌ها را بیمه کرده بود.
۱۰: جلال طالبی. از اواخر دهه سی ابتدا در تهرانجوان و سپس در دارایی چهره شد و به سرعت به تیم ملی رسید. هافبک گلزن که گاه در خط حمله هم بازی می‌کرد و استایل اروپایی داشت. بارها مشتری‌های خارجی پیدا کرد اما فدراسیون فوتبال با هر حیله‌ای بود از مهاجرت او و قلیچ‌خانی ممانعت کردند تا برای تاج توپ بزنند! مصدومیت دوران فوتبال او را در ۲۸ سالگی به پایان رساند.
۱۱: حسین کلانی. بازیکن شمیرانی که در شاهین درخشید و به تدریج جانشین پرویز دهداری شد و در جام ملت‌های آسیا در سال ۱۳۴۷ به عنوان بازیکن جانشین به میدان آمد و به تدریج به ستون اصلی بخش هجومی تیم ملی و پرسپولیس بدل شد. یک وینگر کلاسیک با شم گلزنی و شجاعت مافوق تصور.
* و ادای احترام به:پرویز دهداری، پرویز کوزه کنانی، محمد آقا حسینی، محمد صادقی، ایرج دانایی فرد، اکبر کارگر جم، حمید شیرزادگان، رضا عادلخانی، حسن نظری، اکبر افتخاری و….
