بازیکنان استقلال باید دنبال تیم باشند
در خط حمله شرایط فاجعه است. مهاجمان استقلال روی هم به اندازه انگشتان یک دست هم گل نزده‌اند
هفت صبح، بهمن طهماسبی| استقلال در حال تجربه یکی از سخت‌ترین و بحرانی‌ترین دوران‌های خودش است. شاید عجیب به نظر برسد اما واقعیت این است که ما حالا به بازی‌هایی می‌گوییم «خوب» که صرفا کمی بهتر از فاجعه‌اند! این نشان می‌دهد اوضاع چقدر آشفته است. تیمی که روزی الگوی ثبات، رقابت و جاه‌طلبی بود، حالا تبدیل شده به مجموعه‌ای بی‌روح، بی‌برنامه و بی‌فرمانده.
در این بازی خاص، شاید نسبت به دیدارهای قبلی کمی بهتر ظاهر شدند اما این «بهتر بودن» اصلا معیار درستی برای قضاوت نیست. وقتی سقف انتظارات اینقدر پایین آمده، هر حرکت مثبتی بزرگ جلوه می‌کند اما حقیقت این است که تیم نه برنامه دارد، نه انسجام و نه حتی آینده روشن.در مورد سرمربی هم باید بگویم که از همان ابتدا مشخص بود انتخابی منطقی نبوده. نه رزومه قابل دفاعی داشت، نه سابقه‌ای که بتواند در این بحران کاری از پیش ببرد. نمی‌فهمم در چنین شرایطی چرا چنین انتخابی صورت گرفت. استقلال تیمی نیست که هرکسی به راحتی سکاندار آن شود. اینجا جای تجربه و کاریزماست، نه آزمون و خطا.
در این بین صحبت‌هایی هم درباره بزرگ‌ترهای تیم مطرح شد که به نظرم نباید انجام می‌شد. اگر چیزی گفته شده، اشتباه بوده. تیمی مثل استقلال همیشه به بزرگ‌ترهایی نیاز دارد که ستون و تکیه‌گاه باشند، نه اینکه زیر سؤال بروند.در مورد عملکرد رامین رضائیان باید صادقانه گفت او جزو معدود بازیکنانی است که قابل دفاع است.
تمام توانش را برای تیم می‌گذارد و فعلا هیچ گزینه‌ای برای جایگزینی‌اش وجود ندارد. نه از بازیکنان جوان به درستی استفاده شده، نه رقابت جدی‌ای در تیم ایجاد شده. وقتی بازیکن بداند که جایش ثابت است، کیفیت افت می‌کند. همین الان بسیاری از این بازیکنان فصل بعد باید به دنبال تیم جدیدی باشند، چون ادامه این وضعیت هم برای خودشان و هم برای استقلال دردسرساز خواهد شد.
در خط حمله شرایط فاجعه است. مهاجمان استقلال روی هم به اندازه انگشتان یک دست هم گل نزده‌اند. این در حالی است که روزی رقابت برای آقای گلی بین مهاجمان استقلال در جریان بود. محمدرضا آزادی با ۲-۳ گل نمی‌تواند مهاجم اول استقلال باشد. زمانی حتی ذخیره‌های ما ۴-۵ گل می‌زدند، این یعنی عمق و رقابت در تیم وجود داشت. حالا اما نه رقابتی هست و نه کیفیتی.
وضعیت تیم از نظر روانی هم مناسب نیست. استقلال امروز یک فرمانده ندارد. بازیکنانی مثل سیدحسین حسینی که هم دروازه‌بان هستند و هم کاپیتان، باید ستون تیم باشند. اما سؤال اینجاست که آیا بازیکنان از او حرف‌شنوی دارند؟ تیم نیاز به رهبری دارد، کسی که بتواند در زمین و رختکن همه را جمع کند. آیا روزبه چشمی و سیدحسین می‌توانند این نقش را ایفا کنند؟ هنوز مشخص نیست.
فقط در دوره‌ای که فرهاد مجیدی آمد، توانست با جمع کردن حواشی تیم را به قهرمانی برساند. اما باقی سال‌ها، اوضاع همین بوده: بی‌برنامه، پر از حاشیه و بدون شخصیت تیمی.استقلال باید هرچه سریع‌تر خودش را بازسازی کند. با این شرایط، نه تنها موفقیتی در کار نیست، بلکه خطر سقوط به میان‌مایگی هم جدی‌تر از همیشه است.
