عثمان دمبله: بودن بین مدعیان توپ طلا یک پیروزی بزرگ است

به گزارش هفت‌صبح ورزشی، عثمان دمبله، قهرمان تازه‌تاج لیگ قهرمانان اروپا با پاری‌سن‌ژرمن، در گفت‌وگویی مفصل با "گازتا دلا اسپورت" از فصل درخشانش می‌گوید. ستاره‌ی فرانسوی که حالا یکی از مدعیان توپ طلا به حساب می‌آید، درباره‌ی تحول ذهنی، نقش تیمی، رابطه‌اش با کیلیان امباپه و آینده‌ی تیم ملی فرانسه صحبت می‌کند.

شما کمی کم‌هیجان‌تر از بقیه بودید...

بله، ولی خوشحال بودم. آدم فوری درک نمی‌کند که قهرمان اروپا شده. حتی یکی‌دو روز بعدش هم نه. مثل جام جهانی ۲۰۱۸ بود؛ مدتی طول کشید تا بفهمیم قهرمان جهان شده‌ایم. اما کم‌کم، با جشن‌ها و شادی هواداران، آدم می‌فهمد چه کار بزرگی کرده.

اگر قرار باشد فقط یک پیام را نگه دارید، پیامی که بیش از همه شما را تحت تأثیر قرار داد، کدام بود؟

نامه‌ای که جیجی دوناروما پیش از فینال، در اتوبوس به همه‌ی بازیکنان و اعضای کادر فنی داد. در آن چند جمله‌ی دلگرم‌کننده درباره‌ی مسیری که طی کرده بودیم نوشته بود. از قبل انگیزه داشتیم، اما این حرکتش همه‌چیز را تکان داد. به فرانسوی، انگلیسی و پرتغالی نوشته بود، برای همه. حرکت زیبایی بود. واقعاً شگفت‌انگیز.

اگر فقط یک تصویر از فینال مقابل اینترمیلان (۵-۰) در ذهن‌تان بماند، آن تصویر کدام است؟

دو تصویر خیلی در ذهنم مانده. مارکینیوش و پرسنل کیمپمبه در حال گریه... بعد از سال‌ها سختی و تلاش، بالاخره به جام رسیدند. دیدن احساسات کاپیتان‌ها زیبا بود. و جشن هواداران بعد از سوت پایان... بی‌نظیر بود. این تصاویر همیشه با من خواهند بود. با توجه به فصلی که داشتیم، کاملاً شایسته‌اش بودیم؛ باشگاه، رئیس (ناصر الخلیفی)، و هواداران.

چه چیزی زیباتر است: قهرمانی در جام جهانی با حضور کم‌رنگ، یا فتح لیگ قهرمانان در نقش کلیدی؟

سؤال سختی است. قهرمانی در جام جهانی، آن هم بعد از بیست سال، اتفاقی استثنایی بود. شادی‌ای که در ۲۰۱۸ کل فرانسه تجربه کرد، بی‌قیمت است. اما اولین قهرمانی تاریخ باشگاه در لیگ قهرمانان، بعد از سال‌ها شادی و ناکامی، فوق‌العاده است. وقتی برگشتیم پاریس، تازه فهمیدیم چه کرده‌ایم. نمی‌توانم بین این دو یکی را انتخاب کنم!

دیدیم که جام را مثل کوبی برایانت بالا گرفته بودید. ادای احترام بود یا اتفاقی؟

اشاره‌ای بود با اسپانسرم. عکس زیبایی شد. من طرفدار بسکتبال و NBA هستم. و همه می‌دانند کوبی برایانت یک اسطوره بود.

کدام ورزشکاران الهام‌بخش شما هستند؟

مایکل جردن را از نزدیک ندیده‌ام، ولی مستند رقص آخر را دیدم. واقعاً حیرت‌آور است. با اینکه در دوران او شبکه‌های اجتماعی نبود، ولی نسلی را تحت تأثیر قرار داد. کاری که با بولز کرد شگفت‌انگیز بود. و خب، من با تماشای بارسلونای بزرگ بزرگ شدم. پس حتماً لیونل مسی. برای من او بهترین است. افتخار بزرگی بود که (بین ۲۰۱۷ تا ۲۰۲۱) با او بازی کردم.

مهم‌ترین گلی که این فصل زدید، نه لزوماً زیباترین، کدام است؟

گل به لیورپول. چون بازی را همان اول با گل من شروع کردیم. توانستیم یکی از بهترین تیم‌های اروپا را در آنفیلد حذف کنیم؛ استادیومی واقعاً سخت. بازی رفت ناامیدکننده بود چون با وجود تسلط، آخر بازی گل خوردیم (۰-۱). ولی برگشت، ورق برگشت. پس بله، آن گل برایم خاص‌ترین بود.

