آقای آرتتا؛ داوری مشکلی نداشت!؟
آرسنال با آرتتا باید برای کسب عنوان سومی یا چهارمی تلاش کند؟
روزنامه هفت صبح، شهنام صفاجو| آرسنال که در دوران آرسن ونگر تیمی تاکتیک‌پذیر و فرصت‌طلب بود و به سختی شکست می‌خورد، در دوره مربی جوان اسپانیایی خود، تبدیل به تیمی سینوسی و بی‌ثبات شده و مشخصاً در بازی‌های مهم، توان لازم برای غلبه بر حریف را ندارد.
به نظر می‌رسد رختکن تیم لندنی در بازی‌های پُرفشار آخر فصل بیشتر پیگیر نتایج رقیب اصلی این سال‌های توپچی‌ها است تا در اوج استرس ببینند هالند و رفقا چند گل به ثمر رساندند تا آنها کیلومترها دورتر دست‌ها را بالا بگیرند.
شاهد مثال، نتایج تاسف‌آور فصل گذشته است که آرسنال با رهبری ضعیف آرتتا، برخی بازی‌های مهم آخر فصل را با ناکامی مطلق به پایان رساند تا سیتی از این ضعف بزرگ، پل پیروزی بسازد و قهرمان لیگ برتر شود. آرسنال در هفته 36 و 37 فصل گذشته، دو شکست غیرمنتظره مقابل برایتون و ناتینگهام فارست داشت تا با 5 امتیاز کمتر، قهرمانی را تقدیم تیم نفتی پپ کند.
فصل 24-2023 هم با رویکرد جدید سرمربی کم‌تجربه ورزشگاه امارات همراه شده که به دفعات شاهد جبهه‌گیری این مرد کاتالان دربرابر داوران مطرح انگلیسی بوده‌ایم. به این عبارت آرتتا همواره سعی کرده تمام کاستی‌های تیمش که بیشتر آن به ضعف تاکتیکی و ارنج تیمی‌اش برمی‌گردد را متوجه داوران کند تا از زیر فشار هواداران و رسانه‌ها خارج شود؛
اما زمانی که تیمش می‌برد، او جنتلمن می‌شود و پس از بازی با نیمکت رقیب و تیم داوری دست می‌دهد و ژست دموکراتیک می‌گیرد؛ درست مثل بازی این هفته که 6 بر صفر وستهام را شکست داد؛ ایرادی به داوری نگرفت و از بازی عالی تیمش سخن گفت. شاید شما معتقد باشید که این مسئله جزئی از فوتبال است،
اما وقتی عکس‌العمل مربیان باتجربه و حتی جوان مثل آنچلوتی و زیدان را در برد و باخت‌های یک فصل فوتبالی می‌بینیم، قطعاً به این نتیجه می‌رسید که رفتار خوب هم ژنتیکی است و به DNA مربیان بستگی دارد.
داوری به سبک انگلیسی
همیشه اعتقاد داشتم که انگلیسی‌ها بهترین داوران دنیا هستند؛ آنها در داوری فوتبال بسیار منحصر به فرد بوده و سبک خاصی در قضاوت خود دارند. این مردان عموماً سیاه‌پوش کمتر از سوت خود استفاده می‌کنند که به معنای سرعت دادن به بازی و احترام به تماشاگر است؛
در قضاوت قاطع هستند؛ ارتباط درستی با کمک داوران و تیم داوری VAR دارند؛ اشتباه خود را می‌پذیرند و از خودنمایی و سرشاخ‌شدن با مربیان و بازیکنان و هواداران اجتناب می‌کنند تا نقشی مهم در بهترین لیگ فوتبال دنیا ایفا نمایند.
بنابر آمار وب‌سایت worldfootball.net در فصل 24-2023 لیگ برتر انگلیس و تا هفته بیست و پنجم مسابقات، 237 بازی توسط 24 داور انگلیسی و یک داور استرالیایی داوری شده که 1067 مورد کارت زرد، 24 کارت زرد دوم و 19 کارت قرمز مستقیم هم از جیب آنان خارج شده است. فوتبال در انگلیس بسیار نزدیک و پُربرخورد است و این کار داوران را سخت‌تر می‌کند؛
اما در بیشتر موارد شاهد بودیم که داوران انگلیسی بسیار خونسرد هستند و اغلب تصمیمات آنها هم درست و در نتیجه نهایی تعیین‌کننده بوده است. شاید تنها اشتباه بزرگ داوری لیگ برتر در فصل جاری به رقابت لیورپول و تاتنهام برگردد که سایمون هوپر داور بازی و دارن انگلند و دن کوک داوران VAR گل صحیح لوئیز دیاز را آفساید تشخیص دادند و کمی بعد هم عذرخواهی کردند و از داوری در لیگ برتر تعلیق شدند.
