۶۵سال توپ طلا؛ عبور از رنج‌ها
روزنامه هفت صبح، نادر نامدار | اصلا همین که مارادونا توپ طلا ندارد، کافی است تا بزنیم زیر میز و همه این دم و تشکیلات را زیر سوال ببریم. مارادونا در سال ۱۹۸۶ آرژانتین را یک‌تنه و با آن گل‌های فراموش نشدنی قهرمان جام‌جهانی کرد، با ناپولی که در قیاس با یوونتوس و آث میلان و اینترمیلان، تیمی کاملا معمولی بود، قهرمان سری آ و کوپاایتالیا شد.
۱۰گل در سری آ، ۷ گل در کوپا و ۵ گل هم در جام‌جهانی زد! اما نامش در فهرست ۲۶ نفره کاندیداها هم نبوده و «ایگور بلانوف» نامی، که مهاجم تیم ملی شوروی بوده و با دیناموکیف قهرمان لیگ و جام حذفی و سوپرکاپ شوروی و یوفاکاپ شده، در سال ۱۹۸۶ مرد سال فوتبال جهان شده است! البته این مارادونا نیست که از نبردن توپ طلا ضرر کرده، بلکه این فرانس فوتبال و سازمان عریض و طویلِ انتخاب بهترین بازیکن هستند که حیثیت و اعتبار خودشان را زیر سوال برده‌اند و توپ طلای‌شان را از قرار گرفتن در دستان مارادونا محروم کرده‌اند.
سال‌ها بعد از مارادونا، رائول گونزالس، تیری آنری و یکی دو نفر دیگر هم استحقاق بیشتری برای انتخاب به عنوان مرد سال فوتبال جهان را داشتند. اما در نهایت مایکل اوون و پاول ندود! بودند که لایق‌تر تشخیص داده شدند. همین الان سرچ و عملکرد آنری و ندود را در سال ۲۰۰۳ مقایسه کنید، باور کنید که هیچ جوره باورتان نمی‌شود با چه استدلال و متر و معیاری، ندود در آن سال به عنوان بهترین بازیکن جهان انتخاب کرده‌اند.
اگر فهمیدید دقیقا چه اتفاقی افتاده، به ما هم بگویید لطفا! معتقدم در تمام این سال‌ها حق مارادونا، آنری و رائول در روز روشن خورده شده و در بقیه سال‌ها، رقابت نزدیک بوده و بالاخره در چنین وضعیتی انتخاب سخت است و نمی‌شود کسی را به حق‌خوری و حق‌کشی محکوم کرد.
من در جبهه موافقان انتخاب لیونل مسی به عنوان مرد سال فوتبال جهان در سال ۲۰۲۱ ایستاده‌ام. البته قبول دارم که لواندوفسکی هم می‌توانست برنده این جایزه باشد، یعنی اگر دوشنبه شب نام او از گوی به عنوان بهترین بازیکن بیرون می‌آمد، تعجب نمی‌کردم و برای مسی فریاد وامصیبتا و وامظلوما سر نمی‌دادم.
لواندوفسکی سال گذشته هم مثل تمام این سال‌ها فوق‌العاده بود اما در تیمی فوق‌العاده! در بایرنی که تقریبا در تمام پست‌ها، یک فوق‌ستاره یا ستاره در اختیار دارد و خب در چنین تیمی، خیلی هم غیرمنتظره نیست که بازیکنی با کیفیت لواندوفسکی، این آمار حیرت‌انگیز را ثبت کند. او می‌توانست مرد سال ۲۰۲۱ جهان باشد، اما حالا که مسی انتخاب شده، معتقد نیستم که به لواندوفسکی ظلم شده است.
به رای‌دهندگان و نفوذ آنها و بحث مالی و تبلیغاتی این انتخاب و مراسم پر زرق و برق هم کاری ندارم اما بیایید و بپذیرید که انتخاب مسی آنقدرها هم غیرمنتظره نبود، ناجوانمردانه؟ مسخره؟ اصلا حرفش را نزنید! آقایان! خانم‌ها!
مسی در سالی که گذشت، یک‌تنه بارِ بارسلونای فروپاشیده را به دوش کشید و در تیمی که سوم لالیگا شد،عنوان آقای گلی را به دست آورد؛ آن هم با اختلاف ۷ گل نسبت به نفر دوم! در کوپا آمریکا کار بزرگ‌تری کرد و توانست بالاخره اولین جام ملی خودش را بالای سر ببرد، آن هم در خاک دشمن و با تیمی که نسبت به چند سال گذشته، تیمی کم‌مهره‌تر و کم‌ستاره‌تر بود.
با درو کردن همه عناوین؛ یعنی آقای گل، بهترین بازیکن تورنمنت و بیشترین پاس گل! یعنی یک کوپا بوده و یک مسی! اما چیزی که باعث شده او را لایق کسب عنوان بهترین بازیکن جهان در سال ۲۰۲۱ بدانم، این عناوین نیستند. او در این سال بالاخره توانست از رنجی که در تمام این سال‌ها آزارش می‌داد عبور کند.
او بالاخره شخصیت رهبرگونه‌ای را که منتقدانش می‌گفتند ندارد، رو کرد و قهرمانانه جنگید و زخم خورد و طعنه شنید اما، هم قهرمان شد و هم توان رهبری خودش را به مخالفانش نشان داد. در واقع تنها دلیلی که می‌تواند مخالفان و منتقدان مسی و عاشقان سینهچاک رونالدو را هم متقاعد کند، همین است، نه آمار و اعداد و رکوردشکنی‌ها و … مسی در سال ۲۰۲۱ کامل شد و همین برای اثبات استحقاق او کافی است.
