آنالیز| برنامه خنده رو شبکه تهران
روزنامه هفت صبح | شبکه تهران مدت‌هاست برنامه‌ای با نام خنده رو پخش می‌کند؛ برنامه‌ای با اجرای مرتضی حسینی که هدف آن ایجاد نشاط است.
منظر اول: محتوا | تلویزیون مدتی است تصمیم دارد با ساخت برنامه‌هایی شاد، حال مردم را خوب کند. در این برنامه‌ها از «کار نشد ندارد» ، «امید» و مسائلی از این دست حرف زده می‌شود. خنده رو هم پیرو همین تفکر راه‌اندازی شده. آیا موفق است؟ واقعیت این است که حتی برنامه‌ای در حد و اندازه خندوانه هم نمی‌تواند مدعی باشد امید و شادی به مردم تزریق می‌کند.
بخشی از این اتفاق به شرایط جامعه برمی‌گردد و ربطی به توان خندوانه ندارد. منتها برنامه‌ای چون خنده رو حتی از نظر ظاهری هم استاندارد نیست. مجری سوار یک اتوبوس می‌شود، کنار مردم می‌نشیند، جوک تعریف می‌کند، ترانه می‌خواند و دیگران را به انجام این کارها تشویق می‌کند. چیزی شبیه برنامه‌های دهه ۶۰٫ یا همان کاری که روزگاری محسن حاجیلو انجام می‌داد و می‌خواست شادی را به مردم هدیه دهد.
منظر دوم: ساختار | یکی از ایرادهای اصلی خنده رو، مجری آن است. مرتضی حسینی سال‌ها تجربه کار در تلویزیون را دارد اما از یک سطح مشخص عبور نکرده. نه قاعده شوخی را بلد است و نه نقشه‌ای روشن در اختیار او برای خنداندن و ایجاد نشاط قرار دارد. او سوار بر اتوبوس ترانه می‌خواند و به دیگران می‌گوید با دست‌های خود همراهی‌اش کنند!
چند لحظه ترانه‌خوانی حسینی را می‌بینیم، لحظه‌ای بعد تصویر دست تکان دادن‌های مردمِ لبخند به لب و بعد از آن گپ و گفت مجری با مردم را. سازندگان خنده رو با بدیهی‌ترین ابزار می‌خواهند فضایی شاد ایجاد کنند. شاید به مردم سوار بر اتوبوس خوش بگذرد اما این شادی به مخاطب تلویزیون منتقل نمی‌شود. خنده رو در اپلیکیشن تلوبیون هم آماری پایین دارد که نشانه‌ای است از عدم اقبال آن توسط مخاطب. میانگین بازدید این برنامه ۵۰۰ مشاهده است.
