بنیتز: برای یادگیری از ساکی و کاپلو به ایتالیا می‌آمدم

به گزارش هفت‌صبح ورزشی، مردی که روی نیمکت زندگی‌های متعددی زیسته و تقریباً همیشه پیروز بیرون آمده، این روزها در آغوش گرم ترنتو و جشنواره‌ی ورزش غرق است. در کاخ منطقه‌ای ترنتو، رافا بنیتز نه‌تنها چهره‌ی یک مربی کارکشته، بلکه طنز ذاتی‌اش را هم به نمایش می‌گذارد و هنوز هم با چشمان کودکی عاشق، به فوتبال می‌نگرد.

«فوتبال دنیایی در حال دگرگونی مداوم است»، می‌گوید. «سبک‌ها و مدل‌های بازی مدام بازمی‌گردند و بازآفرینی می‌شوند. امروز به نظر می‌رسد تیم‌ها بیش از گذشته به عبور از پرسینگ بالا فکر می‌کنند؛ با توپ‌های بلند که از خط میانی حریف می‌گذرند. و البته نکات دیگری هم هست…»

در نگاه بنیتز، حس دل‌انگیز خاطره موج می‌زند، خاطره‌ی ایتالیای او، میان میلان سیاه‌وآبی و ناپولیِ عاشقانه. گذشته‌ای که هنوز در وجودش می‌تپد.

در میان حسرت‌ها و یادهای اینتری‌اش اما حتی ردی از کینه نیست: «با وجود همه‌چیز، آن تجربه خوب بود. ما سوپرجام ایتالیا و جام باشگاه‌های جهان را بردیم. البته باید کاری می‌کردیم؛ تیم پر از بازیکن بالای سی سال بود و باید تجدید می‌شد، ولی این اتفاق نیفتاد. با این حال، تجربه در باشگاهی بزرگ باقی ماند.»

و بعد ناپولی را به یاد می‌آورد: «آن‌جا هم قهرمان سوپرجام شدیم و جام حذفی را گرفتیم. شب‌های طولانی اردو در کاستل وولترنو را به یاد دارم؛ در کمپ ورزشی می‌نشستم و به زمین‌ها خیره می‌شدم، به این فکر که چطور تیم را بهتر کنم. دلائورِنتیس واقعاً مدیری مدرن و باهوش بود. با هم تیم را تغییر دادیم، بازیکنان سطح بالا آوردیم، و ناپولی رشد کرد.»

خاطره‌ای از استانبول

در میان تشویق‌های پیاپی سالن، صدای هواداران میلان هم به گوش می‌رسد — یادآور یکی از فراموش‌نشدنی‌ترین شب‌های تاریخ فوتبال: فینال استانبول، جایی که میلان نیمه‌ی اول را با نتیجه‌ی ۰–۳ جلو بود و لیورپولِ بنیتز در نهایت در ضربات پنالتی قهرمان شد.

بنیتز لبخند می‌زند: «نمی‌دانید چند بار از من پرسیده‌اند بین دو نیمه به بازیکنان چه گفتم! راستش زیاد حرف نزدم؛ فقط این‌که اگر گل بزنیم، دوباره در بازی‌ایم. کمی هم شانس آوردم، چون تعویضی انجام دادم که بعداً سرنوشت‌ساز شد.»

شاگردِ فوتبال ایتالیا

مربی اسپانیایی که جام‌های بسیاری را به ویترینش افزوده، با احترام از دوران یادگیری‌اش می‌گوید: «به ایتالیا می‌آمدم تا از آریگو ساکی و فابیو کاپلّو درس بگیرم. در کوورچانو شرکت می‌کردم، در فضایی که هنوز هم الهام‌بخش است.»

در ترنتو، همان‌جا که مردم با احترام ایستاده تشویقش کردند، رافا بنیتز با آرامش و لبخند، تصویری زنده از نسلی از مربیان است که فوتبال را نه شغل، که علم و عشق می‌دانند.