پشت‌پرده تجارت شعر و ترانه برای آلبوم‌های موسیقی
محمدعلی بهمنی، شاعر و ترانه‌سرای ۷۸ساله کشورمان در گفتگو با روزنامه خراسان حرف‌هایی ناگفته از پشت‌پرده تجارت و کسب‌وکار ترانه‌سرایی به زبان آورده است.
*** کمترین دستمزد برای یک ترانه خوب، دو میلیون تومان است و این قیمت با توجه به خواننده و محل پخش آن، بین چهار تا شش میلیون تومان نیز، تغییر می‌کند.
*** شرکت‌های موسیقی برای پیدا کردن ترانه خوب سرشان را به درد نمی‌آورند. آنها ترانه خوب را قبول نمی‌کنند و به خاطر این که برای ترانه هزینه‌ای نکنند، بیشتر به دنبال ترانه‌های ضعیف‌تر و ترانه‌سراهای بی‌نام‌ونشان‌ترند
*** بعضی شرکت‌ها از افراد جوان، شعر می‌گیرند و به آنها می‌گویند درعوض شما را در آینده موفق خواهیم کرد و با این ترفند، آنها را فریب می‌دهند. بعضی از این شرکت‌ها هم افراد را راضی می‌کنند و می‌گویند با چهارصد هزار تومان ۱۰ ترانه برایمان بنویس! کسی که مهارتی ندارد، چیزی به عنوان ترانه سر هم می‌کند.
*** فرض کنید شرکت‌های مذکور به ترانه‌سراهایی که مدت‌ها با آنها همکاری دارند بابت هر ترانه زیر ۵۰۰هزار تومان می‌دهند. معلوم است افرادی که ترانه‌های خوب دارند به طور مسلم حاضر به همکاری با آنها نمی‌شوند. درباره خواننده‌های طرف حساب این شرکت‌ها نیز، همین وضع حاکم است. با آنها قراردادهایی می‌بندند و می‌گویند پنج سال (بعضی‌هایشان حتی بیشتر) در اختیار مایید و باید آن چه ما می‌خواهیم بخوانید و لاغیر. با این شرایط، طبیعی است که ترانه‌سرا نباید به این خواسته‌شان تن بدهد. حتی اگر مبلغ باارزشی به او بدهند به شرطی خوب است که ترانه‌اش را در آلبوم خاصی کار کنند نه در کنار ترانه‌های ضعیف
*** ترانه‌سراهای خوبی داریم که آثار باارزشی دارند، منتها آدم دلش نمی‌آید آثارشان را به برخی خواننده‌ها بدهد. برخی از ترانه‌سراها بالاخره بعد از مدتی تسلیم این شرکت‌ها و بعد از زمان کوتاهی متوجه اشتباه‌شان می‌شوند. منتها در آن شرایط دیگر نمی‌توان کاری کرد چون شرکت‌ها با آنها قرارداد می‌بندند و آنها طبق قرارداد موظفند چند سال برای این شرکت‌ها ترانه بفرستند. امیدوارم همین گوشه‌ها و اشارات از طریق این گفت‌وگوها، به دست کسانی که شعر خوب می‌گویند، برسد و متوجه باشند چه تصمیمی می‌گیرند
*** عجیب این است که کارهای سطح پایین و حتی مقداری شرم‌آور مخاطب بیشتری دارد و شرکت‌ها هم ازاین قضیه نهایت استفاده را می‌کنند. حرف‌شان این است که ما دوست داریم مردم را شاد نگه داریم اما در اصل می‌خواهند خودشان را از لحاظ مالی شاد نگه دارند.
