گفتگو با بهنام خلجی، ورزشکار معلول سنگ‌نوردی
روزنامه هفت صبح، هانیه درویش | ویدئوهای سنگ‌نوردی را که می‌بینم از سرعت و قدرت دستان ورزشکاران این حرفه شگفت‌زده می‌شوم و اگر کسی به من نگوید که این افراد دارای معلولیت هستند باور نمی‌کنم که می‌شود نقص عضو داشت و اینچنین پر قدرت مسیر پرشیب و عجیب سنگ نوردی را طی کرد.
هرچند ورزشکاران این رشته معتقدند بیش از قدرت عضلانی این آمادگی ذهنی و قدرت ذهن است که باعث موفقیت در این رشته می‌شود. با بهنام خلجی که دارای معلولیت ماهیچه‌ای اسکولیوز است اما بارها بر سکوی قهرمانی در تورنمنت‌های بین‌المللی ایستاده گفت‌و‌گویی کرده‌ایم؛ مردی که با اعتماد به حکم ریاست جمهوری هم اکنون بیکار است و برای امرار معاش گاهی روی موتور و گاهی روی ماشین کار می‌کند.
بهنام خلجی متولد ۱۳۵۸ است. او در کودکی کم و بیش ژیمناستیک کار می‌کرده اما در سن ۳۰سالگی بود که شیفته رشته سنگ‌نوردی می‌شود و به صورت آماتور این رشته مهیج و دشوار را شروع می‌کند.او به صورت مادرزاد دچار ضایعه اسکلتی (ستون فقرات) است که «اسکولیوز» نام دارد. این معلولیت باعث می‌شود ماهیچه‌ها خشک و غیرقابل انعطاف شود و محدودیت حرکتی ایجاد می‌کند. اما با این وجود می‌بینیم که خواستن توانستن است و هیچ کاری نیست که نشد داشته باشد.
او درباره قدرت بدن و ذهن در این رشته می‌گوید:« این رشته بیش از آنچه فکر می‌کنیم نیاز به ذهن آماده و قوی دارد تا جسم نیرومند چراکه در سخت‌ترین موقعیت‌ها هنگام صعود باید بهترین تصمیم را بگیریم. کما اینکه بدن آماده و قوی می‌تواند فرمان مغز را اجرا کند. من با تمرینات سخت و علمی که توسط مربی و دوست خوبم آرتیمس فرشاد یگانه انجام می‌دهم توانستم به این ضعف جسمی غلبه کنم و به صورت تخصصی و حرفه‌ای این رشته را انجام دهم.»
*** برای بار پنجم روی سکوی قهرمانی رفتم
امسال در فینال مسابقات پارا سنگ‌نوردی قهرمانی جهان - بریانس فرانسه - در گروه PR2، «بهنام خلجی» به عنوان آخرین رقابت‌کننده گروه، موفق به تاپ کردن مسیر تنها در یک دقیقه و ۵۰ ثانیه شد و باردیگر عنوان قهرمانی جهان را به خودش اختصاص داد. این ورزشکار با استعداد در رابطه با اولین حضور و مدال‌هایش تا به امروز می‌گوید:« در سال ۱۳۹۳ بود که برای اولین‌بار من از تهران، حسن میرزا حسینی از کرج و محسن پور قاسم از تهران اولین تیم پاراکلایمبینگ (سنگ‌نوردی معلولان) ایران را تشکیل دادیم و این تیم راهی مسابقات قهرمانی جهان ۲۰۱۴ اسپانیا شد که توانستم برای اولین بار در تاریخ سنگ‌نوردی ایران مدال برنز و مقام سوم جهان را به‌دست بیاورم.
بعد در سال ۱۳۹۶ در مسابقات مَستر کاپ اتریش مقام قهرمانی و کاپ قهرمانی را کسب کردم و پس از آن در سال ۱۳۹۷ در مسابقات جهانی فرانسه شرکت کردم و مقام قهرمانی مدال طلای مسابقه را به‌دست آوردم و باز هم در همان سال ۹۷ در مسابقات قهرمانی جهان اتریش توانستم از سد حریف‌هایم بگذرم و باز هم مدال طلای مسابقات را کسب کنم. امسال هم در مسابقات قهرمانی جهان در کشور فرانسه برای بار پنجم توانستم روی سکو بروم و مدال خوش رنگ طلا را به گردنم بیندازم.»
