عمر و موتور‌گازی و پیکان قراضه، همه فدای آبادان
روزنامه هفت صبح، مرتضی کلیلی | منوچهر سالیا پدر فوتبال آبادان و یار دیرین پرویز دهداری. تیم «البرز» آبادان، اولین مجموعه‌ای بود که سالیا در آن پا به توپ شد اما «جم» آن مقصدی بود که با زندگی منوچهر پیوند خورد تا آخرین روز زندگی‌اش. او در اوایل دهه ۴۰ برای تیم ملی ایران هم سه سال بازی کرد.
نکته جالب در مورد سالیا اینکه عشق او به پرویز دهداری تا آنجا بود که حتی در طول مکالمات تلفنی‌اش با دهداری، ایستاده صحبت می‌کرد. روایت است دهداری در ابتدای دهه ۶۰ پیشنهاد هدایت یکی از تیم‌های ملی پایه را به سالیا می‌دهد اما با وجود چشم گفتن سالیا، دهداری از زنگ صدای منوچهر می‌داند که راغب نیست و می‌گوید به منوچهر بگویید می‌دانم به خاطر من پذیرفتی، راحت باش، نمی‌خواهد بیایی.
سالیا تیم صنعت‌نفت را به خوزستان بازگرداند و با قهرمانی در مسابقات استانی که در دزفول برگزار شد، به رقابت‌های لیگ ایران صعود کرد تا استارت بازگشت برزیل ایران به رقابت‌های کشوری زده شود.
سالیا که دوست داشت تیمش در آبادان میزبان حریفانش باشد، پس از یک سال به کمک مسئولان وقت پالایشگاه، استادیوم تختی را که بعد از جنگ به مخروبه‌ای تبدیل شده بود بازسازی کرد تا این ورزشگاه جانی دوباره بگیرد. عبدالرضا برزگری، ابراهیم قاسمپور، فیروزی و… خیلی از بزرگان فوتبال آبادان از شاگردان او به شمار می‌روند.
