ماجراجویی یک ایرانی در فوتبال زنان کالچوی ایتالیا

هفت صبح، ایلیا بهزاداول‌| در سال‌های اخیر، شاهد حضور بازیکنان ایرانی در کشورهای مختلف خارجی بوده‌ایم اما شاید یکی از نقاط ضعف فوتبال‌، نداشتن مربی در سطوح بالای فوتبال اروپا باشد‌. با وجود عدم حضور مربیان ایرانی در بالاترین سطح فوتبال اروپا، افرادی هستند که با تحصیل آکادمیک فوتبال و مربیگری در خارج از کشور و کار در رده‌های مختلف، موفق به حضور در لیگ‌های معتبر فوتبال دنیا شده‌اند.

صادق غفاریان، آنالیزور ایرانی باشگاه کوموی ایتالیا در لیگ سری A زنان یکی از معدود مربیان ایرانی حاضر در کشورهای مطرح اروپایی است که توانسته در سطح اول فوتبال زنان اروپا، حضور داشته باشد. او در گفت‌وگو با ما، راجع به دوران حرفه‌ای خود و چالش‌های حضور یک مربی ایرانی در فوتبال اروپا و رشد فوتبال زنان در کشور ایتالیا صحبت کرده است.

خودتان را معرفی کنید‌

صادق غفاریان رضوی، ۳۳ ساله متولد مشهد هستم. شروع فعالیت من به عنوان آنالیزور، با اولین دوره حضور تیم پدیده مشهد در لیگ برتر همراه بود. بعد به استقلال تهران پیوستم همراه با آقای علی منصوریان در کادر فنی این تیم حضور داشتم. پس از یک فصل حضور در استقلال، بار دیگر با آقای مهاجری در پدیده کار کردم و مدتی در تیم NK  Krsko اسلوونی بودم.

با توجه به اینکه هم در ایران و هم در اروپا دوره‌های مربیگری و آنالیز را پشت سر گذاشتید، آیا تفاوت سطح کیفی دوره‌ها مشهود است؟  چه چیزهایی باعث می‌شود که آموزش‌ها در کشورهای اروپایی جلوتر از کشورهایی مثل ایران باشد؟

در ایران که اصلا دوره تخصصی آنالیز زیر نظر فدراسیون فوتبال ایران برگزار نمی‌شود، همچنین حتی AFC هم در این مورد من ندیدم پوشش خاصی بدهد. لذا اصلا نمی‌شود مقایسه‌ای در مورد دوره آنالیز انجام بدهیم. ولی در مورد دوره‌های مربیگری، بزرگ‌ترین تفاوت، به‌روز نبودن داده‌های آموزشی در دوره‌های مربیگری در ایران است.


همچنین فیلتر‌های لازم برای صدور مدرک مربیگری در ایران صورت نمی‌گیرد. مسئله بعدی در مورد پیگیری و ارزیابی کسی که در دوره شرکت کرده توسط فدراسیون بعد از پایان دوره هست‌ تا اقدام برای شرکت در دوره بعدی، فعالیت‌های شما در آن چارچوبی که مجوز دارید، توسط فدراسیون رصد می‌شود. 

در رسانه‌ها نوشته شده که شاید تعداد افرادی که در یک سال از کلاس‌های مربیگری آلمان و ایتالیا فارغ‌التحصیل می‌شوند به ۱۰۰ نفر نرسد‌ اما همه آنها به قدری تجربه کسب کردند که بتوانند در بالاترین سطح مربیگری کنند. 

دقیقا همینطور است، در هر دوره‌ای که قرار است در اینجا شرکت کنیم، باید فرم‌های چند صفحه‌ای ارزیابی تکمیل شوند و سپس این فرم‌ها توسط کمیته آموزش فدراسیون مورد بررسی قرار خواهند گرفت.

در رابطه با دیدگاه به مربیان ایرانی در فوتبال اروپا، پرسش این است که آیا نگرش مثبتی نسبت به حضور افراد از کشورهای آسیایی به عنوان مربی در کشورهایی با فوتبال معتبر نظیر ایتالیا وجود دارد؟ همچنین، آیا در دوره‌هایی که شرکت کرده‌اید، مربی ایرانی دیگری نیز وجود داشته است که در سطح بالا فعالیت کرده باشد؟

اگر بخواهم به‌طور صادقانه صحبت کنم، متأسفانه نگرش مثبتی در این زمینه وجود ندارد. حتی کشورهای اروپایی با سطح بالاتر، مانند اسپانیا، دوره‌های برگزار شده در کشوری نظیر فرانسه را به‌طور کامل به رسمیت نمی‌شناسند. به این صورت که اگر شما دوره‌های آموزشی را در فرانسه گذرانده باشید و به اسپانیا بیایید، برای کسب مجوز کار موظف به گذراندن یکسری کارگاه‌های آموزشی به‌منظور معادلسازی مدرک خود خواهید بود. طبیعی است که این اختلاف دید نسبت به فوتبال آسیا به‌مراتب بیشتر است. من دوستان ایرانی دارم که دوره‌های آموزشی را در کشورهای دیگر اروپایی گذرانده‌اند و در حال حاضر مشغول فعالیت هستند.

