مصرف ۹۰ میلیون لیتر آب مجازی برای غذادهی به سگ‌ها

دریکوند در تحلیل اثرات غذادهی به سگ‌ها، دریچه جدیدی را می‌گشاید و از منظر آب مجازی به تحلیل این پدیده می‌پردازد. به اعتقاد او، اگرچه طرفداران غذادهی معتقدند که ضایعات بخش تولید پروتئین را به سگ‌های بلاصاحب می‌دهند اما این تحلیل‌ها اشتباه است زیرا نه تنها افرادی هستند که مرغ را پخته و به سگ‌ها می‌دهند بلکه غذادهی به سگ‌ها بخش تقاضای مواد پروتئینی را تحریک کرده و منجر به افزایش خرید در این بخش می‌شود. یعنی اگر نیاز روزانه تهران به گوشت مرغ هزار تن باشد، با در نظر گرفتن پدیده غذادهی، این نیاز به روزانه 1300 تن افزایش می‌یابد.

برای تولید هر کیلوگرم گوشت و پروتئین 18 هزار لیتر آب مصرف می‌شود و دریکوند با یک حساب سرانگشتی و لحاظ کردن مصرف سالانه یک کیلوگرم گوشت برای هر سگ بلاصاحب با در نظر گرفتن جمعیت پنج میلیونی این حیوان، به مصرف 90 میلیون لیتر آب مجازی صرفا برای غذادهی به سگ‌های بلاصاحب می‌رسد و این در حالی است که تالاب‌های ایران یکی پس از دیگری خشک شده و برای انتقال آب خلیج فارس، پروژه‌های کلان با 12 ایستگاه پمپاژ اجرا می‌شود.

او از زاویه‌ای دیگر هم به رقابت جمعیت سگ‌های بلاصاحب با حق حیات در ایران می‌پردازد و با در نظر گرفتن جمعیت 13 میلیون نفری تهران، بر این باور است که اگر یک میلیون نفر در پایتخت سگ یا گربه نگه دارند، این حیوان به مثابه یک شهروند آب برای رفع نیازهایش مصرف می‌کند، آن هم در کشوری که در مدیریت منابع آب شکست خورده است.