پنتاگون، ابزار غیررسمی مذاکره؟
روزنامه هفت صبح | یک: بعد از حمله آمریکا به مواضع مقاومت در نقطه مرزی سوریه و عراق،دیده‌بان حقوق بشر که یک نهاد نزدیک به معارضین سوری است مدعی کشته شدن ۱۷ تا ۲۲ نفر از اعضای حشدالشعبی در این عملیات شد.حشدالشعبی اما اعلام کرد که در این حمله یک نفر از اعضای خود را از دست داده و چند نفر هم زخمی شدند.اتفاقا تشییع پیکر آن شهید هم به صورت علنی برگزار شد ولی خب هنوز هم برخی بودند که شک داشتند که در این حادثه چه تعداد از نیروهای حشدالشعبی، به شهادت رسیدند.
* دو: با این حال «جان کربی» سخنگوی وزارت خارجه آمریکا روز دوشنبه گفت که ارزیابی وزارت دفاع درباره حمله جنگنده‌های آمریکایی به شرق سوریه این است که یکی نفر در این حمله کشته شده و ۲ نفر دیگر نیز مجروح شدند.سخنگوی وزارت دفاع آمریکا هفته پیش در تشریح تجاوز جنگنده‌های آمریکایی به نقطه‌ای در شرق سوریه گفت که دو جنگنده اف-۱۵ با هفت موشک هدایت شونده نقطه کنترلی در منطقه بوکمال در طرف سوریه را هدف قرار داده که طی آن ۹ تاسیسات ویران شده و بخشی از دو تاسیسات دیگر نیز تخریب شدند.
* سه: در عین حال در روزهای اخیر دو فیلم ویدئویی از حملات موشکی سپاه پاسداران به عین‌الاسد توسط ارتش آمریکا و نیز اظهاراتی از سوی نظامیان آمریکا منتشر شده که شدت این حملات را نشان می‌دهد.این موضوع هم در حالی است که به دلیل تمایل کشور برای عدم تلفات نیروهای آمریکایی در این حمله، تردیدهایی در مورد این حمله به وجود آمده بود.
* چهار: نتیجه اینکه به نظر می‌رسد پنتاگون و وزارت دفاع آمریکا،رویکرد متفاوتی با دولت قبل پیش گرفته‌اند و با وجود خصومت دیرینه میان دو کشور که ممکن است ابعاد نظامی داشته باشد، حاضر به تایید قدرت نظامی ایران هستند و نمی‌‍‌خواهند با آمارهای غیرواقعی از عملیات نظامی خود، به نوعی برای ایران شاخ و شانه بکشند. این به رسمیت شناخته شدن نیروی نظامی ایران و پروکسی‌های آن در منطقه می‌تواند یک نشانه مثبت برای ایران باشد.
* پنج: در پایان تحلیلی بخوانید از العربی الجدید که به نوعی تایید این مسئله است:«انتخاب عراق به‌عنوان محور درگیری‌ها بین نیروهای وابسته به ایران و آمریکا، نشان می‌دهد دو طرف تمایل متقابلی برای محدود و حساب شده بودن درگیری‌ها دارند. هدف اصلی آنها، بهبود مواضع خود در مذاکره است، نه قطع راه‌هایی که می‌تواند منجر به تفاهم شود.طرف‌های متعددی به دنبال کارشکنی در روابط بین تهران و واشنگتن و پیچیده کردن آن بوده‌اند.
در این میان، سهم کارشکنی‌های دولت‌های منطقه‌ای بیشتر است و همواره به دنبال مانع تراشی بر سر راه تحرکات تاکتیکی هستند.این مسئله بدان معنا نیست که بهبود روابط ایران و آمریکا، به نفع برقراری آرامش منطقه است یا اینکه دولت‌های متضرر از این بهبود رابطه، مُحِق نیستند، بلکه برعکس در صورتی که نزدیکی تهران و واشنگتن به نحوی نباشد که حقوق دولت‌های منطقه حفظ شود، هرگونه بهبودی در روابط بین این دو، باعث آتش افروزی و کینه‌توزی‌های منطقه‌ای بیشتری می‌شود. اما خطر واقعی آن است که در صورت ادامه تعلل ایران و آمریکا، باب دخالت‌ها و تحرکات طرف‌هایی گشوده می‌شود که به حفظ آرامش و امنیت منطقه اهمیتی نمی‌دهند.»
