با یک قایق شکسته شروع شد | گفتگوی خواندنی با نبی رضایی قهرمان قایقرانی ایران و آسیا
تبعیض زیادی بین ما و فوتبال وجود دارد
هفت صبح| نبی رضایی، قهرمان پرافتخار قایقرانی ایران، از مسیری می‌گوید که با سختی و صبر طی شد؛ از مدالی که با وجود بیماری در مسابقات آسیایی چین گرفت، تا رؤیایی که با مربی همشهری‌اش و بدون تکیه بر امکانات حرفه‌ای، به واقعیت پیوست. این قایقران 26 ساله در گفت‌و‌گو با «هفت‌صبح»، از معنای واقعی قهرمانی، چالش‌های قایقرانی در ایران و فداکاری‌هایی می‌گوید که پشت هر مدال درخشان پنهان مانده‌اند.
این روزها مشغول چه تمریناتی هستید و چه رقابت‌هایی در تقویم امسال‌تان برجسته است؟
امسال مسابقه آسیایی چین را پشت سر گذاشتیم. علیرغم اینکه ویروسی شدم و امید چندانی به مدال نداشتم اما خوشحالم که دست خالی برنگشتم و نقره گرفتم. در مردادماه نیز مسابقات جهانی ایتالیا را پیش رو داریم.
وضعیت فعلی تیم ملی قایقرانی را چطور می‌بینید؟
در رده بزرگسالان نتایج رو به رشدی داشتیم و در المپیک، بیشترین شرکت‌کننده را نسبت به دوره‌های قبل داشتیم اما در بخش نوجوانان و جوانان باید یک برنامه ویژه‌ای داشته باشیم، چون فاصله زمانی زیادی با نفرات برتر دارند و باید بیشتر روی آن کار شود.
شرایط آماده‌سازی و اردوها چطور پیش می‌رود؟
اردوها از حالت متمرکز در تهران خارج شده و در باشگاه‌ها و استان‌ها دنبال می‌شود که این، از نظر فنی بسیار مثبت و رو به رشد بوده. با مربی‌های با‌دانش داخلی به نتایجی رسیدیم که حتی با مربی‌های خارجی هم به آن نرسیده بودیم. مشابه کشورهای اروپایی که در باشگاه‌ها تمرین می‌کنند، ایران هم خوشبختانه دارد به آن سمت می‌رود و روند خوبی دارد.
از آخرین مسابقه مهم‌تان بگویید؛ چه تجربه یا درسی برای‌تان ماندگار شد؟
مسابقات آسیایی چین بود که با وجود مریضی شدید، با نقره برگشتم. از نظر ذهنی خیلی من را جلو برد، چون ذهن اجازه نداد جسم تسلیم شود. به‌نوعی جسمم تسلیم ذهنم شد و روز مسابقه این فرصت را به من داد که تا حدودی بجنگم.
مسیر رسیدن به تیم ملی برای شما چطور بود؟ چه چالش‌هایی را پشت سر گذاشتید؟
مربی پایه و حال حاضر من، آقای ایمان‌پور عزیز که همشهری خودم هم هست، از ابتدا با هم وارد تیم ملی شدیم و تا امروز کنار هم هستیم. حدود ۱۱ سال می‌شود. ورود ما به تیم ملی خیلی آسان بود ولی در این مسیر ۱۱ ساله، می‌شود گفت هر روزش پر از چالش بود. درهای قفل بسیار زیادی را باز کردیم و مدال‌هایی را آوردیم که برای اولین بار در تاریخ ایران گرفته شد.
در این سال‌ها، چه چیزهایی را فدا کردید برای ماندن در اوج؟
راحتی، خیال آسوده، زمان.
قهرمانی چه چیزی به شما داد و چه چیزی از شما گرفت؟
اجازه بدهید جواب این سؤال را جور دیگری بدهم: راه قهرمانی، صبر را به من داد و عجله را ازم گرفت؛ ایمان را داد و سستی را گرفت؛ و خیلی چیزهای دیگر. به‌نظر من، کوچک‌ترین دستاورد قهرمانی آن مدال است. اسم‌های بی‌شماری را می‌بینید که مدال جهانی و المپیک دارند، اما فقط نام چند ورزشکار است که بر سر زبان‌ها مانده. در قایقرانی هم ورزشکارانی داشتیم که برای رسیدن به مدال، هر کار منفی‌ای را انجام می‌دادند. اما در نهایت، طبیعت کار خودش را می‌کند و آن چیزی که باقی می‌ماند، معنویت است.
وضعیت نگاه حمایتی به قایقرانی را چطور می‌بینید؟ آیا امکانات و تجهیزات کافی در اختیارتان هست؟
نسبت به کشورهای صاحب سبک، حمایتی روی این رشته نیست. من چین را مثال می‌زنم. سه بار به چین سفر کرده‌ام و سه استان را دیده‌ام. با جرئت می‌گویم که امکانات ایران در مقابل یکی از استان‌های چین هم نیست. با این حال، ورزشکاران ما و فدراسیون با پشتکاری که دارند، در برخی از مسابقات چین را هم پشت سر گذاشته‌اند.
آیا به خاطر کمبود بودجه یا شرایط سخت‌افزاری، موقعیت‌هایی را از دست داده‌اید؟
مسابقات زیادی در قایقرانی برگزار می‌شود؛ مثل آسیایی، کاپ‌های جهانی ۱ و ۲، ماراتن و جهانی سالانه. قایقرانی مانند رشته‌های هوازی دیگر مثل دوچرخه‌سواری، دو، و شنا، نیاز دارد به‌صورت پیوسته در مسابقات شرکت کند تا به شرایط مطلوب برسد. اما متأسفانه با وجود بودجه کم، مجبور هستیم مسابقات را گلچین کنیم.
بعضی از ملی‌پوشان نسبت به تمرکز رسانه‌ای و مالی روی فوتبال ناراحت هستند. شما چه نظری دارید؟
تبعیض بسیار زیادی وجود دارد و فوتبال بیشتر حالت صنعتی پیدا کرده تا ورزشی و قهرمانی.
اگر امروز با «نبی رضایی نوجوان» روبه‌رو شوید، به او چه می‌گویید؟
می‌گذارم همین راه را تجربه کند و از کنارش رد می‌شوم.
قهرمان بودن در ایران یعنی چه؟ فقط مدال گرفتن، یا چیزهای دیگری هم هست؟
در بخش دیگری از سؤال‌های‌تان اشاره کردم؛ قسمت کوچکی از قهرمانی مدال است و بخش اعظم آن را معرفت، معنویت، بخشش و پاکی تشکیل می‌دهد. مدال‌های زیادی گرفته شده اما در آخر این پهلوانی است که باقی مانده.
برای بچه‌هایی که با رؤیای قهرمانی وارد ورزش می‌شوند، چه پیامی دارید؟
نیازی نیست همه فاکتورهای ورزش قهرمانی‌تان را داشته باشید؛ با تلاش و کار مداوم به هر چیزی می‌توانید دست پیدا و کمبودهایتان را در آن ورزش جبران کنید.
در خلوت خودتان، وقتی به همه این سال‌ها فکر می‌کنید، حس‌تان نسبت به راهی که آمده‌اید چیست؟ واقعا ارزشش را داشت؟
قطعا این راهی را که با مربی‌ام آمده‌ام، تغییر نمی‌دهم؛ چون این کوه از چالش‌ها، درس‌ها و قهرمانی‌ها با یک قایق شکسته و یک پارو شروع شد که برایم ارزشمندش کرده و خدایی که هر لحظه با ما بود.
