عابدزاده بالاتر از حجازی؛ خورشیدی برتر از خداداد عزیزی

هفت صبح|   کم نیستند کسانی که اعتقاد دارند مجتبی محرمی بهترین مدافع چپ تاریخ فوتبال ایران بوده است؛ در حالی که خودش این لقب را به آندرانیک اسکندریان دفاع چپ اسبق تیم ملی و استقلال (تاج سابق) می‌دهد. در این شماره تصمیم گرفتیم ‌برترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایران از شماره  1 تا 11 را به چالش بکشیم. بر‌همین اساس به عنوان نفر اول سراغ مجتبی محرمی رفتیم و در آینده از سایر بزرگان و ستاره‌های فوتبال در این رابطه به بحث و گفت‌وگو خواهیم پرداخت. مجتبی محرمی در این چالش نفرات خود را با دلایل مختلف برگزیده که در ادامه می‌خوانید؛

بهترین شماره 1 تاریخ فوتبال ایران؛ احمدرضا عابدزاده

مرحوم ناصر حجازی یک گلر کم اشتباه بود که جای‌گیری‌های خوبی داشت و به راحتی گل نمی‌خورد. شاید از لحاظ تکنیک گلری خیلی‌ها ناصرخان را بهترین بدانند اما به‌رغم احترام فراوان برای این عزیز، انتخاب من احمدرضا عابدزاده است.او جسور و شجاع بود و من را یاد شوماخر و اولیور کان دو گلر افسانه‌ای آلمان می‌اندازد. احمدرضا از آن گلرهایی بود که یک‌تنه بازی را در‌می‌آورد و برای اثبات بزرگی‌اش فقط بازی ایران و استرالیا را یک بار دیگر با دقت تماشا کنید.

شماره 2؛ مهدی مهدوی‌کیا

مهدی مهدوی‌کیا از نوجوانی در فوتبال تهران آقای گل شد و بعد خیلی زود از بانک ملی به پرسپولیس آمد. سرعت خیره‌کننده و خاطراتی که مهدی برای فوتبال ملی ما ساخته، فراموش نشدنی است و به همین خاطر از نظر من بهترین بازیکن تاریخ فوتبال ایران با پیراهن شماره 2 مهدوی‌کیاست.او در تیم‌های بوخوم، هامبورگ و اینتراخت فرانکفورت هم با قدرت بازی کرد.

شماره 3؛ آندرانیک اسکندریان

شاید فوتبالدوستان امروزی بازی‌های آندرانیک اسکندریان را به خاطر نداشته باشند اما من یکی خوب به یاد دارم.اسکندریان یکی از کامل‌ترین مدافعان تاریخ فوتبال ایران و استقلال بود که هم می‌توانست در دفاع چپ و هم وسط با قدرت بازی کند. هوش سرشار اسکندریان باعث شد به تیم منتخب جهان دعوت ‌‌و بعدها همبازی پله بزرگ در تیم کاسموس شود. او استاد پاس گل بود و خیلی خوب مهاجمان تیمش را می‌دید.

شماره 4؛ اکبر کارگر‌جم

خدا مرحوم اکبر کارگرجم را بیامرزد که به تازگی از دنیا رفت. ‌‌خدابیامرز معروف به سیم خاردار قدیمی تیم استقلال و تاج سابق بود که بازی‌هایش را به خاطر دارم.کارگرجم مدافعی بود که روی زمین و هوا عالی بود و به راحتی دریبل نمی‌خورد. بعدها سیدجلال حسینی هم در تیم ملی و پرسپولیس شبیه اکبر کارگرجم بازی کرد اما انتخاب من مرحوم اکبرآقاست.

شماره 5؛ محمد پنجعلی

خداوند به پنجی (لقب پنجعلی) سلامتی بدهد اما او به‌حق بهترین مدافع آخر تاریخ فوتبال ایران بود. اصلا شماره 5 را محمد‌آقا در ایران تعریف کرد و به لطف قدرت بازیسازی و بازی‌خوانی بالایی که داشت، کاپیتان تیم منتخب آسیا شد. پنجعلی در دورانی بازیسازی کرده و روی زمین بازی می‌کرد که همه مدافعان زیر توپ می‌زدند اما او سبک جدیدی رو کرد و حتی پاس آخر و پاس گل می‌داد. کاری که پیش‌تر فرانس بکن‌باوئر در تیم ملی آلمان و بایرن‌مونیخ انجام می‌داد.

