فوتبالیست‌های زن همچنان در حسرت بازی در ورزشگاه آزادی
با وجود پیشرفت‌های چشمگیر فوتبال زنان در ایران، تیم ملی و باشگاه‌های زنان، هنوز فرصت بازی در ورزشگاه آزادی را پیدا نکرده‌اند؛ ورزشگاهی که برای هر فوتبالیست ایرانی نماد آرزو و تحقق رویاست.
به گزارش هفت صبح ورزشی، فوتبال زنان ایران طی سال‌های گذشته مسیری پرچالش اما رو به رشد را پشت سر گذاشته است. صعود به رقابت‌های معتبر آسیایی، حضور در مرحله مقدماتی جام جهانی و پرورش بازیکنانی که نامشان بر سر زبان‌ها افتاده، بخشی از دستاوردهای این رشته است. با این حال، در کنار تمام این موفقیت‌ها، یک حسرت مشترک در دل همه فوتبالیست‌های زن باقی مانده است: تجربه بازی در ورزشگاه آزادی.
ورزشگاه آزادی نه تنها بزرگ‌ترین استادیوم فوتبال کشور، بلکه نماد رویاهای فوتبالی برای چند نسل از ایرانیان است. برای بازیکنان زن، ورود به چمن آزادی فراتر از یک مسابقه ساده تلقی می‌شود؛ اتفاقی که می‌تواند سال‌ها تلاش و رنج آنان را به شکلی نمادین به رسمیت بشناسد. با این حال، این فرصت تاکنون از آنان دریغ شده و حتی تیم ملی زنان نیز در هیچ دیدار رسمی یا دوستانه‌ای روی چمن آزادی قرار نگرفته است.
این موضوع در حالی است که ورزشگاه آزادی بارها میزبان تیم ملی مردان و باشگاه‌های بزرگ کشور بوده و حتی به‌عنوان یکی از مشهورترین استادیوم‌های جهان شناخته می‌شود. در مقابل، فوتبال زنان عمدتاً در زمین‌های کوچک‌تر، با امکانات محدودتر و گاه بدون تماشاگر برگزار شده است. همین تفاوت‌ها باعث می‌شود رؤیای آزادی برای فوتبالیست‌های زن، بیشتر شبیه به یک حسرت دست‌نیافتنی جلوه کند.
فراهم کردن امکان حضور زنان در آزادی، نه تنها یک اقدام نمادین برای حمایت از فوتبال زنان است، بلکه می‌تواند انگیزه‌ای بزرگ برای نسل آینده باشد؛ نسلی که فوتبال را با عشق دنبال می‌کند و در رویای روزی است که صدای پای دختران ایرانی نیز در آزادی طنین‌انداز شود.
امروز که فوتبال زنان ایران با وجود همه کمبودها در مسیر پیشرفت قرار گرفته است، شاید زمان آن فرا رسیده باشد که رؤیای آزادی به واقعیت تبدیل شود. رویایی ساده اما پرمعنا؛ اینکه دختران فوتبالیست هم بتوانند همانند همتایان مرد خود، در نمادین‌ترین استادیوم کشور بازی کنند و طعم واقعی حضور در قلب فوتبال ایران را بچشند. تا آن روز اما، آزادی همچنان در ذهن و دل زنان فوتبالیست، بیشتر یک آرزوست تا یک تجربه واقعی.
