روایت دروازه‌بان استقلال از سختی‌ها و چالش‌های فوتبال ایران
پس از سال‌ها، تیم زنان استقلال به لیگ یک بازگشته است. کیمیا نوری، دروازه‌بان تیم، در گفت‌وگویی اختصاصی با هفت صبح ورزشی، درباره چالش‌های فوتبال زنان و انگیزه‌هایش برای موفقیت می‌گوید.
به گزارش هفت صبح ورزشی، به بهانه‌ی نخستین حضور تیم فوتبال زنان استقلال در رقابت‌های لیگ یک، به سراغ کیمیا نوری، دروازه‌بان آماده و باتجربه‌ی این تیم رفتیم؛ بازیکنی که فصل گذشته با ثبت شش کلین‌شیت در تمام بازی‌های لیگ دو، سهم بسزایی در صعود استقلال به لیگ یک داشت.
کیمیا نوری متولد تهران و ۲۷ ساله است. او فوتبال را مثل بسیاری از بچه‌های دهه‌ی هفتاد از کوچه و بازی‌های گل‌کوچک آغاز کرد و از یازده‌سالگی وارد دنیای فوتسال شد. نوری در پانزده‌سالگی به فوتبال حرفه‌ای قدم گذاشت و تا ۲۱ سالگی همچنان گاه‌وبی‌گاه در فوتسال هم فعالیت می‌کرد.
چگونه به فوتبال علاقه‌مند شدی و چرا دروازه‌بانی را انتخاب کردی؟
راستش نمی‌دانم دقیقاً از کجا شروع شد. از همان کودکی دلبسته‌ی توپ بودم. وقتی در خانواده خاله و دایی فوتبالی داشته باشی، علاقه‌مندی به فوتبال تقریباً اجتناب‌ناپذیر است.
اما دروازه‌بانی برایم به‌نوعی اتفاقی بود. پست اصلی‌ام هجومی بود و تنها گهگاهی درون دروازه قرار می‌گرفتم. تا اینکه روزی در اردوی تیم ملی نوجوانان، سرمربی به شوخی گفت: «اینو با این قدش بذارم دروازه، از شما بهتر کار می‌کنه!» همان جمله، جرقه‌ی مسیری تازه شد. از آن روز با جدیت تمرین کردم و تنها چند ماه بعد، در مسابقات اعزامی، گلر نخست تیم بودم.
آیا الگویی در مسیر ورزشی‌ات داشته‌ای؟
هیچ‌گاه شخص خاصی را به‌عنوان الگو نداشتم. برای من، بیش از هر چیز، تجربه‌ها الهام‌بخش بوده‌اند نه افراد. در واقع، شرایط دشوار زندگی بیشترین انگیزه و الهام را به من بخشیده‌اند.
بازیکنان مورد علاقه‌ات چه کسانی هستند؟
در میان بازیکنان مرد، همیشه از شیوه‌ی بازی مسی و زیدان لذت برده‌ام و در پست دروازه‌بانی نیز شیفته‌ی عملکرد کورتوا، نویر و مارتینز هستم.
از یک روز معمولی‌ات بگو. چقدر تمرین می‌کنی و چگونه اوقات فراغتت را می‌گذرانی؟
روز من معمولاً با تمرینات بدنسازی آغاز می‌شود؛ صبح‌ها حدود یک ساعت و نیم تمرین وزنه دارم و ظهرها نزدیک به دو ساعت تمرین تیمی انجام می‌دهیم. پس از بازگشت، غذا آماده می‌کنم و به کارهای شخصی و امور منزل می‌پردازم.
با توجه به فشردگی تمرینات و مسئولیت‌های روزمره، زمان زیادی برای فراغت باقی نمی‌ماند؛ با این حال، دوچرخه‌سواری بخشی از روتین زندگی من است و از انجامش لذت می‌برم.
سخت‌ترین و بهترین لحظه‌ی دوران ورزشی‌ات کدام بوده است؟
بهترین لحظه‌ها بی‌تردید زمانی بود که با پیراهن تیم ملی نوجوانان و جوانان گلزنی می‌کردم؛ آن روزها هنوز در پست هجومی بازی می‌کردم، اما سخت‌ترین لحظات، شکست در مسابقاتی است که نتیجه تا آخرین لحظه در دسترس بوده. این باخت‌ها تا چند روز تمام انرژی و روحیه‌ام را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.
