گفتگو با سلطان تک‌چرخ ایران
روزنامه هفت‌صبح، هانیه درویش| گفت‌و‌گو با منصور نادری، مردی که با الگوبرداری از چارلی چاپلین وارد دنیای تک‌چرخ شد و رکوردهای زیادی زده است . تک چرخ را معمولا با حرکات نمایشی با موتور می‌شناسیم و اغلب آن را در خیابان‌های سطح شهر دیده‌ایم که البته کار بسیار خطرناکی است. این حرکات در پیست‌های موتور سواری با رعایت نکات ایمنی می‌تواند یکی از آپشن‌های افراد حرفه‌ای حساب شود و در دیده شدن آنها نقش زیادی دارد.
اما در این گزارش منظور از تک‌چرخ ، سوار شدن و رکاب زدن دوچرخه‌ای تنها با یک چرخ است. کاری بسیار سخت که به مهارت و حفظ تعادل زیادی نیاز دارد. منصور نادری جزو معدود افراد در ایران است که به این سبک از کودکی علاقه خاصی پیدا کرد و با پرورش ایده‌ها و ساخت چرخ‌های متفاوت نه‌تنها در ایران بلکه در بسیاری از کشورهای دنیا به شهرت رسیده است. با او که از عدم حمایت‌ها گله‌مند است گفت‌و‌گویی کرده‌ایم .
منصور نادری متولد یکی از شهرهای استان آذربایجان غربی است. او که خاطره خوشی از شهر و دیارش ندارد و دوست ندارد نامی از آن ببرد، حالا با حمایت اداره تربیت بدنی شهر ری توانسته در این شهر ساکن و روی فعالیت‌هایش متمرکز شود. منصور از چگونگی شروع فعالیتش می‌گوید:« برادرانم از ابتدا دوچرخه‌ساز بودند و من از کودکی کنار آنها کار می‌کردم و طبق عادت و علاقه‌ای که داشتم از همان زمان‌ها با دوچرخه و موتور و ماشین تک‌چرخ می‌زدم.
اما اینها دیگر برایم عادی شده بود و به من هیجانی نمی‌داد. یک روز در فیلم چارلی چاپلین تک‌چرخ را دیدم. آن چرخ برایم خیلی هیجان‌انگیز آمد، آن را الگو قرار دادم و ساختمش. شش، هفت ماه رویش کار و تمرین کردم تا توانستم بالاخره سوارش شوم. ابتدا یک تا دو متر می‌توانستم با آن در خیابان رکاب بزنم و همین باعث شده بود همه به من بخندند اما وقتی آن تک‌چرخ شد تنها وسیله عبور و مرور من در کوچه و خیابان، کم‌کم به منصور تک‌چرخ معروف شدم.»
*** دو رباط صلیبی پاره کردم اما…
منصور نادری بعد از اینکه تبحر و مهارت لازم برای رکاب زدن با تک‌چرخ را پیدا کرد، دست به پرورش ایده‌هایی زد که در ذهنش آرام و قرار نداشتند. او شروع کرد به ارتفاع دادن به چرخ‌هایش. ابتدا از یک متر شروع کرد و تا شش متر هم رفته است. او برای این کار ۹ چرخ را روی هم سوار کرده و در ارتفاع شش متری رکاب می‌زند. کاری که به شدت سخت و عجیب است . او با این رکورد توانسته به ۹ تلنت خارج از کشور برود و نظر گینس را به خود جلب کند.
اما با یک بدشانسی نتوانست به گینس راه پیدا کند. او در این باره می‌گوید:« گینس کار من را تایید و برای ثبت این رکورد من را به امارات دعوت کرد اما در همان روزهای آخر وقتی با دوچرخه در خیابان بودم ، ماشینی به من زد و من به شدت مصدوم شدم. آن رکورد را از دست دادم و ماه‌ها در بیمارستان مشغول جراحی و مداوا بودم تا به بهبودی برسم. در این تصادف رباط صلیبی هر دو پاهایم پاره شد اما سعی خودم را کردم که خیلی زود به تمرین‌هایم برگردم تا بتوانم در تلنت‌ها و رکوردزنی‌ها شرکت کنم.»
*** به آن روزها که فکر می‌کنم گریه‌ام می‌گیرد
نادری اما از نامهربانی‌های مسئولین شهرش گله‌مند است تا جایی که می‌گوید وقتی به آن روزها فکر می‌کنم گریه‌ام می‌گیرد. او می‌گوید:« مردم و مسئولین شهرم جای اینکه دستم را بگیرند، پایم را گرفتند تا نتوانم بالا بیایم. درصورتی که من معتاد دوچرخه و ورزشم. اگر از همان سال‌ها من را حمایت می‌کردند الان اوضاع خیلی فرق می‌کرد .
این کارها و بی‌تفاوتی مسئولین شهرم باعث شده من به لحاظ روحی خیلی آسیب ببینم. حتی قرار بود هماهنگی‌های لازم انجام شود تا من از شهرم تا تهران که ۶۰۰ کیلومتر است را رکاب زده و رکورد ثبت کنم اما با امروز و فردا کردن‌های بسیار و نامه‌نگاری‌های بی‌حاصل این اتفاق نیفتاد به همین دلیل من با هزینه شخصی ۲۰۰ کیلومتر تا بیجار رکاب زدم. کاری که فکر نمی‌کنم کسی بتواند همین را هم انجام دهد.»
*** آرزویم ساخت مدرسه تک‌چرخ سواری است
نادری که تا به امروز رکورد مسافت تک چرخ ۲۰۰ کیلومتر، رکورد ارتفاع تک چرخ شش متر با ۹ چرخ و رکورد ۱۳ چرخ به صورت لوزی را دارد، همچنان هم حرف از ایده‌هایی می‌زند که در صورت حمایت می‌تواند آنها را به واقعیت بدل کند. او که سال‌ها در عراق با موتور و ماشین در دیوار مرگ کار می‌کرد، حالا بیکار است اما تمام قوایش را روی ورزش و بهتر و بهتر شدن در این کار گذاشته است.
او می‌گوید:« هم اکنون هر روز ۱۲۰ کیلومتر رکاب می‌زنم و اگر حمایت‌های تربیت بدنی شهر ری نبود من نمی‌دانستم باید چه کار کنم. من عاشق این کار هستم و آنقدر در این راه سختی کشیده‌ام که آرزو دارم حمایت شوم تا بتوانم هم رکوردم را در گینس ثبت کنم هم در ایران مثل کشورهای دیگر دنیا یک مدرسه تک‌چرخ سواری راه بیندازم تا بچه‌های علاقه‌مند و خودم بتوانیم آزادانه در آن تمرین کنیم.»
