اعترافات میخیتاریان: فینال‌های تلخ، درس‌های زندگی و آرامش ایتالیایی
هنریک میخیتاریان در جشنواره‌ی ورزش تورنتو از خاطرات زندگی و فوتبالش گفت؛ از پدری که زود از دست داد تا مربیانی که جای او را پر کردند، از فینال‌های تلخ تا آرامشی که امروز در اینتر یافته است.
به گزارش هفت‌صبح ورزشی، هنریک میخیتاریان، هافبک ارمنی اینتر، پس از بازگشت از سفر پرخطرش به بنغازی، مستقیماً راهی تورنتو شد تا در جشنواره‌ی ورزش شرکت کند. او در میان جمعیتی پر از هوادار، با لبخند و صبوریِ همیشگی‌اش به همه عکس و امضا داد؛ چهره‌ای فروتن، صمیمی و سرشار از وقار. به‌تازگی زندگی‌نامه‌اش با عنوان «زندگی من، همیشه در مرکز» منتشر شده؛ کتابی که در آن، خاطرات، احساسات و ریشه‌هایش را با نگاهی صادقانه روایت کرده است. میخیتاریان گفت که در تمام عمر حرفه‌ای‌اش در جست‌وجوی چیزی از پدر فقیدش بوده، هاملت میخیتاریان، مهاجم سابق تیم ملی شوروی که وقتی او تنها هفت‌ساله بود از دنیا رفت. از لوسسکو، کلوپ، توخل و ونگر تا مورینیو، همه‌ی مربیانش را چون پدرانی دانست که هرکدام بخشی از خلأ درونش را پر کرده‌اند.
او در تورنتو بی‌پرده از فصل گذشته سخن گفت، از فینال تلخ مونیخ و روزهایی که اینتر سه جام را از دست داد. گفت: «پیش از فینال با لایپزیگ و مونیخ، همه درباره‌ی رفتن اینزاگی حرف می‌زدند، نه خود فینال. شاید همین تمرکزمان را به‌هم زد. او نمی‌خواست درباره‌ی آینده‌اش صحبت کند، اما فشار بیرونی زیاد بود. در سه هفته سه عنوان از دست دادیم و این برای ما شوک بود.» سپس با آرامش و درسی از تجربه افزود: «در استانبول مقابل سیتی آرام بودیم و عالی بازی کردیم. ولی مقابل پاری‌سن‌ژرمن اشتباه کردیم؛ بیش از حد مطمئن بودیم، از صبح تا شب آن روز، همه‌چیز اشتباه پیش رفت.»
وقتی از او درباره‌ی کریستیان کیوو پرسیدند، با احترام پاسخ داد: «من ۳۶ ساله‌ام و باید واقع‌بین باشم. حالا قبول دارم که گاهی باید بنشینم و کمک کنم. دیگر نمی‌پرسم چرا بازی نکردم؛ می‌دانم بدنم مثل گذشته نیست. کیوو مربی باهوشی است، می‌خواهد یاد بگیرد و پیشرفت کند. آینده‌ی درخشانی دارد.» و درباره‌ی اینزاگی افزود: «او به من دوباره زندگی ورزشی بخشید. رابطه‌مان مثل دو دوست بود. یادم هست بازی با اودینزه بعد از ۳۲ دقیقه مرا بیرون آورد؛ ناراحت شدم، اما بعد فهمیدم هر بازیکنی کارت زرد بگیرد را تعویض می‌کند. همین انضباطش راز موفقیتش است.»
در ادامه گفت هنوز تصمیمی برای آینده نگرفته است: «هر روز از خودم می‌پرسم تا کی ادامه دهم. نمی‌دانم مربی می‌شوم یا نه، فعلاً بیشتر می‌خواهم استراحت کنم.» درباره‌ی مینو رایولا نیز گفت: «او مثل پدر بود. حتی گفته بود روزی باید رئیس فدراسیون ارمنستان شوی!» در پایان، میان تشویق‌ها، لبخند زد و گفت: «در رم بازی کردم، حالا در اینتر هستم. اما نه رمی‌ام و نه میلانی. امروز فقط یک چیزم: ایتالیایی.»
