تئاتر رویاها در کیلومتر پنج جاده کرج

هفت صبح| ‌53 سال پیش در مهرماه 1350 دو پروژه بزرگ در تهران افتتاح شد که به نوعی اختتامیه جشن‌های بزرگ دو هزار و پانصدساله دربار ایران در شیراز و تخت جمشید محسوب می‌شد. دو ابر پروژه حاصل شکوفایی اقتصادی ایران در دهه چهل که با دوپینگ قیمت نفت نیز همراه شده بود. دو پروژه‌ای که به شکلی پرمعنا یک نقطه پایان بر ده سال پرتکاپوی اقتصادی و اجتماعی ایران بود و به زودی شاید از سال بعد نخستین نشانه‌های زوال اقتصادی ایران و متعاقب آن افزایش بی‌سابقه درجه خودکامگی رضا پهلوی و به حاشیه رفتن اقتصاددان‌های موفق دهه چهل و به روی کارآمدن اقتصاددان‌های چاپلوس مشاهده شدند. 
 

این دو ابرپروژه برج شهیاد و مجموعه ورزشی آریامهر بودند. یکی با طراحی حسین امانت معمار مشهور و البته بهایی و دیگری با طراحی عبدالحسین فرمانفرماییان یکی از پسران خاندان فرمانفرماییان که توسط یک شرکت آمریکایی با ظرافت و دقت اجرا شده بود. بازی افتتاحیه این ورزشگاه خیره کننده و استثنایی شش ماه بعد شکل گرفت. پرسپولیس تهران که آن سال‌ها حکومتی خیره کننده بر فوتبال ایران داشت در مقابل کروزیروی برزیل که توستائو از فاتحان جام جهانی 1970 را در ترکیب خود داشت.

بین دو نیمه هم عارف خواننده پاپ ایرانی به اجرای برنامه پرداخت. آن بازی را کروزیرو 4 بر 2 از سرخ‌ها برد. اولین گلزن در این ورزشگاه به شکلی معنادار توستائوی برزیلی بود و اولین  ایرانی که پایش  به گلزنی در این مسابقات باز شد صفر ایرانپاک بود. از کیفیت چمن این ورزشگاه به شدت محافظت می‌شد و عملا تا چهارده ماه بعد هیچ بازی مهمی در این ورزشگاه انجام نشد تا بازی برگشت ایران و کره شمالی  در مقدماتی جام جهانی که با نتیجه مساوی بدون گل تمام شد.

اولین بازی باشگاهی در این ورزشگاه در خرداد 1352  شکل گرفت و دوتیم پاس و عقاب یک بازی باشگاهی را در این ورزشگاه زیبا برگزار کردند که پاس با دو گل حسین کازرانی و اکبر مالکی حریف را شکست داد. چند روز بعد هم تاج با گل  زودهنگام عادلخانی از سد پرسپولیس در همین ورزشگاه گذشت.

تقدیر این گونه بود که در مرداد و شهریور همین سال این ورزشگاه شاهد دوتا از مهم‌ترین و تاریخی‌ترین بازی‌های فوتبال ایران باشد. جایی که بازیکنان تیم ملی در جبران شکست سه بر صفر در خاک استرالیا،‌ در همان سی دقیقه اول دو بر صفر از استرالیا پیش افتادند اما نتوانستند گل سوم را بزنند و در نهایت حذف شدند و در 17 شهریور که پرسپولیس با آتشبازی همایون بهزادی و حسین کلانی تیم تاج رایکوف با 13 ملی پوش را شش بر صفر در هم کوبید.

جایی که منصور رشیدی چهار گل و ناصر حجازی دو گل دریافت کردند... این ورزشگاه که حالا آزادی نامیده  می‌شود دیشب تولد دوباره‌ای را تجربه کرد. پس از یک بازسازی بزرگ و طولانی. دورانی که نشان داد چقدر از اعتبار ورزش ایران در سطح جهانی مدیون این ورزشگاه زیباست.


بازی تیم منتخب 98 و تیم منتخب سرخابی‌ها که در استادیوم نونوار اما خالی از جمعیت با نتیجه شش بر 4 به نفع 98 پایان یافت. مشخص بود که در سرمای میان هفته تهران  نام‌های قدیمی فوتبال ایران آن هم بدون ستاره‌های مهم آن دوران نمی‌توانند جمعیت زیادی را به ورزشگاه بکشانند. با این حال ماموران در ورزشگاه بودند تا برای هر موقعیت خاصی آماده باشند. 

آزادی، این ورزشگاه زیبای صد هزار نفری یک تئاتر رویاهاست. یک کولیزیوم مدرن برای مردم ایران. شخصا برای من با خاطرات متنوعی عجین شده. پر از شادی و غم. پر از هیجان و دلهره.  بازگشت دوباره آن به چرخه فعالیت را تبریک می‌گوییم. به امید حضور هزاران مرد و زن و پسر و دختر در این ورزشگاه زیبا و شنیدن دوباره فریادهای تشویق و آن شور سراسیمه و آن ارتعاش مهیبی که وقتی از پله‌های منتهی به ورودی‌های ورزشگاه بالا می‌روی و اولین نما از چمن سبز زیر تلالوی خورشید را می‌بینی، وجودت را فرا می‌گیرد ...