لحظه‌ای که بیشترین حس قدرت داشتید؟

نیمه‌نهایی، بازی رفت مقابل آرسنال (۱-۰). حس فوق‌العاده‌ای داشتم. اگر دقیقه ۷۰ مصدوم نمی‌شدم، شاید گل دوم را هم می‌زدم. آماده بودم و می‌خواستم ویلیام سالیبا را به دردسر بیندازم چون مستقیم مقابلم بود. (با خنده.) نیم ساعت اول بازی، تیم ما در اوج بود.

برعکس، کم‌اعتمادترین لحظه فصل؟

اول فصل، بازی مقابل خیرونا (۸ سپتامبر). اولین بازی‌مان در لیگ قهرمانان بود. خوب نبودم. فرصت‌های زیادی را از دست دادم.

اگر توپ طلا را ببرید، واقعاً قرار است برای اطرافیانتان ساعت بخرید؟

(با لبخند.) نه، شرطی نبسته‌ام! ولی شاید یک هدیه‌ی کوچکی بگیرم. و سعی می‌کنم با رئیس ناصر هم صحبت کنم!

شعار «عثمان، توپ طلا!» همه‌جا شنیده می‌شود. حالا که بزرگ‌ترین جام باشگاهی را برده‌اید، توپ طلا را نشانه گرفته‌اید؟

(کمی خجالت‌زده.) گفتنش سخت است. ولی برای هر فوتبالیستی، بردن توپ طلا نهایت افتخار فردی است. چیزی که از کودکی در رویا داری. یادم هست وقتی در تله فوت بازیکنان معرفی می‌شدند برای توپ طلا، برایم باورنکردنی بود. خودِ جام... آن توپ طلایی... واقعاً شگفت‌انگیز است.

شما از هیچ‌گاه نامزد نبودن، به یکی از مدعیان رسیدید. فکر می‌کردید روزی چنین شود؟

امیدوارم امسال بین سی نفر اول باشم. (با لبخند.) سال‌های سختی داشتم؛ پر از مصدومیت و روزهای نه‌چندان خوب... اما این فصل واقعاً خوب بازی کردم. اگر اسمم در فهرست باشد، افتخار بزرگی است. قرار گرفتن در جمع مدعیان، خودش یک پیروزی است — هرچند امیدوارم یک روز برنده هم بشوم.

چرا فکر می‌کنید شایسته‌ی توپ طلا هستید؟

سؤال سختی است... (با خنده.) نمی‌دانم، در نهایت این روزنامه‌نگارها هستند که رأی می‌دهند. من همیشه فوتبال خودم را بازی می‌کنم. از کودکی هدفم این بود که مردم در ورزشگاه لذت ببرند. دریبل‌زدن را دوست دارم، اما در عین حال بازیکنی هستم که برای تیم کار می‌کند، گل می‌سازد و خودش هم گل می‌زند. بقیه‌اش سلیقه است. اگر کسی از عثمان دمبله خوشش بیاید، عالی‌ست. اگر نه، زندگی ادامه دارد. خواهیم دید.

هیچ‌وقت امباپه را دست نینداختید که شاید قبل از او توپ طلا ببرید؟

نه، نه، اصلاً. هیچ‌وقت در این‌باره حرف نمی‌زنیم. همیشه با کیلیان گفته‌ایم: اگر می‌خواهی توپ طلا ببری، باید عناوین تیمی را فتح کنی. موفقیت در رقابت‌های بزرگ، کلید ماجراست. اگر تیمی موفق باشی، شانس فردی هم داری. تمرکز ما روی همین است، نه چیز دیگر.

چطور از انتقادها به بهترین آمار گلزنی رسیدید؟

ترکیبی از عوامل بود. تغییر پست به شماره ۹ خیلی تأثیر داشت. نقش و تلاش‌ها کاملاً فرق دارد. در این موقعیت، وقتی به محوطه می‌رسی، انرژی بیشتری داری. گاهی فقط باید ضربه‌ی آخر را بزنی — همان tap-inهایی که من واقعاً ازشان خوشم می‌آید!

در مرکز، هوشیارتر شدم. موضوع اعتمادبه‌نفس هم هست. از شروع فصل، قبل از هر بازی به اطرافیانم می‌گفتم: «امروز سه تا می‌زنم!» شاید یکی یا هیچ‌کدام بشود، اما با این ذهنیت وارد زمین می‌شوم. همین ذهنیت تفاوت می‌سازد.