توجه به فوتبال زنان در اروپا طی چند سال اخیر بیشتر شده اما ایتالیا، همچنان جزو کشورهای پرافتخار در فوتبال زنان نیست. فوتبال زنان در ایتالیا به طور کلی در چه سطحی است و آیا سرمایه‌گذاری مناسبی برای رشد فوتبال زنان در این کشور انجام شده یا خیر؟

فوتبال زنان در ایتالیا به‌طور حرفه‌ای بسیار نوپاست و امسال سومین سالی است که لیگ سری A به‌صورت حرفه‌ای برگزار می‌شود. این موضوع یکی از دلایل کمتر دیده شدن این لیگ نسبت به کشورهای انگلستان، آلمان و اسپانیا به‌شمار می‌آید. به‌علاوه، با سیاست‌های جدید دولت ایتالیا، زمینه برای ورود سرمایه‌گذاران خارجی به فوتبال زنان، به‌ویژه از امسال فراهم شده است. در سال آینده، شکل برگزاری مسابقات و حتی لوگوی مسابقات به‌طور کامل تغییر خواهد کرد.

با توجه به اینکه تعداد تیم‌های بانوان در دنیا به مراتب کمتر از تیم‌های مردان است، با ورود سری A به شکل حرفه‌ای‌تر، بازیکنان ملی‌پوش و مطرح بیشتری، به‌ویژه از لیگ انگلیس و کشورهای حوزه اسکاندیناوی، به سمت تیم‌های ایتالیا جذب شده‌اند. به‌عنوان مثال، حضور اسپانسرهایی چون تیک‌تاک در باشگاه یوونتوس موجب جذب بازیکنانی با وجهه تبلیغاتی بالا مانند آلیشا لمان در ایتالیا و لیگ سری A شده است.

نکته جالب این است ‌‌زمانی که با بازیکنانی که سابقه بازی در کشورهای انگلستان و اسپانیا را دارند، گفت‌وگو می‌شود، آنها بر این باورند که هرچند از نظر امکانات باشگاه‌ها هنوز اختلافی با سایر کشورهای پیشرفته وجود دارد‌ اما لیگ سری A را دشوارتر و فوق‌العاده تاکتیکی‌تر ارزیابی می‌کنند.

با این حال، اختلاف در پرداخت‌ها و امکانات باشگاه‌ها قابل مقایسه با قدرت‌های اصلی فوتبال زنان در اروپا نیست و زمان و حضور سرمایه‌گذاران بزرگ‌تر می‌تواند به بهبود این وضعیت کمک کند. به‌عنوان نمونه، در باشگاه Como Women بالغ بر ۱۰۰ میلیون دلار سرمایه‌گذاری شده که در فوتبال زنان در دنیا بی‌سابقه است.

با مرور بر مطالب منتشر شده در صفحات مجازی باشگاه متوجه شدیم که این تیم، یکی از باشگاه‌های پیشرو در زمینه اهمیت دادن به فوتبال زنان و برابری حقوق زنان و مردان در فوتبال اروپاست؛ این فعالیت‌ها تا چه میزان روی بهبود شرایط بازیکنان و تیم‌های فوتبال زنان در ایتالیا اثرگذار بوده است.

یکی از مسائل رایج در فوتبال زنان، اختلاف چشمگیر اعداد پرداختی نسبت به فوتبال مردان است که موجب می‌شود بسیاری از بازیکنان نتوانند به فوتبال به‌عنوان تنها منبع درآمد خود اتکا کنند. به همین دلیل، بسیاری از بازیکنان در طول دوران بازی خود در حال تحصیل در سطوح بالای آکادمی هستند یا مشاغل دومی نظیر حسابداری، تدریس، یا تخصص در تغذیه را دنبال می‌کنند.

به‌عنوان مثال، ما بازیکنی در تیم داشتیم که عضو تیم ملی فنلاند بود و همزمان به‌عنوان مدیر پروژه در فدراسیون فوتبال سوئد فعالیت می‌کرد. با توجه به اینکه جبران این اختلاف مالی به‌سادگی امکان‌پذیر نیست، باشگاه ما تلاش کرد تا با برگزاری دوره‌های مختلف و شناسایی ظرفیت‌های بازیکنان، آنها را برای فعالیت در دوران پس از ورزش حرفه‌ای خود آماده کند.