در این فصل آنتونی تیلور 18 بازی لیگ برتر را قضاوت کرده و در صدر همه داوران انگلیسی قرار گرفته است. تیم رابینسون، جان بروکس، سایمون هوپر، رابرت جونز، پل تیرنی، کریس کاواناگ، اندی مَدلی، مایکل اولیور و کرک پاوسون هم در جایگاه‌های بعدی ایستادند تا 10 داور پُرکار این فصل فوتبال انگلیس باشند. جارد گیلت هم تنها داور استرالیایی لیگ برتر است که 11 بازی را قضاوت کرده است.
آرسنال؛ سوم یا چهارم!
آرسنال فصل را در حالی شروع کرد و ادامه داد که به وضوح در اسکواد تیمی خود دچار مشکل بود. آقای مربی دفاع راست مورد اعتماد ندارد و به اجبار از بن وایت و تومیاسو ژاپنی استفاده می‌کند که پست تخصصی آنها دفاع میانی است.
هدف اصلی آرتتا بازی گرفتن از یورین تیمبر هلندی بود که همان ابتدای راه با مصدومیت رباط صلیبی مواجه شد و از میدان فوتبال فاصله گرفت. آرسنال در پست دفاع چپ نیز فقط یک بازیکن دارد؛ اولکساندر زینچنکو که از سیتی آمده و نفر جایگزینی ندارد. ایده مربی کاتالان در ابتدای فصل استفاده از تیمبر بر حسب ضرورت در دفاع چپ نیز بود که حداقل امسال به این خواسته خود نرسیده است.
توپچی‌ها در دفاع میانی با حضور سالیبا، ماگالاش و یاکوب کیویُور قدرتمند هستند. نکته جالب در ساختار دفاعی تیم، استفاده از داوید رایا به‌جای آرون رمزدیل در درون دروازه است که باید دید این ایده تا چه زمانی جواب می‌دهد.
استخدام گرانقیمت دکلان رایس در پست شماره 6 عملاً باعث خروج توماس پارتی از ترکیب اصلی و حضور یک خط در میان جورجینیو برزیلی در میانه زمین تیم شده است. رایس هافبک دفاعی بسیار خوبی است که ضمن تحکیم ساختار دفاعی آرسنال، رابط خوبی بین خطوط میانی و حمله تیم لندنی است و در گلزنی هم تبحر خاص خود را نشان داده است.
مارتین اُوده‌گارد نروژی در نقش بازیساز تیم در بسیاری از بازی‌ها حضور موفقی دارد؛ هرچند در بازی‌های بزرگ معمولاً او ناپدید می‌شود! یار ذخیره او امیل اسمیت‌رو که روزی گمان می‌رفت ستاره انگلیسی‌ها خواهد شد هم فقط افتخار پوشیدن پیراهن شماره 10 تیم را دارد و نقش دیگری به او نمی‌آید!
امسال در پست وینگر چپ، مارتینلی و تروسارد بازی‌های زیادی را درآوردند و بازی همیشه درخشان بوکایو ساکا در نقش وینگر راست هم که نیازی به تعریف و تمجید ندارد. این وسط کای هاورتز باقی می‌ماند که آرتتا سعی می‌کند از او در پست مهاجم هدف استفاده نکند تا کمتر مورد انتقاد قرار گیرد؛
جایی که پاشنه آشیل مربی اسپانیایی است و با ژسوس همیشه مصدوم و ادی انتکیا و ریس نلسون گل‌نزن، در بازی‌های مهم با عدم حضور یک شماره 9 عالی مثل ایان رایت، دنیس برگ‌کمپ یا تیری هانری مواجه می‌شود تا احتمالاً کل فصل را ببازد.
2+2 رقیب اصلی
در 14 هفته باقیمانده تا پایان فصل، آرسنال بازی‌های سختی دارد؛ از جمله 4 بازی با BIG6 که می‌تواند تعیین‌کننده باشد؛ در این بازی‌ها تیم لندنی تنها یکبار میزبان است (چلسی) و در سه بازی دیگر باید به خانه سیتی، تاتنهام و منچستریونایتد برود؛ ضمن این که بازی با نیوکاسل، برایتون، آستون‌ویلا و اورتون هم باقی مانده است.
در نهایت به نظر می‌رسد این فصل هم زور آرسنال با مربی کم‌تجربه‌اش به سیتی و لیورپول نمی‌رسد و برای کسب عنوان سومی یا چهارمی باید در تلاش و رقابت با تاتنهام و منچستریونایتد باشد.
