واقعاً نگرانم، من همراه مرده‌ نمی‌روم

به گزارش هفت‌ورزشی، این‌بار واقعاً پرده‌ها کنار رفت. هیچ‌کس تلاشی برای لاپوشانی نکرد. پروژه هنوز فرو نریخته، اما حرف‌های آنتونیو کونته مستقیماً به بازیکنان نشانه رفت: عملکردهایی که دیگر قابل دفاع نیستند. وقت آن است که هرکس سهم خود را از مسئولیت بپذیرد.

کونته شکست را نمی‌پذیرد. از آن متنفر است. بعد از هر باخت، عذاب می‌کشد. اما این‌بار فراتر از یک نتیجه بد صحبت می‌کند: او از نبود قلب، از فقدان روح، از تیمی بی‌جان حرف می‌زند. از بازیکنانی که «فقط به باغچه‌ی کوچک خودشان فکر می‌کنند». از کمبود عطش، فقدان اراده. و این بار، با خودش شروع می‌کند: «وقتی کارها پیش نمی‌رود، باید مسئولیت قبول کرد. و من، چون سرمربی هستم، مسئول اولم. باید با باشگاه صحبت کنم، چون باشگاه باید در جریان همه‌چیز باشد. بعد از چهار ماه، مشخص است که نتوانسته‌ام به دل و ذهن بازیکنان نفوذ کنم. باید کاری کرد، چون من همراه مرده نمی‌روم؛ مرده نمی‌خواهم هم‌سفرم باشد. اگر همه باهم بخواهیم که دوباره در مسیر بیفتیم، بسیار خوب؛ وگرنه، برخی باید مسئولیت بپذیرند.»

جملاتی که همه‌چیز را ممکن می‌سازند. تمثیل مرده فقط زنگ خطر نیست؛ اعلام مقاومت است. کونته نگران است – شدیداً. و این‌بار حتی خودش هم نمی‌تواند بازیکنانش را، مثل گذشته، پشت دیوار رختکن پنهان کند. آن تقدسِ قدیمی دیگر وجود ندارد. همه مسئول‌اند. «بله، نگرانم. حرف زیادی نیست برای گفتن. پنج باخت یعنی یک جای کار اساسی می‌لنگد. هیچ هم‌افزایی‌ای نمی‌بینم. هرکس درگیر مشکل خودش است. هر یک از ما باید روح، قلب و آن خشونت مثبت را دوباره پیدا کند. فرق هست بین انجام دادن سردِ وظیفه و بازی برای تیمی با بالاترین سطح انتظار.»

کونته دوباره تکرار می‌کند: بازیکنان فقط مشغول زمین خودشان‌اند. این را قبلاً هم دیده و به همین دلیل می‌خواهد با باشگاه صحبت کند.

«فراموش نکنیم ناپولی سال گذشته اسکودتو گرفت، اما امسال سقوط کرد. گمان نمی‌کنم این ماجرا برای همه درس شده باشد. گاهی خیال می‌کنند زشت‌ترین جوجه‌اردک، ناگهان قوی زیبایی می‌شود. فصل قبل کار بزرگی کردیم. اما حالا باید از خود بپرسیم که چطور کار می‌کنیم؟ آیا همچنان شور داریم یا در گذشته مانده‌ایم؟ بدون شک انرژی فصل پیش را نداریم. و من متأسفم، چون نتوانستم در این چهار ماه، این روند را عوض کنم. یعنی کارم را خوب انجام نداده‌ام. اما از این لحظه به بعد، دیگر نمی‌توانم از کسی محافظت کنم.»

نه مشکل فنی است، نه بدنی. به گفته‌ی کونته، ناپولی روح قهرمانی‌اش را از دست داده. و این یک بحران واقعی‌ است. «بولونیا در همه‌چیز از ما پرانرژی‌تر بود: میل، اشتیاق، انگیزه. این باید ما را بیدار کند. چون این پنجمین شکست ما در فصل است. باید بازنگری کرد. آن‌ها پنج‌شنبه بازی کرده بودند، اما طوری بازی می‌کردند انگار زهر خورده‌اند – از شدت انگیزه. ما تا وقتی بازی مساوی بود، فقط به شکل مکانیکی پیش رفتیم و بعد فرو ریختیم. باید انرژی دیگری نشان بدهیم؛ چیزی که از ابتدای فصل ندیدم.» تنش در رختکن هم بالاست. مثل هر تیمی، نارضایتی هست. اما تغییر، فقط در زمین معنا پیدا می‌کند. «تکرار می‌کنم: مسئولیت با من است. چون من بالای این ساختار هستم. اما حتی برای مربی هم دشوار است بداند می‌تواند این چیزها را تغییر دهد یا نه. از نظر تاکتیکی، هر سیستمی را می‌توان عوض کرد. اما پیوند قلب را نمی‌شود ساخت. هرکدام از ما باید آن روح، آن قلب، آن خشونت مثبت را باز یابد. کار ما نفوذ به ذهن و دل بازیکنان است – اگر دلی باشد. اما اگر دلی نباشد، کار خیلی سخت می‌شود.» جواب هنوز روشن نیست. اما اگر آنتونیو کونته یک چیز را روشن کرده باشد، این است: او برای احیای تیمش، منتظر معجزه نمی‌ماند.