کوروش احمدی در گفت‌وگو با هفت صبح ابتدا به ساکن اذعان دارد که «اصل ماجرا نه یک موضوع تازه، بلکه ادامه روندی قدیمی است که آمریکا طی دهه‌ها از موقعیت میزبانی خود سوءاستفاده کرده و به صورت میلی با توسل به بهانه «دلایل امنیت امنیتی» موانع هدفمندی در مسیر انجام وظایف دیپلماتها یا اعطای ویزا به آنها اجرای وظایف دیپلماتیک هیات های نمایندگی نزد ملل متحد را مختل کرده است؛ بهانه هایی که تقریباً همیشه رنگ‌وبوی سیاسی داشته است.»
به گفته دیپلمات پیشین ایران در سازمان ملل، «توافق‌نامه مقر ۱۹۴۷ که رابطه سازمان ملل و ایالات متحده را تنظیم می‌کند، مسئولیت‌های روشنی بر دوش دولت میزبان گذاشته است. میزبان ملزم است که دیپلماتهای کلیه اعضای سازمان ملل را بدون تبعیض بپذیرد، از مداخله در انجام وظایف آنها خودداری کند و محدودیت ها باید حداقلی باشد و نباید در انجام وظیفه آنها اخلال کند. البته در این توافق‌نامه مقر یک ماده ای وجود دارد که به کشور میزبان اجازه می‌دهد «به دلایل امنیتی ملی» محدودیت هایی قائل شود و البته ملزم است که در مورد این محدودیت ها و دلایل آنها به سازمان ملل توضیح دهد و این محدودیت های نباید در حدی باشد که مانع عمل دیپلمات ها به وظایفشان باشد.» از منظر احمدی، «همین ماده در طول سال‌های گذشته، ابزار اصلی واشنگتن برای اعمال محدودیت‌های گزینشی علیه برخی کشورها بوده است». این کارشناس حوزه سیاست خارجی یادآوری می‌کند که «آمریکا سابقه طولانی در استفاده سیاسی از همین ماده دارد و به نمونه های تاریخی از ندادن ویزا به یاسر عرفات و دیگر مقامات فلسطینی در دهه ۱۹۸۰ تا کنون، ایجاد محدودیت برای کوبایی‌ها، دیپلمات های شوروی ها و هیئت‌های ایرانی در دوره‌های مختلف اشاره می کند». به تعبیر دیپلمات سابق، «در همه این موارد دولت میزبان به بهانه «امنیت ملی» متوسل شده، در حالی که ماهیت سیاسی تصمیمات کاملاً آشکار بوده است.»
در پاسخ به این پرسش که آیا ایران می‌تواند از نظر حقوقی علیه این اقدام آمریکا در سازمان ملل اعتراض مؤثر انجام دهد، احمدی توضیح می‌دهد که «سازوکار شکایت از طریق کمیته موسوم به «کمیته کشور میزبان» انجام می‌شود؛ جایی که کشورها محدودیت‌های ایجادشده را مطرح می‌کنند و نماینده آمریکا نیز پاسخ می دهد. اما تجربه چند دهه اخیر نشان می‌دهد که این اعتراضات  معمولاً به جایی نمی رسد، زیرا سازمان ملل بویژه در غیاب حمایت گسترده از سوی اکثریت کشورها در سازمان ملل امکان چندانی برای ملزم کردن دولت میزبان به انجام وظایفش را ندارد. در نهایت، وقتی آمریکا می‌گوید تصمیمی را به "دلایل امنیت ملی" گرفته، عملا مسئله مسکوت می ماند». به همین دلیل دیپلمات پیشین کشورمان به هفته صبح می‌گوید که «منازعه میان دولت میزبان و کشورهای معترض بیشتر سیاسی است تا حقوقی و معمولا سازمان ملل کار خیلی زیادی نمی تواند انجام دهد.»