آنچه باید درباره دوره هفت ساله سربازی زنان در کره شمالی بدانید

زنان کره شمالی باید حداقل هفت سال و مردها ده سال در ارتش خدمت کنند. این طولانی‌ترین خدمت سربازی در دنیا است. تخمین زده می‌شود که حدود ۴۰ درصد از زنان ۱۸ تا ۲۵ ساله مشغول به خدمت نظامی هستند. انتظار می‌رود این رقم افزایش یابد، زیرا تنها دو سال است که خدمت برای زنان اجباری شده. دولت می‌گوید حدود ۱۵ درصد از بودجه کشور صرف ارتش می‌شود، اما به گفته ‌اندیشکده ها این رقم می‌تواند بالای ۴۰ درصد باشد. احتمالاً دانش آموزان بااستعداد (مثلاً در ورزش یا موسیقی) از خدمت معاف می‌شوند.

**** داستان لی سو یئون

"لی سو یئون" تقریباً ده سال در پایین یک تخت دوطبقه و در اتاقی مشترک با ده زن دیگر می‌خوابید. به هرکس یک کشوی کوچک داده می‌شد تا یونیفرم خود را در آن قرار دهند. هر یک در بالای کشوی خود دو قاب عکس داشتند. یکی از "کیم ایل سونگ" رهبر کره شمالی و دیگری از وارث فقیدش "کیم جونگ ایل". حدود ده سال پیش آنجا را ترک کرد، اما خاطراتی واضحی از بوی اتاقک‌های بتنی سربازخانه دارد.

"خیلی عرق نمی‌کنیم. تشکی که روی آن می‌خوابیم از پوسته برنج درست‌شده. بنابراین بوی بدنمان جذب تشک می‌شود. پنبه‌ای نیست. چون پوست برنج است عرق و بوی بدن همان‌جا می‌ماند. اصلاً لذت‌بخش نیست."

یکی از دلایل این موضوع فقدان امکانات شستشو است. لی سو یئون می‌گوید: "به‌عنوان یک زن، یکی از سخت‌ترین چیزها این است که نمی‌توانیم به‌خوبی حمام کنیم. چون آب داغ نداریم. آن‌ها شلنگی را به جریان آب کوه متصل کرده‌اند و مستقیم از همان آب استفاده می‌کنند. ممکن است از شلنگ قورباغه و مار وارد سربازخانه شود."

سو یئون فرزند یک استاد دانشگاه است و اکنون ۴۱ سال دارد. او در شمال کشور بزرگ شد. بسیاری از مردان خانواده‌اش سرباز بودند و زمانی که قحطی در دهه ۹۰ میلادی کشور را به‌زانو درآورد، برای خدمت داوطلب شد. یک وعده‌غذای تضمین‌شده در روز او را به این فکر انداخت. هزاران زن جوان دیگر نیز همین راه را پیش گرفتند.

سو یئونِ هفده‌ساله در ابتدا غرق در شور وطن‌پرستی و تلاش جمعی بود و از زندگی در ارتش لذت می‌برد. از داشتن سشوار خیلی خوشحال بود، اما به دلیل کمبود برق نمی‌توانست زیاد از آن استفاده کند.

روال کارهای روزانه مردان و زنان شباهت زیادی نداشت. تمرین‌های فیزیکی زنان اندکی سبک‌تر بود، اما باید کارهای روزانه مانند تمیز کردن و پخت‌وپز را انجام می‌داند که مردان از معاف بودند.

تمرین‌های سخت و جیره‌های غذایی کم بدن سو یئون و سایر نیروهای تازه استخدام‌شده را در هم شکست: "پس از شش ماه خدمت به دلیل سوءتغذیه و محیط پراسترس، دوره‌های قاعدگی در اکثر زنان متوقف شد. سربازان زن از این موضوع خوشحال بودند. زیرا قاعدگی شرایط بدی که در آن قرار داشتند را بدتر می‌کرد."

یئون می‌گوید ارتش امکانات بهداشتی در اختیار زنان قرار نمی‌داد و درنتیجه ناچار بودند از پدهای بهداشتی کثیف را مجدد استفاده کنند.

لی سو یئون داوطلبانه به ارتش ملحق شد، اما در سال ۲۰۱۵ اعلام شد تمام زنان کره شمالی باید از سن ۱۸ سالگی به مدت هفت سال خدمت کنند.
در همان زمان دولت کره شمالی در اقدامی غیرمعمول اعلام کرد در واحدهای زنان محصولات برند تجاری "Daedong" را توزیع می‌کند.
جیون باک دراین‌باره گفت: "شاید این راهی برای جبران شرایط گذشته باشد. احتمالاً می‌خواستند شهرت به بدرفتاری با زنان را تغییر دهند. ممکن است ترفندی برای روحیه دادن به زنان بوده باشد که با خود بگویند 'از ما مراقبت خواهد شد.'"
اخیراً یک برند آرایشی بهداشتی به نام "Pyongyang Products" در واحدهای هوانوردی زنان پخش شد. کیم جونگ اون در سال ۲۰۱۶ خواست که محصولات زیبایی کره با مارک‌های جهانی مانند دایور، شنل و لانکوم رقابت کنند.
باوجوداین، سربازانی که در حومه شهر مستقرند همیشه به توالت خصوصی دسترسی ندارند. برخی زنان به موری لات گفته‌اند که مجبورند در مقابل مردها اجابت مزاج کنند که حس آسیب‌پذیری شدید به آن‌ها دست می‌دهد.

لی سو یئون گفت در طول سال‌های خدمت (از ۱۹۹۲ تا ۲۰۰۱) مورد تجاوز قرار نگرفت، اما بسیاری از هم خدمتی‌هایش آن را تجربه کردند: "فرمانده پس از اتمام ساعت کاری در اتاقش می‌ماند و به زنان تحت فرمانش تجاوز می‌کند. این اتفاق بارها و بارها می‌افتد."

ارتش کره شمالی می‌گوید مسئله تجاوز را بسیار جدی می‌گیرد و مردانی که مقصر شناخته شوند به هفت سال زندان محکوم می‌شوند. اما موری لات می‌گوید: "اکثر مواقع کسی حاضر نیست شهادت دهد. بنابراین اغلب مردها از مجازات فرار می‌کنند."

لی سو یئون که در مرز کره جنوبی خدمت می‌کرد، بالاخره در سن ۲۸ سالگی ارتش را ترک کرد. خوشحال بود که وقت بیشتری در کنار خانواده‌اش دارد، اما نمی‌توانست خارج از ارتش از پس مخارج زندگی بربیاید.

در سال ۲۰۰۸ تصمیم گرفت به کره جنوبی فرار کند. در اولین تلاش در مرز چین دستگیر شد و یک سال را در اردوگاه زندانیان گذراند. اندکی پس از آزادی در دومین تلاشش، رود "تومن" را شنا کرد و به چین رفت. در مرز با یک قاچاقچی ارتباط برقرار کرده بود تا او را از چین به کره جنوبی ببرد.