*** سرعت عجیب بهنام در مسابقات فرانسه
اما در مسابقات قهرمانی جهان فرانسه که ۱۶شرکت‌کننده از کشورهای استرالیا، اتریش،مجارستان، هند، بریتانیا،اسلوونی، آلمان و آمریکا حضور داشتند و شش نفر به فینال راه پیدا کردند، صحبت از سرعت بی‌نظیر بهنام خلجی قهرمان این دوره از مسابقات بود و جالب است که بدانید در این سبک صعود زمان آنچنان هم معیار خاصی تلقی نمی‌شود.
بهنام خلجی در این رابطه و نحوه صعودش در این مسابقه می‌گوید:« این سبک صعودی که در مسابقه ما انجام می‌شود رکورد تایم ملاک اصلی نیست یعنی در مسیر فینال، سختی مسیر در حدی است که از فینالیست‌ها یک یا دو نفر می‌توانند تا انتهای مسیر صعود کنند و اگر چند نفر تا انتها رفتند آن موقع بین این چند نفر هرکس زودتر و سریع‌تر صعود کرده باشد و باز هم مسیرهای مقدماتی را بهتر و بیشتر رفته باشد، اول می‌شود.
من چون روز فینال آخرین صعودکننده بودم و متوجه شدم که نفر قبلی‌ام شرکت‌کننده آمریکایی تا انتهای مسیر فینال را رفته و اصطلاحا مسیر را تاپ کرده، با سرعت بیشتری مسیر را صعود کردم و همچنین موفق شدم مسیر را تاپ کنم که با تشویق حضار و مجری مسابقه همراه بود و سرعت و تایم صعود من حسابی به چشم آمد.»
*** امید و ذوق به آینده را از دست داده‌ام
بهنام خلجی متاهل است و هم اکنون منبع درآمد مشخصی ندارد. خودش می‌گوید تقریبا فصلی کار می‌کند مدتی روی ماشین و مدتی روی موتور. گاهی هم شاگرد خردسال آموزش می‌دهد و از روزی می‌گوید که تمام تلاشش برای به‌دست آوردن امنیت شغلی دود شد و به هوا رفت:«من تمام این پنج سال به امید دستور ریاست محترم جمهوری مبنی بر استخدام رسمی و دولتی مدال ومقام‌آوران مسابقات جهانی و المپیک و پارالمپیک دنبال کار مناسب و شغل مطمئن نرفتم .
تمام هم و غم خودم را روی تمرین و شرکت در تورنمنت‌های خارج از کشور گذاشتم چون حکم، حکم ریاست جمهوری بود و فکر می‌کردم انجام شدنش ردخور ندارد، غافل از اینکه سال ۹۷ پس از به‌دست آوردن طلای مسابقات اتریش و پس از مراجعه به وزارت ورزش و جوانان و پس از احراز حکم و مدال جهانی با پاسخ ویرانگر کارمند وزارتخانه مواجه شدم که گفت«ما این طرح را به مجلس داده‌ایم ولی مجلس طرح را تصویب نکرده است.»
آنجا بود که سال‌ها تمرین و تلاش من برای به‌دست آوردن امنیت شغلی در کمتر از ۳۰ثانیه به باد رفت. همچنین در همه این سال‌ها هیچ پاداشی برای کسب عناوین قهرمانی‌ام نداشته‌ام و جناب آقای داورزنی هم گفته‌اند: ورزشکاری که به خاطر سکه و پاداش به مسابقه جهانی می‌رود، همان بهتر که نرود.«اما من به خاطر به اهتزاز درآمدن پرچم میهنم امسال هم رفتم و مدال طلا و محبوبیت برای مردم کشورم را به‌دست آوردم اما دیگر امید و ذوقی برای رسیدن به هدف‌های آینده ام ندارم.»
