اشک‌های نوجوان مبتلا به سرطان در آغوش شهریار/ علی دایی: خودمان هوای خودمان را داشته باشیم!
علی دایی در یک مراسم خیریه در شهر سمنان شرکت کرد.
به گزارش هفت ورزشی، سمنان هفته گذشته شاهد حضور اسطوره فوتبال ایران، علی دایی در یک مراسم خیرخواهانه بود.
در شبی که اسطوره فوتبال جهان، علی دایی به سمنان رفت، ده‌ها میلیارد تومان برای حمایت از بیماران نیازمند و کودکان مبتلا به سرطان جمع شد.
علی دایی در این مراسم گفت:
«باید خودمان هوای هم را داشته باشیم، هیچ نیروی خارجی قرار نیست برای ما کاری بکند، ما باید دست به دست هم بدهیم و خودمان مشکلات را حل کنیم.»
علی دایی اضافه کرد:
«اهل صحبت نیستم، فقط می‌خواهم از مجموعه بزرگ و خیرین استان سمنان تشکر کنم که توانستند چنین کار بزرگی را انجام دهند. ان‌شاءالله هر چه سریع‌تر منابع مالی این پروژه تأمین شود و به سرانجام برسد.»
وی با اشاره به تجربه‌های شخصی خود از فعالیت‌های اجتماعی و ورزشی افزود:
«ما متأسفانه سال‌هاست که بخش خصوصی از کمک دولت محروم است. باید یاد بگیریم خودمان هوای هم را داشته باشیم، به همدیگر کمک کنیم و دست در دست هم بدهیم تا بتوانیم مشکلات موجود را رفع کنیم. در غیر این صورت، هیچ نیروی خارجی قرار نیست به کمک ما بیاید.»
اسطوره فوتبال ایران در پایان سخنرانی اش تأکید کرد:
«هر دینی آمده تا ما انسان باشیم و در کنار هم بمانیم. اگر می‌خواهیم پروژه‌هایی چون فرودگاه و مجموعه‌های بزرگ استان به ثمر برسد، باید با اتحاد و خیرخواهی، در کنار یکدیگر بایستیم و خدمت به مردم را سرلوحه کارمان قرار دهیم.»
یکی از لحظات خاص مراسم، فروش پیراهن و کفش علی دایی به مبلغ ۸ میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومان بود؛ حرکتی نمادین که موجی از احساس و انگیزه در میان حاضران ایجاد کرد. افزون بر آن، خیرین نیکوکار در اقدامی تحسین‌برانگیز، ۲۳ میلیارد تومان دیگر نیز برای حمایت از بیماران و نیازمندان کمک کردند؛ رقمی چشمگیر که جدای از مبالغ پرداخت‌شده از طریق دستگاه‌های کارت‌خوان توسط مردم نیک‌اندیش بود.
در بخش دیگری از این شب ماندگار، مقرر شد اقامتگاه «سرا» با مبلغ ۳۴ میلیارد تومان از سوی یک خیر احداث شود؛ اقدامی که تحسین حاضران را برانگیخت و رنگی از ماندگاری به این آیین بخشید.
اما شاید زیباترین و تأثیرگذارترین لحظه شب، هنگامی بود که المان قربان، نوجوان مبتلا به سرطان، در آغوش علی دایی جای گرفت و با اشک شوق گفت: «دیگر هیچ آرزویی ندارم»؛ لحظه‌ای که اشک را در چشمان حاضران نشاند و قلب‌ها را به تپش واداشت.
