با آنها خوب تا نکردیم...یادداشت کمال بردبار درباره فرهاد و فروغی و مازیار و کوروش

پس از انقلاب در همان سال های اولیه چهار چهره مهم و مشهور موسیقی پاپ ایران در کشور ماندند. نوع موسیقی این ۴ نفر و دوری شان از فضای پرجنجال خاص ستاره های موسیقی پاپ به آنها این دلگرمی را داده بود که پس از انقلاب نیز می توانند به فعالیت های خود ادامه دهند.خواننده هایی که هرگز به جریان اصلی و بازاری موسیقی پاپ ایران نپیوسته بودند. فضای پرشور سال های ۵۸ تا ۶۰ نیز به این باور کمک کرده بود و این چهره ها می پنداشتند با خوابیدن هیاهوی سیاسی وآرام شدن فضای جامعه آنها می توانند فعالیت خودرا از سر بگیرند. از فرهاد مهراد ، فریدون فروغی ، مازیار و کوروش یغمایی حرف می زنیم. چهار چهره ممتاز و تکرار نشدنی موسیقی پاپ ایران.

اما برخلاف انتظار آنها ، فضای فرهنگی بخصوص در حوزه موسیقی بسته تر و بسته تر شد و قرائت های ضد موسیقی از مراکز فرهنگی و مذهبی کشور منتشر می شد و در نهادهای نظارتی به کار گرفته می شد. حتی سرودهای انقلابی نیز با اگر و اما پخش می شدند . فتوای فوق العاده سرنوشت ساز آیت الله خمینی در سال ۶۷ حرکتی کاملا ضد جریان محسوب می شد و به موسیقی جان دوباره ای داد. رحلت امام در سال ۱۳۶۸ این موج را دوباره دچار وقفه ساخت.

فرهاد مهراد گه ترانه هایش همواره صدای متفاوت دوران پهلوی محسوب می شد و ترانه وحدت با صدای او در همان بهمن و اسفند ۵۷ بارها از رادیو ایران پخش می شد برای انتشار آلبوم خود تا سال ۱۳۷۳ صبر کرد.! ۱۶ سال از بهترین دوران خلاقیت بی نظیرترین مرد موسیقی پاپ ایرانی. آلبوم جدید او وقتی بیرون آمد که مردی میانسال و ۵۱ ساله بود و با نشانه های بیماری هپاتیت یادگار دوره ای کوتاه از اعتیاد به هروئین در جوانی ، دست و پنجه نرم می کرد. او در سال ۱۳۷۴ در کلن آلمان و در سال ۱۳۷۷ در هتلی واقع در شرق تهرن کنسرت هایی برکزار کرد. او در سال ۱۳۸۱ بر اثر بیماری هپاتیت سی در شهر لیل فرانسه به اغما فرو می رود و فوت می کند و در شهر پاریس هم به خاک سپرده می شود.

فریدون فروغی ستاره نوظهور موسیقی ایرانی در دهه پنجاه از فرهاد هم کم شانس تر بود. بچه پرشر و شور خیابان سلسبیل تهران که از طرفی پدری نسبش به شهر نراق می رسید و با خواندن به سبک ری چارلز گل کرد و با خواندن ترانه در فیلم های آدمک و بخصوص تنگنا به ستاره ای محبوب بدل شده بود. جالب این که او بین سال های ۵۴ تا ۵۶ از طرف حکومت پهلوی ممنوع الفعالیت بود. بعد از انقلاب او در سال های ۵۷ تا ۶۰ پرجوش و خروش است و برنامه اجرا می کند و بخصوص اجرای ترانه یاردبستانی من در فیلم از فریاد تا ترور . اما از سال شصت ممنوع الفعالیت می شود. تا … تا سال ۱۳۷۷ ! بالاخره در سال ۱۳۷۷ کنسرتی در کیش برگزار می کند و تلاشش برای کنسرت در شهرهای دیگربا شکست روبه رو می شود. پس دوباره به کیش باز می گردد و کنسرت های محدود . او در دهه هفتاد دوبار هم بازداشت می شود که خب هیچکدام از این بازداشت ها به مسائل هنری و سیاسی مربوط نبودند. در نهایت در سال ۱۳۸۰ او در سن ۵۰ سالگی فوت می کند. سکته قلبی یا خودکشی ؟ چه فرقی می کند.

اما مازیار یا همان عبدالرضا کیانی نژاد. بچه اهل بابل که در انتهای سال ۵۶ سرو کله اش در برنامه های رنگارنگ در تلویزیون پیدا شده بود. با صدایی نسبتا بم و ترنه هایی موزون و پر مفهوم. بخصوص ماهیگیر و خوش به حالت کبوتر. او در اسفند ۵۷ ترانه شهید را با موسیقی بابک بیات اجرا کرد . بعد از انقلاب دنبال فعالیت های خود بود که ممنوع الکار شد در حالیکه حتی سی سال هم نداشت. ممنوعیت فعالیت او تا سال ۱۳۷۳ به طول می انجامد و ماجرای انتشار و توقیف آلبوم گل گندم. مازیار در سال ۱۳۷۶ در سن ۴۴ سالگی بر اثر سکته قلبی و مغزی توامان فوت می کند…

کوروش یغمایی اما مقاومت بیشتری داشت. ممنوعیت او هم تا سال ۱۳۷۵ و انتشار آلبوم سیب نقره به طول می انجامد. کوروش یغمایی در حال حاضر ۷۴ ساله است.

می شد به این چهار نفر مرحوم حبیب محبیان را هم اضافه کرد. مردی که با وعده های دولت وقت به ایران بازگشت اما اجازه فعالیت دوباره بهش ندادند تا بالاخره در سن ۶۴ سالگی بر اثر سکته قلبی درگذشت…