آیا تصور می‌کردی روزی با پیراهن استقلال بازی کنی؟
اولین باری که پیراهن استقلال را بر تن کردم، نوجوانی خام و سرخوش بودم و هنوز درک درستی از عظمت این نام نداشتم. در پانزده‌سالگی در تیم بزرگ استقلال در لیگ برتر بازی کردم، در حالی‌که هنوز بسیاری از آرزوهایم شکل نگرفته بود، اما از آن پس، هر بار که با استقلال قرارداد بستم، با غرور و افتخار ویژه‌ای این پیراهن را پوشیدم.
با توجه به اینکه تیم زنان استقلال پارسال دوباره شکل گرفت و امسال در لیگ یک حضور دارد، تجربه‌ی بازی در چنین شرایطی چگونه است؟
در واقع تیم زنان استقلال نوپا نیست. اگر اشتباه نکنم، نخستین‌بار در سال ۱۳۸۸ تشکیل شد و متأسفانه در سال ۱۳۹۴ منحل گردید. من نیز در همان سال‌های ابتدایی فوتبالم در ترکیب این تیم بودم.
اکنون با احیای دوباره‌ی تیم، هرچند هنوز کاستی‌هایی وجود دارد، اما مدیریت باشگاه استقلال با تمام توان در تلاش است تا امکاناتی شایسته‌ی نام این باشگاه فراهم آورد.
کادر فنی ما نیز برای تشکیل تیم، ماه‌ها زمان صرف کرد و با وجود آنکه اغلب بازیکنان مطرح در لیگ برتر مشغول بودند، توانست با کشف استعدادهای تازه و جذب چند بازیکن باتجربه، تیمی منسجم‌تر از سطح لیگ یک بسازد.
حضور در لیگ یک برایت چقدر چالش‌برانگیز است؟
تا پیش از فصل گذشته تنها در لیگ برتر بازی کرده بودم و پارسال نخستین تجربه‌ام در لیگ یک رقم خورد. سطح هیجان و اضطراب این رقابت‌ها واقعاً باورکردنی نیست.
در لیگ برتر بانوان معمولاً تیم‌ها یا مدعی قهرمانی‌اند یا درگیر بقا، اما لیگ یک ساختار متفاوتی دارد؛ با دو گروه شش‌تیمی و در نهایت پلی‌آف، تمام احساسات از هیجان برد تا فشار شکست را می‌توان در آن تجربه کرد.
خوشحالم که با پشتوانه‌ی تجربه‌ی چند فصل در هر دو سطح، امسال با تمرکز و آمادگی بیشتری به میدان خواهم رفت.
هدفت برای باشگاه استقلال و برای خودت چیست؟
هدف شخصی من ارتقای کیفیت زندگی‌ام است و ترجیح می‌دهم این مسیر از طریق موفقیت ورزشی تحقق یابد.
پوشیدن پیراهن استقلال یکی از بزرگ‌ترین افتخارات زندگی من است و امیدوارم در پایان این فصل، با قهرمانی و صعود به لیگ برتر، سهمی در افتخارآفرینی این تیم داشته باشم.
در پایان، از دشواری‌های فوتبال زنان بگو.
فوتبال بانوان دشواری‌های خاص خود را دارد و هنوز تا رسیدن به استانداردهای حرفه‌ای فاصله‌ی زیادی باقی است. نباید انتظار داشت سطح فوتبال زنان همانند مردان باشد؛ چراکه هم از نظر فیزیکی و هم از حیث امکانات، تفاوت‌های بنیادینی وجود دارد.
با این حال، هر بانوی فوتبالیستی که در این مسیر جایگاهی یافته، همچون همتای مرد خود، از میان موانع بسیار و رقابت‌های سخت عبور کرده است.
مشکلات مالی نیز از مهم‌ترین چالش‌ها به‌شمار می‌رود. به جز باشگاه‌هایی چون استقلال، بسیاری از تیم‌ها با سرمایه‌ی شخصی اداره می‌شوند و در شرایط دشوار از ادامه‌ی مسیر بازمی‌مانند. متأسفانه پرداخت‌نشدن کامل قراردادها برای ما به مسئله‌ای عادی بدل شده، در حالی که نباید چنین باشد. از سوی دیگر، کیفیت داوری نیز گاه پایین‌تر از حد انتظار است.
با وجود تمام این دشواری‌ها، آنچه ما را در مسیر نگه می‌دارد، عشق به فوتبال است. فوتبال برای ما تنها یک ورزش نیست، بلکه فرصتی برای رشد، امید و انگیزه‌ی زندگی‌ست. امید دارم روزی فرا برسد که فوتبال بانوان نیز از حمایت‌ها و امکاناتی در شأن خود برخوردار شود.
عکاس: فاطمه شمس
