انتقادهایی سخت‌گیرانه از نمایش نگران‌کننده تیم ملی
روزنامه هفت صبح | مقابل کره‌جنوبی در ورزشگاه آزادی به تساوی یک - یک رسیدیم. نیمه اول خوب نبودیم. در ابتدای نیمه دوم گل خوردیم اما به بازی برگشتیم و نه‌تنها گل مساوی را زدیم، بلکه دو بار تیر دروازه حریف را به لرزه درآوردیم و یکی دو فرصت مسلم گلزنی دیگر را هم از دست دادیم. با وجود این برتری نسبی، می‌توانستیم در دقیقه ۹۰ بازنده شویم اما خوش‌شانس بودیم و بازی مساوی تمام شد.
نگران نباشید، صعود می‌کنیم
هنوز صدرنشین گروه هستیم. این نتیجه نگران‌مان نکرد و روند بازی‌های دیگر گروه A، نشان می‌دهد که احتمالا به زودی صعودمان به جام‌جهانی قطعی خواهد شد. ایرادی هم ندارد اگر تیم دوم گروه شویم. مهم صعود مستقیم به جام‌جهانی است که به احتمال زیاد بعد از دو یا سه بازی آینده قطعی خواهد شد اما آنچه سه‌شنبه شب باعث نگرانی اهالی فوتبال شد، بعضی از اتفاقات داخل زمین، تزلزل در خط دفاع و ضعف‌هایی آشکار در بعضی از پست‌ها بود که تا قبل از بازی با کره‌جنوبی، به دلیل ضعیف بودن حریفان قبلی از چشم کادر فنی هم پنهان مانده بود.
خط دفاع کند و ناهماهنگ
اخراج شجاع خلیل‌زاده در بازی مقابل امارات هرچند با استفاده از VAR منتفی شد و او به بازی برگشت و همین شوک باعث پیروزی تیم ملی در خانه حریف شد، نشان داد که خط دفاعی آهنین تیم ملی در دوران کارلوس کی‌روش تقریبا از دست رفته است. ناهماهنگی در میان چهار مدافع که یکی از آنها مدام تغییر می‌کند، بیداد می‌کند. به نظر می‌رسید شجاع خلیل‌زاده و محمدحسین کنعانی‌زادگان هماهنگی کافی و لازم را در کنار هم به دست آورده باشند.
اما بازی مقابل امارات و همچنین بازی با کره نشان داد که این زوج، ابدا مکمل هم نیستند. اگرچه سن و سال آنها بالا نیست اما هیچ کدام مدافع سرعتی محسوب نمی‌شوند و در کورس با مهاجمان سریع عقب می‌مانند. شجاع حتی از علی مبخوت اماراتی هم که چند گام از او عقب‌تر بود جا ماند. کنعانی‌زادگان هم شرایط مشابهی دارد و در کورس‌های سرعتی جا می‌ماند. در پست دفاع راست، صادق محرمی یک بار دیگر یک نمایش بد، متزلزل و پراشتباه ارائه داد و در صحنه گل کره، هم آفساید را به شکلی مبتدیانه پر کرد و هم از سون هیونگ مین جا ماند.
قبل از او هم کنعانی‌زادگان باید یا «لی جائه سونگ» را تحت فشار می‌گذاشت یا به شکلی جاگیری می‌کرد که او نتواند به راحتی آن پاس زمینی طولانی را به سون بدهد اما هیچ کدام از این کارها را نکرد. درباره مدافع چپ هم مشکل تاریخی همچنان وجود دارد. تک‌تک گزینه‌ها با وجود اینکه مدافعان خوبی هستند اما حداقل در یک آیتم مهم ضعفی بزرگ دارند که در لحظات حساس دردسرساز می‌شود و ظاهرا این بار هم مثل تمام سال‌های گذشته، فوتبال ایران فاقد یک مدافع چپ استاندارد و کامل و مطمئن است.
معمایی به نام نوراللهی
مقابل کره، ضعف دیگرِ تیم ملی احمد نوراللهی بود. او همچنان میان نمایش‌های صفر و صدی در نوسان است و مقابل کره یکی از بدترین بازی‌های خودش را ارائه داد و حتی صدای چند تن از همبازیانش را درآورد. ناآشنایی او با پستی که در آن بازی می‌کند باعث می‌شود تا تیم ملی در موج دوم حملات ناموفق و کم تعداد ظاهر شود. ماجرای نوراللهی اما فراتر از این حرف‌هاست و او مقابل کره حتی در فاز دفاعی هم نمایش قابل قبولی نداشت.
ترس اسکوچیچ بی‌مورد بود
مشکل دیگر تیم ملی در برابر کره استراتژی اسکوچیچ بود. او نگران باخت به کره بود. نتیجه‌ای که می‌توانست همه آن ۱۰ برد متوالی را تحت‌الشعاع قرار دهد. همین ترس باعث شد تیم ملی یک نمایش محتاطانه در نیمه اول ارائه بدهد و فقط بعد از گل کره‌جنوبی از لاک دفاعی خارج شود. فرصت‌هایی که بعد از گل کره‌جنوبی به دست آوردیم نشان داد که ترس اسکوچیچ بی‌مورد بود و اگر تیم ملی از همان ابتدای بازی، بیش از اندازه به کره احترام نمی‌گذاشت شاید الان ما ۱۲ امتیازی بودیم!
اما اسکوچیچ بعد از گل مساوی باز هم ترسید و تعویض‌های عجیب و دیرهنگامش فرصت پیروزی بر کره‌ای را که کاملا عقب نشسته و ترسیده بود، از ما گرفت. کلیشه‌ای است اگر بگوییم رکوردها برای شکسته شدن هستند و نباید به آنها اهمیت داد اما کیست که به دنبال شکستن رکورد نباشد؟ اسکوچیچ هم قطعا به دنبال ادامه روند شکست‌ناپذیری خودش روی نیمکت تیم ملی بود و به همین دلیل، هم خودش ترسید و هم تیمش را ترساند اما به نظر می‌رسید او بیش از شکسته شدن رکوردش، از انتقادهایی که بعد از باخت احتمالی به کره به او می‌شد ترسیده بود.
باخت به کره می‌توانست فرضیه «کوچک بودن او برای نیمکت تیم ملی ایران» را احیا و تقویت کند. کم نبودند کسانی که معتقد بودند بیشتر بردهای متوالی ایران با اسکوچیچ مقابل تیم‌های کوچک و متوسط آسیایی به دست آمده است. حتی رسانه‌های کره‌ای هم به این موضوع اشاره کرده بودند و معتقد بودند آزمون اصلی و بزرگ اسکوچیچ در ایران، بازی با کره‌جنوبی خواهد بود. این بازی در نهایت مساوی تمام شد اما سوالی که بعد از بازی به وجود آمد این بود که آیا اسکوچیچ از دشوارترین و مهم‌ترین امتحانش در تیم ملی سربلند بیرون آمد؟
