ماجرای نامه تند وحید جلیلی چیست؟
روزنامه هفت صبح | نامه تندی که وحید جلیلی عصر روز چهارشنبه منتشر کرده و در آن ادامه نقدهای خود بر سریال «بوی باران» شبکه یک سیما را با نقدهایی کلی و تند‌تر درخصوص صداوسیما پی می‌گیرد، در این یکی‌دو روز مورد توجه محافل فرهنگی و سیاسی قرار گرفته و شاید اگر ماجرای عجیب مفقودشدن برادران صدرالساداتی به‌وجود نمی‌آمد، این نامه می‌توانست مهم‌ترین خبر سیاسی آخر هفته هم باشد.
ماجرای نامه البته ریشه در یکی‌دو هفته قبل دارد که وحید جلیلی در جریان یک سخنرانی در مشهد، نقدهای تند و تیزی علیه سریال بوی باران مطرح کرده بود و گریزی هم زده بود به ماجرایی که برای نویسنده سریال یعنی عباس نعمتی در اواخر دهه ۷۰ پیش آمده.
نقد اصلی جلیلی به سریال این است که این سریال، سیاه‌نمایی دارد و ماجرای نعمتی هم همان ماجرای نشریه موج است که در سال ۷۹ نمایشنامه‌ای در مورد امام زمان منتشر کرد که به عقیده برخی موهن بود اما درنهایت، با پیغام برخی از مراجع و نیز سخنان رهبر انقلاب، نویسنده آن یعنی عباس نعمتی توانست بعد از مدتی از زندان بیرون بیاید و بعد از آن‌هم به نمایشنامه و فیلمنامه‌نویسی بپردازد.
بگذریم. برگردیم به ماجرای جلیلی. پس از آن سخنان جلیلی، نعمتی با خبرآنلاین مصاحبه‌ای کرد و جواب‌هایی به جلیلی داد که نامه اخیر وحید جلیلی در مورد آن نوشته شده است. اما جلیلی این نامه را به بهانه بوی باران آغاز کرده و بعد از آن مدیریت چهاردوره‌ای صداوسیما از زمان لاریجانی تا زمان حال حاضر را مورد هجوم قرار داده است.
مدیریتی که می‌توان نقطه کانونی آن را علی لاریجانی دانست. چراکه هر سه‌مدیر بعدی یعنی ضرغامی و علی‌عسگری، با واسطه یا بی‌واسطه از شاگردان لاریجانی بودند(سرافزار در این میان تافته جدابافته است، هم از نظر نوع اندیشه و هم از نظر اینکه مدت کوتاهی رئیس سازمان بود و در نامه جلیلی نیز مورد توجه قرار نگرفته است).
جلیلی البته در این نامه به دونفر دیگر هم اشاره می‌کند. یکی حسین محمدی که معاون فرهنگی دفتر رهبر انقلاب است و گفته می‌شود سیاست‌های سازمان صداوسیما با هماهنگی وی تعیین می‌شود و دیگری مرتضی میرباقری، معاون کنونی سیما در سازمان صداوسیما. او در نامه تند خود به نقطه اشتراک این افراد نیز اشاره می‌کند .
او می‌نویسد: «تیمی که نزدیک به سه‌دهه مناصب صداوسیما را بین خود دست به دست کرده‌اند و به طور کاملا اتفاقی! همگی بچه‌های دوکلاس از یک دبیرستان در تهران دهه پنجاه‌اند.» ظاهرا منظور او از این دبیرستان، دبیرستان بزرگ تهران در شمال پارک شهر است.
مسائلی مثل نقد تند به حسین محمدی در این نامه و از آن‌طرف حمایت احسان محمدحسنی، مدیرعامل موسسه اوج باعث می‌شود که نتوانیم تحلیل عجولانه‌ای در مورد این نامه داشته باشیم.
(کما اینکه خبرگزاری فارس هم عجولانه نامه را منتشر کرد و بعد از آن، از روی خروجی خود حذف کرد) اما به نظر می‌رسد که هدف اصلی جریان تکنوکرات در صداوسیماست تا شاید جا برای جریان ظاهرا انقلابی‌تر در این سازمان و برای افرادی مثل فروغی و …(که اتفاقا با میرباقری و … هم مشکلات زیادی دارند) باز شود.