در خط حمله بیشتر لذت می‌برید یا وینگر بودن؟

نقش شماره ۹ را خیلی دوست دارم. هم مهاجم کلاسیک بازی کرده‌ام، هم ۹ کاذب. در مرکز فقط باید یکی‌دو نفر را دریبل بزنی. اما وقتی وینگر هستی، باید از چند نفر بگذری. وقتی به دروازه می‌رسی، تمرکزت کم‌تر شده. برای من بازی در مرکز ساده‌تر و مؤثرتر است.

اکتیکه گفت سخت‌گیری‌تان بیشتر شده. چه تغییری کردید؟

طبیعی است. حالا ۲۸ سال دارم. سن که می‌رود بالا، مسئولیت بیشتر می‌شود. در زمین و بیرون زمین جدی‌تر شده‌ام. با مربی بدنسازی و فیزیوتراپیست‌ها، همه‌چیز فرق کرده. بدنم را بهتر می‌شناسم. می‌دانم کی باید فشار تمرین را کم کنم.

این فصل بیشتر دفاع کردید. چرا؟

با مربی‌ای مثل لوئیس انریکه، اگر دفاع نکنی، نیمکت‌نشین می‌شوی. برای من یک مهاجم باید مثل بقیه تلاش کند.

همه دفاع کردند، همه حمله کردند. اشرف حکیمی در سه مرحله‌ی آخر گل زد، چون با تمام وجود بازی کرد. مربی گفت باید الگو باشم، و من هم تلاشم را کردم.

روحیه‌ی حمایتگر شما از کجا می‌آید؟

در رَن، بازیکنان باتجربه کمکم کردند؛ حالا نوبت من است. فوتبال کار تیمی است. اگر فقط به خودت فکر کنی، موفق نمی‌شوی. به جوان‌ترها کمک می‌کنم — چه دزیره، چه ژوآئو نوش.

دزیره شما را یاد لمین یامال نمی‌اندازد؟

هر دو فوق‌العاده‌اند. یامال از بچگی در بارسا همه را شگفت‌زده کرد. دزیره اول سخت تطبیق پیدا کرد، ولی منفجر شد. حرفه‌ای، باهوش، و با خانواده‌ای پشتیبان. آینده‌ی درخشانی دارد.

آیا ستاره‌ی اصلی این فصل PSG، لوئیس انریکه بود؟

بله. او ذهنیت تیمی را ساخت. اگر تلاش نکنی، بازی نمی‌کنی. اگر خوب نباشی، کنار می‌روی. تیم را ساخت، ایده دارد، و از ایده‌هایش کوتاه نمی‌آید.

نقطه‌ی عطفی برای شما بود؟

نه، فقط یک تصمیم فنی بود. هیچ اتفاقی نیفتاد. تمرکزم همیشه روی کمک به تیم بود.

بازی برگشت مقابل سیتی فصل را عوض کرد؟

قطعاً. عقب بودیم، ولی برگشتیم. آن گل من بعد از پاس بارکولا تیم را زنده کرد. بعدش لیورپول را حذف کردیم و فهمیدیم می‌توانیم تا آخر برویم.

حالا می‌روید به جام جهانی باشگاه‌ها...

بله. ریتم دیوانه‌وار است، ولی این همان فوتبالی‌ست که دوست دارم. اتلتیکو در گروه ماست، همان تیمی که در لیگ قهرمانان شکست‌مان داد. اما ما آماده‌ایم.

فشار قهرمان بودن؟

رئیس گفت: باید ادامه بدهیم. تیم جوانی داریم. چهار یا پنج سال برای ساختن تاریخ وقت داریم. می‌رویم برای قهرمانی.

در تیم ملی فقط ۷ گل زده‌اید. کم نیست؟

کم هست. خوب شروع کردم، ولی ثبات نداشتم. حالا جام جهانی ۲۰۲۶ نزدیک است. می‌خواهم رهبر تیم ملی باشم. باید الگو باشم.

انریکه چطور شما را برای بازی‌های بزرگ آماده می‌کرد؟

می‌گوید فوتبال جنگ نیست، فقط مسابقه است. باید با احساس، ولی کنترل‌شده بازی کنیم. می‌گوید: «از لحظه لذت ببر، شاید دیگر تکرار نشود.» تعادل دارد، آرام است، ولی بلندپرواز.

و در پایان: چپ یا راست؟

(می‌خندد) راست نمی‌دانم! شوت‌هایم با پای راسته، ولی کنترل توپم با چپ. در کل، داشتن هر دو پا چیز بدی نیست!