نکته بازی| کاش ساکت می‌شدی آقای ساکت!
روزنامه هفت صبح| بعد از دو شکست متوالی در لیگ‌برتر و جام حذفی، ساکت الهامی سرمربی تیم هوادار، روز جمعه مهمان برنامه ورزش و مردم بود. او که یکی از گزینه‌های داخلی فدراسیون فوتبال برای هدایت تیم ملی بود و خودش در نامه‌ای انصراف داد، در این برنامه درباره این موضوع حرف‌های عجیبی زد که خب کاش سکوت می‌کرد. پرداختن به همه صحبت‌های او نیاز دارد که تا یک هفته این ستون را به این مصاحبه اختصاص بدهیم. عجالتا امروز را داشته باشید تا ببینیم فردا چه خواهد شد.
او در بخشی از این مصاحبه گفت: «من فکر می‌کردم که لایق‌ترین شخص برای انتخاب تیم ملی من بودم. پنج سال گذشته موفق‌ترین مربی ایران من بودم. همه مربی‌ها را بردم. استقلال بدون باخت بود و من پارسال سه بار با آنها بازی کردم و یک گل هم نخوردم. چرا اسم من نباید باشد؟ شما الان اسم آقای حسین فرکی را گفتید، عزیز من است، مهدی تارتار عزیز من است، ولی در 15 سال گذشته یک هزارم من افتخار نیاورده‌اند.
امیر قلعه‌نویی، رئیس، عزیز و برادر بزرگ من است، ولی 10سال است افتخار کسب نکرده، چرا من نباید باشم؟» اصلا قصد نفی توانایی‌های فنی الهامی را نداریم. همین چند روز پیش بود که او، محمد ربیعی و سیدمهدی رحمتی را جزو مربیانی معرفی کردیم که در سال‌های آینده می‌توانند هدایت تیم‌های بزرگ ایران را برعهده بگیرند اما اگر قرار باشد یکی مثل الهامی با چنین اعتماد به نفسی، چنین نظری درباره خودش داشته باشد، ما حرف‌مان را درباره او پس می‌گیریم.
یعنی واقعا بردن دو جام حذفی، گل نخوردن از استقلال و حتی همین پیروزی چند هفته پیش مقابل پرسپولیس باعث می‌شود که یک مربی خودش را لایق‌ترین شخص برای هدایت تیم ملی ایران بداند؟ با استدلال او، آیا یکی مثل یحیی گل‌محمدی که در همین 5 سال دو بار قهرمان و یک بار نایب‌قهرمان لیگ برتر شده، استحقاق بیشتری برای هدایت تیم ملی ندارد؟ همین امیر قلعه‌نویی در اوج دوران مربیگری‌اش هم اینقدر اعتماد به نفس نداشت. خدا به بعضی‌ها جنبه بدهد، به ما هم کمی پول!
از آن 4 تا پیرزن چه خبر؟
برسیم به بخش دیگری از صحبت‌های بامزه ساکت الهامی. او در بخشی از مصاحبه‌اش گفت: «به خودم ایمان دارم و اگر سرمربی تیم ملی شوم، کره را در سئول می‌زنم، ژاپن را در توکیو می‌زنم و چین را در پکن و عربستان را در ریاض»! کسی که قول می‌دهد کره را در سئول، ژاپن را در توکیو و عربستان را در ریاض شکست می‌دهد، کوچک‌ترین شناختی از فوتبال ندارد.
کسی که مدعی می‌شود با 4 تا پیرزن هم مس رفسنجان را شکست می‌دهد و یک هفته بعد با کلی بازیکن خوب مقابل این تیم شکست می‌خورد، اصلا و ابدا استحقاق این را ندارد که نامش برای هدایت تیم ملی مطرح شود چه برسد به اینکه بخواهد وعده و وعید هم بدهد! البته که شکست دادن ژاپن در توکیو، کره در سئول و عربستان در ریاض غیرممکن نیست اما اینکه یک گزینه هدایت تیم ملی پشت تریبون چنین وعده‌هایی بدهد، یک جورهایی شبیه وعده دادن کاندیداهای ریاست جمهوری است!
اصلا انگار دوست‌مان از فاصله‌ای که بین فوتبال ایران و سایر مدعیان قاره آسیا وجود دارد و هر لحظه هم بیشتر می‌شود خبر ندارد! اصلا انگار در دنیای خودش سیر می‌کند. به این صحبت‌های او هم توجه کنید: «مسعود شجاعی، احسان حاج‌صفی و اشکان دژاگه را می‌توانید روی خط بیاورید و بپرسید. آنها با ساکت الهامی کار کردند، با کی‌روش هم کار کردند، بپرسید از ساکت الهامی بیشتر یاد گرفتند یا نه. فکر می‌کنید مهدی طارمی باید از قیافه من خوشش بیاید یا نیاید؟
منِ ساکت الهامی باید به مهدی طارمی یک چیز یاد بدهم و قطعا از مربی پورتو به او بیشتر یاد می‌دهم.» اصلا قبول! شما از همه مربیان جهان بهتری! اما حرف ما این است که کسی که در کری‌خوانی خط قرمزی ندارد، در این چند سال بارها به دلیل حرکات زشت و غیر اخلاقی محروم و اخراج و برکنار شده و روی آنتن زنده، فلیکس سانچز را به قسمتی از بدنش راهنمایی می‌کند، لیاقت مربیگری در تیم کوچه ما را هم ندارد چه برسد به تیم ملی ایران!