شماره 6؛ کریم باقری

من کنار کریم باقری در پرسپولیس بازی کردم و می‌دانم چقدر هافبک توانایی بود. کریم هم سر می‌زد، هم شوت می‌زد، هم پاس می‌داد و هم گل می‌زد. علاوه بر این، او هافبکی جنگنده هم بود که وسط زمین به هیچ بازیکنی در قاره آسیا باج نداد.زمان استانکو من و کریم دو هافبک وسط پرسپولیس بودیم که خیلی هماهنگ هم شدیم و ‌ از آن گذشته باقری در بوندس‌لیگا و آلمان هم عالی بود. من شنیدم گل او در تیم آرمینیا بیلفلد لوگوی بوندس‌لیگا شده است.

شماره 7؛ علی پروین

شماره 7 در فوتبال ما شماره خاصی است اما اسم این شماره که می‌آید فقط یاد علی پروین می‌افتم.خدا شاهد است زمانی که فوتبال را کنار گذاشته و سرمربی پرسپولیس شده بود، گاهی در تمرینات کنار ما پا به توپ می‌شد و کیف می‌کردیم. انگار توپ را نوازش می‌کرد. باور نمی‌کنید از هرجایی شوت می‌زدیم، با هر سرعتی به راحتی استپ می‌کرد و توپ را پایین می‌آورد. کنترل توپ علی پروین در فوتبال ایران استثنایی بود.

شماره 8؛ ناصر محمدخانی

این پیراهن را خودم می‌پوشیدم و علاقه زیادی هم به آن دارم. مطمئن هم هستم انتخاب من باعث اعتراض هیچ کدام از بازیکنان شماره 8 تاریخ فوتبال ایران نمی‌شود.ناصرمحمدخانی در دهه 60 کارهایی می‌کرد که امروز لیونل مسی می‌کند. یک فوروارد چپ پا که سمت راست بازی می‌کرد و مثل آب خوردن همه را دریبل می‌زد. ناصر محمدخانی در هر بازی با سرعت و دریبل‌هایش همه ورزشگاه را نیم‌خیز می‌کرد و اگر امروز بازی می‌کرد، مطمئن باشید از رئال مادرید یا بارسلونا سر‌در می‌آورد!

شماره 9؛ سیروس قایقران

هنوز هم که هنوز است؛ حسرت خدابیامرز سیروس را می‌خورم. روزی که تصادف کرد قرار بود به تهران بیاید و همدیگر را ملاقات کنیم. ‌قدرت شوت‌زنی، حس رهبری، شخصیت احترام‌برانگیز، ضربه‌های آزاد دقیق، پاس‌های بلند و کوتاه و گلزنی از خصوصیات دوست صمیمی‌ام بود. فوتبال ایران دیگر ستاره‌ای در حد و اندازه سیروس قایقران به خود نخواهد دید.گلی که سیروس خدابیامرز در نیمه نهایی بازی‌های آسیایی 1990 پکن به کره‌جنوبی زد، هنوز هم در فوتبال ایران و آسیا کم‌نظیر است. او زمانی کاپیتان و بزرگ تیم ملی شد که نه در استقلال و نه پرسپولیس بازی کرده بود و از ملوان انزلی به آن جایگاه رسید.

شماره 10؛ علی دایی

شناسنامه بین‌المللی فوتبال ایران علی دایی است. او در پرسپولیس و تیم ملی همبازی من بود‌ و به چشم خودم دیدم که چگونه تمرین و تلاش می‌کرد تا پیشرفت کند و به لطف همین زحمات هم توانست آقای گل جهان شده و به پیراهن بایرن‌مونیخ آلمان برسد.علی دایی بهترین سرزن تاریخ ایران است و باعث افتخار همه ما ایرانی‌هاست. به اعتقاد من او بهترین مهاجم نوک تاریخ فوتبال ایران و برترین در تاریخ آسیا بوده است.

شماره 11؛ علیرضا خورشیدی

علیرضا خورشیدی گوش چپ هما را شاید برخی‌ها نشناسند اما من یکی فوتبالش را خیلی دوست داشتم. خداداد عزیزی هم شماره 11 خوبی بود اما کاش فیلمی از بازی‌های علیرضا خورشیدی بود تا می‌دیدید چه بازیکنی است.او می‌توانست در همه پست‌ها بازی کند و یک ستاره تکنیکی، سختکوش و دونده بود اما مهم‌ترین ویژگی خورشیدی، فداکاری و بازی گروهی بود.علیرضا خورشیدی یک مهاجم مسئولیت‌پذیر و تاکتیکی بود که به نظر من به‌حق خودش در این فوتبال نرسید.